We waren nog jong en kenden elkaar nog geen jaar. Maar het klikte en voelde goed aan. We vonden het al snel tijd om op eigen benen te gaan staan. Vanwege de bijzondere situatie bij haar thuis (haar vader was een jaar eerder overleden) had ik vooraf al een gesprekje gehad met haar voogd. Sonja was in zijn ogen 'pas' 19 jaar. Die man was jonger dan ik en was de echtgenoot van mijn toekomstige schoonzus. Hij had echter geen bezwaar tegen een huwelijk. Vooraf had ik me al op de hoogte gesteld van mogelijke consequenties. De geraadpleegde deskundigen zeiden dat er geen waren. Sonja was volgens hen immers al 19 jaar. Eigenlijk wilden we gewoon samenwonen, maar dat viel compleet verkeerd bij de zich anders zo modern en ruim van geest voordoende mensen. Voor de lieve vrede besloten we toen toch maar te trouwen. Het zou een eenvoudige bruiloft worden. Hoewel wij vooraf te horen hadden gekregen waaraan onze bruiloft zou moeten voldoen, hadden wij ons eigen plan al getrokken. Het zou immers onze dag worden.
Vanwege de bijzondere omstandigheden vroeg ik haar moeder of ze bezwaar had tegen een huwelijk van ons beiden. Toen ze daarop nee had geantwoord, zei ik dat ze op vrijdag 15 december a.s. vanaf 14.00 uur welkom was op het gemeentehuis. Ach ja, we hadden zelf al alles geregeld. Ook vanwege de omstandigheden. We voelden er niets voor om ons leven te gaan beginnen met een valse start. Met of zonder toestemming, zou ons plan gewoon doorgegaan zijn. We hadden al naar huisjes gekeken en ons oog laten vallen op een nieuw appartement aan de Langegracht in Leiden. Het werd een bijzondere dag, die 15e december in 1975. Met een korte onderbreking zijn we nog steeds bij elkaar. En gelukkig.
