Toen ik in de Milieustraat bezig was om wat oud papier weg te gooien, liet een medewerker een stuk wit piepschuim uit zijn handen waaien. Het stuk ter grootte van een tafelblad, waaide tegen de voorruit van de bus. Reden voor een andere bezoeker om te roepen : "Ja jôh, verniel maar even een kampeerbus!" Hij lachte weliswaar, maar de medewerker wist zich even geen houding te geven. Ik stelde hem gerust (dacht ik) door er met een knipoog nog een grapje over te maken : "Gelukkig ging ie niet dwars door de voorruit!" Maar mijn grappig bedoelde opmerking had een averechts effect : de medewerker leek nog onzekerder te worden. Om hem daarvan af te helpen, legde ik mijn hand op zijn schouder en zei geruststellend : "Ik ben weliswaar zuinig op de bus, maar het blijft bij ongelukken hoe dan ook een stuk blik op wielen." Pas toen glimlachte de arme man weer.
