Het land van de verbroken belofte. Zo zien veel Indo's Nederland. Hen werd na de oorlog een schadeloosstelling beloofd, maar anno 2019 wordt daar nog steeds over gesproken. Begin jaren 50 was er nogal wat weerstand tegen de komst / terugkeer van Nederlanders uit het toenmalige Indië. Er werd zelfs officieel gesproken over een kleurgrens. Of wel een quotum voor wat betreft het aantal toe te laten donkere Nederlanders. Ja, ja, zo ging dat toen. Donkere mensen werden als een bedreiging beschouwd. En toch, toch zijn de Indo's aan het werk gegaan. Ze zijn goed geïntegreerd. Je zou denken : dat moet beloond worden door de beloftes na te komen. Nee hoor. Ik denk dat de overheid wacht totdat de laatste wachtende Indo overleden is. In dit land van kruideniers draait alles louter om geld.
Hoe anders is de mentaliteit van menige immigrant. Die kosten een veelvoud van de vergoeding aan de Indo's. Met daar tegenover een zeer lage tegenprestatie. Nederland zou veel selectiever moeten omgaan met het toelatingsbeleid. Zolang ze maar aan de voordeur kloppen en bereid zijn de handen uit de mouwen te steken, vind ik het best. Het is erg raar dat zich in asielcentra mensen bevinden uit veilige landen. Dat een land die 'asielzoekers' liever niet terug wil hebben, begrijp ik ook best. Zij zien liever geen criminelen en/of nietsnutten terugkomen. Ons landje echter zet een speciaal vliegtuig in om een crimineel monster te gaan ophalen. Dus het geld is er wel, maar niet voor hen die wel bereid waren om, ondanks de weerstand, de handen uit de mouwen te steken en op een positieve wijze hun steentje bij te dragen aan dit land. Dit nummer doet me aan de Indo's in het algemeen en mijn moeder in het bijzonder denken. Zij lieten alles en iedereen achter zich om noodgedwongen af te reizen naar het land van de verbroken belofte.