Iemand aan wie ik mijn geloofssituatie uitlegde zei mij toen : "En toch draag je een kettinkje met een kruisje." Dat kruisje heeft voor mij niets, maar dan ook niets te maken met de kerk als instituut, maar alles met mijn manier van geloven. Geloven in liefde, delen, helpen enzovoort. die samen wat mij betreft de boodschap uit de Bijbel vormen. Ik geloof niet in autoritair gedrag, intolerantie, dwingelandij, allerlei vormen van misbruik (van macht tot seksueel), discriminatie, verplichte vooraf vastgestelde financiële bijdragen enzovoort. zoals dergelijke instituten zich manifesteren.
De kerk als gebouw vind ik wel interessant. Het maakt mij niet uit van welk geloof ze zijn. Niet de moderne, maar de oudere gebouwen trekken mij bijna naar binnen. Die bezoek ik graag, vanwege het interieur en vooral de sfeer. Die sfeer doet mij veel. Ik voel de serene rust en het lijkt alsof daar iemand een arm of een deken om me heen slaat. En dat alles zonder een dominee, pastoor, preek, gezang of kerkgangers. Helemaal alleen met....? In zo'n mooie sfeer brand ik vaak kaarsjes voor mijn dierbaren.Ik las laatst een stukje van een atheïst. Ze viel het geloof aan met teksten als zou een God niet bestaan. Ik maak me daar niet al te druk over. De dame in kwestie is zonder geloof opgevoed in een socialistisch land. Niet echt zonder geloof, want ze gelooft in andere zaken. Zaken als een leuke baan, een dito inkomen, een mooi huis en een dito auto. Dat zijn haar goden, al beseft ze dat zelf niet. Soms zie ik wat beelden op tv van mensen die het niet bij één huis of auto laten. Die hebben zoveel geld, dat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Die kennen de boodschap van liefde, helpen, delen enz. helaas niet.