Wie veel zelfvertrouwen heeft, wordt vaak als arrogant betiteld. Het is maar net hoe anderen het ervaren. Een andere bekende situatie : iemand ziet een paar mensen met elkaar praten en denkt : "Ze hebben het over mij." Zo'n iemand is achteraf ook niet ervan te overtuigen, dat het onderwerp niet hem/haar betrof. Iemand die zaken op zichzelf betrekt, heeft vaak een laag zelfbeeld en is wantrouwig. Of is misschien verslaafd aan Akwasi, zelfmedelijden.
In die geest zie ik discriminatie en/of racisme. Het is maar net wat iemand zichzelf wil aandoen. Laten we wel zijn, het betreft emoties. "Ik voel me gekwetst, gediscrimineerd" enz. In dit geval een vertaalslag in de grijze massa. Zo'n vertaling kan alle kanten opgaan. Wie voor de negatieve kiest, voelt zich gediscrimineerd. Voor anderen is de vertaling : "Wat een domme opmerking" of "Die heeft vast een probleem" of anderszins. Weer anderen hebben geen behoefte aan een vertaling. Die laten dergelijke opmerkingen langs zich heen gaan. Mensen die zich snel gediscrimineerd voelen, hebben in mijn ogen zelf een probleem. Een probleem dat ze graag willen afwentelen op anderen. Ik denk nog vaak met enige trots aan de rondjes die ik als kind liep terwijl mijn klasgenootjes zongen : "Moriaantje zo zwart als roet..."
Als ik iemand hoor zeggen, dat alle blanken racisten zijn, dan hoor ik dus een racist spreken. Of moet ik zo'n uitspraak vertalen in een menslievende, verbindende opmerking?