Toen Tim nog klein was, ging ik samen met hem naar zo'n zwembad. Van tevoren zei ik dan tegen de kleine man, dat we maar een uur zouden gaan. En dat vond Tim een prima idee en ik een ramp. Maar het hoger doel deed mij toch weer over die drempel heen stappen. Vooral de combinatie van lawaai (echoënd geschreeuw van de kinderen), de drukte en de geur van chloor spelen mij daar parten. Laatst zei iemand als reactie op mijn weigering naar zo'n bad te gaan : "Kinderachtig hoor!" Dat geeft niet, want zo'n reactie geeft aan dat iemand niet bekend is met het fenomeen paniekaanvallen. Ik hoop dan maar, dat het de rest van haar/zijn leven zo mag blijven. Tegenover zo'n weigering staan veel andere activiteiten en situaties die ik wel durf aan te gaan. Tegen een uur of drie ga ik ze weer ophalen. Tot dan geniet ik op mijn manier van de rust. Namelijk door wat huishoudelijk werk te doen. Haha!