Zoals verwacht stijgt het aantal besmettingen. De vakantie is immers voorbij. Vanmorgen ging ik door mijn enkel. Gelukkig hoorde ik niets kraken, maar pijn deed het wel. Er was niemand in de buurt om er een kusje op te doen. Mijn moeder bellen kan ook niet meer. Dat heb je als wees. Ik stapte op een randje waar de stoep overgaat in een perkje. Maar precies op die plek was een diepte. Ik was aan de andere kant van de straat, dus ik kon zo naar huis hinkelen. Mensen zullen vast gedacht hebben : "Ach kijk nou eens! Die oude Willem is kinds aan het worden." Hinkel de pinkel daar kwam ik dus aan. Zonder schoenen (slippers) maar wel met kousen aan. Gek dat zo'n kinderliedje dan opeens op komt borrelen.
Desondanks ben ik even op pad geweest. 's Middags heb ik Sonja gevraagd even baar mijn enkel te kijken. Ik had het zelf ook al gedaan, maar ik kon niet alles zien. Zij zag wel alles (moeder en oma hè) en dus ook een bloeduitstorting bij mijn enkel. Hoera, ik heb dus ook nog bloed in mijn lijf. Ik loop er gewoon mee door, want ik heb geen zin om met mijn pootje omhoog te gaan zitten.