Hij moest van zijn ouders ook naar de universiteit. Net als zijn zus en broer. Zelf wilde hij iets heel anders, al wist hij nog niet wat. Als scholier werd hij in zijn kamer opgesloten om zijn huiswerk te doen. Tijdens vakanties moest ie de leerstof bijhouden. Op zijn kamer. Hij slaagde cum laude voor zijn HBS B opleiding. Maar de kloof tussen hem en vooral zijn vader was onoverbrugbaar geworden. Jammer. Hij ging niet naar de universiteit, maar vertrok naar het buitenland. Daar ging hij als landarbeider aan de slag. Vijf jaar lang, weg van huis.
In het algemeen hebben ouders het beste voor met hun kinderen. Het is alleen jammer, wanneer ouders hun kind vooraf een richting / doel opleggen. In de geest van : ik heb gestudeerd, dus jij minstens ook. Daarbij wordt de lat ook vaak te hoog gelegd. Misschien reageren zij vanuit hun eigen opleiding en loopbaan; hun kind mag niet 'lager' op de maatschappelijke ladder terechtkomen. Ze blijven hun kind daarom pushen totdat het aan hun verwachtingen voldoet. Niet aan die van het kind.
Ik ben blij, dat ik zelf mijn keuzes mocht maken. Zonder het pushen van mijn ouders. Ik mocht me ontwikkelen op grond van wie ik ben en wat ik zelf zou willen. En dus niet wat mijn ouders van mij verwachtten. Of eigenlijk weer wel, maar op heel andere gebieden. Zoals op een eerlijke manier geld verdienen, een zinvol bestaan leiden en andere helpen.
Ouders zouden moeten stoppen met het pushen. De kinderen zouden daarentegen zelf veel meer moeten pushen om datgene te bereiken wat ze zelf graag zouden willen.