Op het lyceum heb ik 2 jaar een leraar Geschiedenis gehad, die de gewoonte had om telkens weer over de Molukse kwestie te vertellen. Hij was in die tijd bevriend met meneer Manusama. Op een gegeven moment begon ik me te ergeren aan zijn betoog. Dat kwam omdat ik, en niet alleen ik, steeds meer het gevoel kreeg dat we achter zijn mening moesten staan. Een van de leerlingen waagde het om de docent daarop te wijzen. Hij zei dat hij voldoende had aan informatie, maar dat hij wel zelf zijn standpunt / mening wilde bepalen en die niet opgelegd wilde krijgen. In die tijd hoefde je niet te proberen een discussie aan te gaan met een leraar. Zo'n leerling werd als brutaal getypeerd. Voor je het wist was je geschorst of had je op een andere manier straf gekregen. Buiten de lessen om werd het gebeuren ook besproken door de klasgenoten. We waren het unaniem eens met de leerling. De docent verschaft informatie en wij vormen zelf onze mening. Die kon onderling verschillen, maar dat moest geaccepteerd worden.
Tegenwoordig hoor ik veel vaker over opdringerige docenten. Leerkrachten die hun mening aan de leerlingen willen opdringen. Terwijl het de bedoeling is, dat docenten leerlingen informatie verstrekken, ze zelf leren denken en ze hun eigen mening te laten vormen.