Of wel : je weet maar nooit. Vanmorgen ben ik in de loods weer wat wezen opruimen. De baas verwachtte een belangrijke zending en had liever dat iemand aanwezig zou zijn, om de goederen in ontvangst te nemen. Zoals gewoonlijk kon ik de wachttijd weer zinvol vullen.
Op de hoop met oud ijzer zag ik een mooi stuk koperen leiding liggen. Even overwoog ik dat glimmende stuk een aantal keren te vouwen, zodat het in de koperbak zou passen. Maar iets zei me dat niet te doen, maar het stuk heel voorzicht met de hand op te rollen. Het rolletje heb ik toen in de bak gedaan. Wat denk je? Halverwege de middag kwam de baas even langs. Hij dook direct in de koperbak en viste het rolletje koper eruit. Hij rolde het af en boog het recht en zie dat een kunstenares het zou komen ophalen.
Ik heb een paar uurtjes aan de werkbank gestaan om niet alleen oud ijzer te scheiden, maar ook de voet van de (digi)antenne aan te passen. Toen ik even de blaas wilde legen en mijn werkplek wilde verlaten, stond ik plots als aan de grond genageld! Mijn rug wilde niet meewerken. Ik heb te lang in een zelfde houding gestaan; iets voorovergebogen. Ik moest mijn rug eerst even op gang brengen. Jeetje, ik lijk wel een oude vent zeg! Ik besloot toen de boel maar op te ruimen. Toen ik daarmee klaar was en de overheaddeur wilde sluiten, kwam een blonde vrouw zwaaiend met iets wits in haar hand aanlopen. Ik zag meteen dat het de kunstenares moest zijn. Zo zag ze er voor mij uit. Geen kleding in alle kleuren van de regenboog en ook geen stofjas vol verf, dat niet. Maar haar verschijning deed me denken aan de dames uit de boomgaard, die zich ook met kunst bezighielden. Het was een zeer opgewekt type. Ze zei dat ze een bloem aan het maken was en daarvoor een koperen steel zocht. De gewone 12 mm koperen pijp van de bouwmarkt was daar te dik voor, vertelde ze. Volgens haar had de baas gezegd dat hij wel iets had liggen voor haar. "Nou, dan heb ik hier iets moois voor u", reageerde ik terwijl ik het stuk koperen leiding (vergelijkbaar met het formaat van een remleiding) toonde. Ze reageerde enthousiast, want het had volgens haar precies de goede diameter. Zij gaf mij een envelopje en had mij ook doorzien, want ze vroeg : "U bent zeker de vader?" Ik zei dat ik dat al ruim 40 jaar was. Ze nam het stukje koper dankbaar aan en ik wenste haar succes met haar kunstwerk. Ze vertrok haastig. Op weg naar haar kunstwerk.
Zo zie je maar weer. Had ik dat stukje leiding toch maar even netjes weggelegd, want You never can tell :