Ik zet kinderen tegen een hongerloontje aan het werk om sportkleding en/of sportschoeisel te maken, zodat ik van de miljarden dollars die ik ermee verdien, miljoenen ponden en euro's aan sporters kan betalen omdat ze mijn producten dragen. Sponsors dus.
Wat een vakantiegangers op de A28! Niet naar het noorden, zoals wij, maar naar het zuiden. Ze hadden wat vertraging, want een paardentrailer was een wiel verloren. Met als gevolg een flinke file. Ik zie het zo voor me : ben je met je knol onderweg, komt er een wiel voorbij rollen. Zegt de passagier : “Hé, zulke wielen hebben wij ook onder onze trailer!” Ach ja, lach er maar om. De trailer met paard stond nog overeind.
Zelf konden we zonder enige oponthoud de reis voortzetten. Zoals gezegd zouden we in de buurt blijven. Na een kleine 90 km bereikten we onze bestemming : een kleine camping in de buurt van Elim.
Vanaf de entree werden we begeleid door de beheerder. We reden het terrein op en konden daar een plekje uitzoeken. Er stonden twee witte campers en een paar stacaravans. Het was er stil. We raadpleegden even het kompas en parkeerden achteruit de bus op een ruime plek. De bus stond zowaar bijna waterpas. De achterkant was wat lager, maar daar zetten we toch al een krik onder. Dan kunnen we het verschil volledig teniet doen. Daarna hebben we eerst de bustent opgezet. Dat is zo gepiept. Vooral Sonja is een kei in het mooi strak opzetten van tenten en luifels. Vervolgens hebben we ons verder geïnstalleerd, door elektra aan te sluiten en de koelkast van de omvormer naar het gewone netstroom over te zetten. Op de plek zelf is ook een watertappunt. Lekker dichtbij, dus geen gesjouw. Tussendoor hebben we een broodje gegeten. Toen de boel aardig geregeld was, is Sonja het dorp ingegaan op haar Stella. Ik had thuis al gezien waar de supermarkt was.
We maken er geen trip van. We blijven hier staan en willen gaan fietsen in de omgeving.