Ik was een keer het stoepje voor ons huis in Schoonhoven aan het ophogen, toen een buurtbewoner kwam kijken. Hij zei : "Ik wil me nergens mee bemoeien, maar mag ik wat zeggen?" Ik vond dat een mooie uitspraak. Haha! Ik kende hem en wist dat ie stratenmaker was. Dus zei ik lachend dat ie mocht losbarsten tegen deze kantoorpik. Hij ging zowaar door de knieën en gaf mij toen wat adviezen over het ophogen en de manier waarop ik de tegels het beste kon leggen. Ik stak het advies dankbaar in mijn zak en begon helemaal opnieuw met het werk. Als ik weet dat ik met deskundigen te maken heb, stel ik me direct open voor hun adviezen of op- / aanmerkingen. Van hen valt immers iets te leren.
Ik luisterde ook zo naar mijn medewerkers, die specialisten waren op hun terrein. Ik was zeker geen alles wetende leidinggevende. Ik vroeg hen tijdens functioneringsgesprekken ook of ik mijn werk goed deed. Toen mijn leidinggevenden daarvan hoorden, zeiden ze geschrokken dat ik dat beter niet kon doen. Ze waren van mening dat je je zwakke kanten moest blijven verbergen. Ik zag dat anders, ik wilde die weten en verbeteren.
quasi-deskundige |
Door met een domme blik vragen te stellen en goed te luisteren, leerde ik ook quasi-deskundigen te herkennen. Aan hun adviezen besteedde ik nauwelijks aandacht. Zonde van mijn tijd.