Geregeld is er een berichtje in het nieuws dat de toenemende armoede in ons Nederland schetst. Wij mogen niet klagen, maar een extra toeslag vanwege de oude diesel hakt er wel in. Het is weliswaar tientjes werk, maar dat geldt voor al onze basiskosten. Alles bij elkaar is het nogal wat. Beetje bij beetje worden we leeg geknepen. En ach, anders doen we de bus weer weg, hoor. We gaan er niet voor krom liggen of brood uit de mond sparen. Dus er zit nog wat ruimte.
Soms vergelijk ik de groep die echt armoede lijdt of anderen zoals daklozen, als mensen die te water zijn geraakt en om hulp roepen. De passerende politici doen alsof ze niets horen en blijven doorzeuren over de klimaatcrisis en verder bezuinigingen. Ze gaan er gewoon van uit, dat anderen hen helpen. De onderkant van onze maatschappij is als een groeiend aantal roependen in de woestijn. Zelfs de zich christelijk noemende politieke partijen hoor ik niet.