Een beer op mijn pad

Zowel tijdens de wandeling met Fenna als gisteren op de fiets, zag ik dat het weer tijd is om wat zwerfvuil te gaan opruimen. Vanwege de nachtvorst besloot ik te wachten totdat de zon goed doorgebroken was.
Ik heb twee zakken zwerfvuil opgehaald. Ik loop maar met één zak, die ik tussentijds geleegd heb. De eerste keer lag er bij de ondergrondse afvalcontainer een pluche beer op straat. Plat op zijn snoet. Kassian, ja. Hij was dermate groot, dat ie niet via de klep in de container gegooid kon worden. Ik heb hem een andere pose gegeven, zodat ie wat rechtop zat. Zijn kop zakte naar beneden; van verdriet denk ik.

Ik heb alsnog wat vuurwerkafval opgeruimd. De bewoners hebben daar blijkbaar geen zin in. Ik had het grote pakket vol lege hulzen de vorige keer dusdanig verschoven, dat ie heel zichtbaar in een parkeervak stond. Daar heeft het al die tijd gestaan. Dus toch maar even opgeruimd. Aan de woningen en de omgeving is af te lezen wat voor mensen er wonen. Een groezelige omgeving (inclusief tuin) gaat meestal ook gepaard met veel zwerfvuil. In sommige woningen betreft het Nederlandse studenten, in andere arbeidsmigranten uit Polen. Ik zet dat Polen er expres bij, want er wonen hier ook Roemenen. Maar die zijn erg netjes.
Sprekend over andere culturen, ik zag een politiebericht over een Eritrees feest, waar nogal wat misgegaan is. Net als vorig jaar in Tilburg. Opvallend dat in dit bericht wel de culturele achtergrond vermeld staat. In de beelden zag ik ook enkel Afrikaanse (=zwarte) gezichten. Mag dat nog wel? Hadden er niet een paar wit gemaakt moeten worden?
Toen ik de tweede keer een volle zak kwam legen, was de beer verdwenen. Ach, het is net als met mensen : soms moet je ze even op de been helpen.