Volgens het nieuws heeft een lerares in Zaandam leerlingen mishandeld. Ik neem, zonder de details te weten, dat nieuws met een flinke korrel zout. Ik herinner me nog dat een zoon van ons een keer zei : "Mijn ouders slaan me telkens in elkaar." Gelukkig was dit nog in een tijd, waarin mensen een nuchtere kijk op het leven in het algemeen en kinderen in het bijzonder hadden. Wij huldigden het principe van niet slaan. Maar ach, je weet hoe kinderen kunnen zijn. Tenminste, dat behoor je als ouders te weten. Als een kind mij aanspreekt met 'hé joh', weet ik al weer genoeg over zijn opvoeding en zijn ouders. Als ik ze tegenkwam werd ik nooit teleurgesteld in mijn verwachtingen.
Als ik een kindje een beetje streng aankijk, gaat het al huilen. Dan is een aanraking al snel een tik en een por met een liniaal een mishandeling. Er zijn echter ook ouders, die zeer tevreden zijn over deze juf. Dus is er iets niet in de haak.
Ik vind dat corrigeren gewoon mag en steeds vaker zelfs moet. Veel ouders doen weinig aan opvoeding. Zij zorgen enkel voor een natje en een droogje en een dak boven het hoofd en houden hun kids zoet met allerlei speelgoed. Maar opvoeden is iets heel anders. Dat is o.a. ook 'nee' accepteren, afscheid nemen van 'dat wil ik niet' en kunnen incasseren. Erg moeilijk als je als etterbakkie niets anders gewend bent en opeens moet gaan luisteren en doen wat er gezegd wordt. Zoals op school en later op werk. Er zijn inmiddels al veel volwassenen die last hebben van hetzelfde gedrag en geen incasseringsvermogen hebben. Die zitten vaak in de huil- en klaagmodus. Tijd voor therapie!