We laten er geen gras over groeien. We zijn weer op pad met de camper. Haha! Nee, dit keer geen weken. Dat komt nog wel, in het naseizoen. Of eerder. Ach, ik weet het niet hoor. Dat weggaan komt op als poepen. En dan is het erg fijn om zo'n camper te hebben. Kleding en eten erin en wegwezen. Dit keer zijn we neergestreken bij de grens met Duitsland. Ten oosten van Emmen, een (fiets-)omgeving waar we niet eerder geweest zijn.
We kwamen rond het middaguur aan en zijn rond een uur of drie op de fiets gestapt. Fenna had duidelijk moeite met het lopen. Ze heeft dat te lang niet gedaan. Maar ze pakt dat zo weer op. We zijn al fietsend in Ter Apel aangekomen. Je weet wel, van dat rumoerige AZC. We waanden ons in het verre buitenland, wat veel 
Ik zag een paar keer zo'n azc'er bellen met zijn smartphone. Ze houden hem met gestrekte arm voor zich vast alsof ze een selfie maken. Maar ze staan dan te schreeuwen naar dat apparaatje. Zie je het voor je? Alsof ze mot hebben met hun smartphone. En uit dat apparaat schreeuwt iemand terug. Alles over de luidspreker dus. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ze ruzie hebben. Maar dat is niet zo, want er wordt soms ook gelachen. Of beter : gebruld van het lachen. Een vreemd gezicht. Wat mij ook opviel was dat er bordjes hingen, officiële bordjes, die de richting aangaven voor vluchtelingen! In het Engels ook nog! Zoiets doen we nog niet eens voor de toeristen. Zijn ze bedoeld om de asielzoekers via een bepaalde route te laten lopen? Of om het AZC weer terug te kunnen vinden? Misschien ga ik een volgende keer die bordjes eens volgen. Ze hebben mij wel leergierig gemaakt. Waar is het begin en waar het eind? Vanaf de Middellandse Zee tot in Zweden? Al met al is Ter Apel toch wel een leuk, rustig dorp.