Al snel had ik niets met de opmerking "Zo ben ik nu eenmaal!" Ik vond het een nogal gemakkelijke dooddoener als er sprake was van onfatsoenlijk gedrag. Het was mij toen al duidelijk dat je weliswaar een bepaald karakter kunt hebben (meegekregen), maar dat het best mogelijk is om veranderingen aan te brengen in de minder leuke trekken. Zo kweek je immers een wat leukere persoonlijkheid. Sommige minder leuke trekjes zitten zo vast ingebakken, dat het veel inspanning vergt die te veranderen. Ik weet dat ik me op dat moment anders moet gedragen en toch sluipen die trekjes plots door de mazen van het fatsoen-net. Sommige trekjes die ik anders zou willen zien, doen me denken aan mijn vader. Dan begin ik te twijfelen of ik die echt moet onderdrukken. Ik heb nooit moeite gehad met een opmerking als : "Je lijkt je vader wel." Dat was voor mij een nogal logisch iets.
Soms heb ik de indruk dat er tegenwoordig nog weinig aan karaktervorming gedaan wordt. De morele, sociale, intellectuele eigenschappen en het 'op eigen benen kunnen staan' worden alsmaar minder.
Zaken als doorzettingsvermogen, zelfdiscipline, zorgzaamheid, lef, dankbaarheid, kritisch denken(!), creativiteit en vriendelijkheid zijn daar componenten van.
Als ik zie hoeveel mensen al na enige tegenslag afhaken, dan maak ik me enigszins zorgen. Kritisch denken komt steeds minder voor. Er wordt voor de kinderen gedacht en hen een mening opgedrongen. Terwijl kinderen juist zelf moeten leren denken. Dankbaarheid is ook iets herkenbaars. Een gewoon 'dank je wel' wordt trouwens ook alsmaar minder.
Ouders behoren te werken aan de karaktervorming van hun kinderen. Om te zorgen voor een basis om goed te kunnen leren, werken en leven als evenwichtige personen met verantwoordelijkheid voor en de medemens en het milieu. Ach ik weet het. Het kost allemaal tijd en is nogal vermoeiend. Arme kinderen.