In veel opzichten ben ik nog steeds een jongen. En ik ben niet de enige volwassen man die zo is. Als kind had ik niet bepaald een loopbaan voor ogen. Ik wist niet eens wat dat was. Mijn eerste toekomstplan was vuilnisman worden. Later Marineman. Toen die wens niet doorging, heb ik alsnog mijn militaire dienstplicht vervuld.
Zelfs toen had ik geen loopbaan voor ogen. Omdat ik wel interesse had voor moderne techniek, kwam ik eind jaren 60 in aanraking met het fenomeen computer. In de privé sfeer kwam naar voren, dat ik gemakkelijk met mensen kon omgaan. Hen begeleiden, coachen en leiden. Het begon al in mijn tiener jaren als spelverdeler bij het volleybal en later als groepscommandant gedurende mijn militaire dienstplicht. En dat zonder enige begeleiding en/of studie. Het was met name de waardering die ik geregeld kreeg, die de juistheid van mijn aanpak bevestigde en daarmee mijn ego streelde. Tevreden medewerkers en opdrachtgevers. Daar was ik best wel trots op.
Dat ik het zover zou brengen had ik als kind nooit verwacht. Ik was zelf niet zo op jacht naar hogere functies. Die kwamen vanzelf. Nou ja, die waren het gevolg van mijn prestaties, gebaseerd op mijn kennis en vaardigheden en vooral de mensen waarmee ik aan de slag ging.
Terugkijkend mag de kleine Wimmie met enig ongeloof trots zijn op datgene wat ik bereikt heb. Soms vechtend, maar vaak voortglijdend over een pad, dat men loopbaan noemt. En.... ik was een moderne vuilnisman, die links en rechts puin ruimde.