Toen ik gisteravond weer thuiskwam, was ik bekaf. Niet alleen mijn voeten deden pijn, ook in mijn hoofd was ik 'afgeleefd'. Het was erg lang geleden dat ik op een vrijdagnamiddag in de spits over de A27 reed. Hoewel er veel thuiswerkers zijn en de vrijdag voor velen geen werkdag is, was het wel druk. Vreemd genoeg slaakte ik een zucht van verlichting, toen ik over de Stichtse brug reed; ik ben weer uit de drukte. Dat gevoel had ik vroeger ook als ik vanuit het zuiden na gedane arbeid weer naar huis reed.
Toen ik de A27 verliet om richting Zeewolde - Dronten te rijden, zag ik dat een Toyota zich op het laatste moment tussen mij en mijn voorganger wilde persen. Ik reed op de strook voor rechtsaf en meneer met hogere snelheid op die voor linksaf. Ik een fractie van een seconde moest hij beslissen of ie zijn Toyo in het gaatje voor me zou persen en direct op de rem gaan trappen (verkeerslicht stond op rood), of toch maar links blijven rijden. Met een slinger (ja, nee toch maar niet) bleef ie uiteindelijk maar op de verkeerde / linker baan. Van dat soort situaties krijg ik last van paniekaanvallen. Later haalde hij mij alsnog in. Haast, haast, haast. Na zo'n rit kom ik wel met een dikke kop thuis. Veel te druk voor mij. De wandeling met Fenna deed ook mij dus goed. Even alles van me af laten waaien. Al met al een vermoeiende middag, maar toch ook wel weer leuk.