Ik ben jarig

Dank je. Vandaag word ik 71 jaar. Ik schrijf  'word', want ik ben 's avonds laat geboren. Op een zondag in het huis van mijn oma en opa. Hoewel ik heel lang van een zeer goed geheugen heb mogen genieten, herinner ik me van mijn geboorte niets. Een vriendje vroeg een keer of ik weleens de borsten van mijn moeder had gezien. Toen ik ontkennend had geantwoord zie ie, dat ik als baby mijn ogen open had moeten houden. Haha. Stel je voor dat het wel zo geweest zou zijn, dat ik me mijn geboorte zou herinneren. Dat zou geleid kunnen hebben tot deze herinnering :

.....Opeens zag ik wat licht. Ik werd daar naartoe geduwd. Ik voelde mijn hoofdje wat vervormen en opeens, ploep, keek ik tegen een lachend gezicht aan. Ik hoorde "Ja, nog een keer persen!" en toen "Het is een jongetje!" Ik kreeg het direct koud, maar al snel werd ik op een warm lichaam gelegd. Een mij vertrouwd lichaam. Ik hoorde het aan de ademhaling, de stem en de hartslag. Ik hoorde mensen lachen en praten. Veel luider dan voor mijn geboorte. Een hand streek over mijn koppie en ik hoorde de bekende stem zacht zeggen : "Dag Wimmie." Niet veel later werd mijn navelstreng doorgeknipt. Maar de echte band met mijn moeder bleef en zou alleen maar sterker worden. In de verte hoorde ik een klok 12 keer slaan....

Ik heb geen enkele moeite met mijn leeftijd. Mijn lijf wel, maar niet zo erg. Er zijn mensen die zich al zorgen maken als ze 40 jaar worden. Ze willen niets meer weten van hun eigen verjaardag. Ik houd mezelf liever niet voor de gek en daarbij ben ik ook niet zo gefocust op mijn leeftijd, maar op mijn geest. Daarom stond ik gisteren weer op het dak. Ik ga er weer een leuke dag van maken.