Niet alleen tijdens mijn loopbaan, ook privé ging ik geregeld op onderzoek uit. Met name tijdens mijn loopbaan kreeg ik te maken met kant en klare (advies)rapporten, die eerder opgesteld waren over dezelfde kwestie. Die rapporten gebruikte ik nooit als leidraad. Ze vormen oogkleppen, beperken de scope, het zoekveld. Ik trok dus mijn eigen plan en deed mijn eigen onderzoek. Van begin af aan. De bestaande rapporten gebruikte ik als naslagwerk. Zelfs die van gerenommeerde adviesbureaus. Waarom deze werkwijze van mij?
Veel rapporten zijn opgesteld om een bepaald beleid of ander doel van de opdrachtgever te ondersteunen. In dat soort rapporten kwam ik nauwelijks een opsomming van nadelen en/of andere zaken tegen, die een risico vormden of ondermijnend waren voor het doel van het rapport. In wezen zoals het tegenwoordig de opmaat is : alleen die zaken vermelden, die een doel of beleid of visie ondersteunen. De andere kijk weglaten. Verkoopverhalen noem ik ze vaak. Ik heb me daar nooit mee bezig gehouden. Anderen wel, want ze waren bang zo'n opdrachtgever als klant te verliezen. Toch heb ik geen hinder ondervonden van het weergeven van de volledige waarheid. Oké, ik ben weleens bedreigd, telefonisch. Door managers die zich bedreigd voelden vanwege mijn onderzoek. Ondanks dat ik geen dubbele agenda's voerde en met open vizier mijn werk deed. Ik ben nooit vanwege mijn bevindingen weggezonden. In tegendeel, ik mocht meestal het project wat uit zo'n rapport voortvloeide uitvoeren. Ik sloot mijn rapportage vaak af met de mededeling, dat ik bereid was mijn aanbevelingen zelf te komen uitvoeren. Op zich was dat niet gewoon. Er was gewoonlijk een strikte scheiding tussen consultants en uitvoerenden (projectmanagers en -leiders). Met gevolg dat veel adviesrapporten in een kast belandden.