Van meet af aan hebben wij tijdens het kamperen een emmertje met dekseltje klaarstaan. Ooit bedoeld voor de kids als ze 's nachts nodig moeten. Met de jaren kwamen ook zwakkere blazen opzetten. Dus bleef het emmertje meegaan. Dit keer kwam Sonja erachter, dat we het emmertje vergeten hebben. Het staat op de zolder. Omdat ik toch even op de fiets wilde, vroeg ze mij zo'n emmertje te kopen. Ik deed mijn best, maar nergens was een emmertje te koop. De winkel die het wel in het assortiment heeft was wegens vakantie gesloten.
Op weg naar de camping zag ik in de verte een paar vlaggen wapperen. Ik besloot daar een kijkje te gaan nemen. Het bleek een bloemenzaak te zijn. Ik dacht : bloemen, emmers : hoera! In de winkel werd ik geholpen door een zeer aardige vrouw. Altijd weer leuk te merken dat er voor het personeel een onbekend iemand in de winkel is. Dat heb je met zo'n klein dorp. Ze liet mij een sieremmertje zien, maar die was volgens mij niet waterdicht. Ze dacht even na en vroeg toen : "Waarvoor wilt u het gaan gebruiken?" Oeps! Ik haalde diep adem en zei : "Ik moet u iets bijzonders opbiechten." Ze trok haar wenkbrauwen op en wachtte af. Na mijn toelichting, lachte ze luid. "O, dan heb ik wel wat anders", zei ze. Ze lachte nog steeds toen ze met een emmertje terugkwam. Op mijn vraag of ie echt waterdicht is, zei ze : "Dat gaan we dan even proberen." Ze pakte een grote gieter, vulde hem met een flinke plens water en goot met een fors dikke straal water in het emmertje. Ik riep : "Ho maar! Ho maar! Wat een straal en zoveel! Zo erg is het niet gesteld met mijn vrouw!" De vrouw kwam niet meer bij van het lachen.
Onder het afrekenen vroeg ik haar op wat nieuwsgierige toon : "Denkt u dat ik nu een heel leuke avond met haar tegemoet kan zien?" Toen ik de winkel opgelucht verliet, lachte ze nog steeds. Arm mens.