Luie Indo Nasi

Of bami. Ik herinner me nog dat mijn lieve moeder het een keer had over luie huisvrouwen koffie. Dat was dus koffiepoeder in een kopje doen en vervolgens kokend water er overheen schenken. Klaar! Dat was nog in de tijd dat ik de koffiebonen maalde in een houten koffiemolen met een lade. Later werd dat schoothondje vervangen door een aardewerk muurexemplaar van D.E. met een glazen opvangpotje en een zwengel. Dat moderne apparaat hing in de kast onder de trap. Als ik daar stond zonder maalgeluid (bonen bijvullen)  deed iemand geheid de openstaande deur dicht. Mamma deed de gemalen koffie in een papieren filter. Dat filter zat in een soort trechter, die op zijn beurt boven de pot hing.
In die tijd hing ik zelf soms ook boven een pot, maar dat was omdat de bril nat was. Toen bestond nog geen 'doe de bril omhoog, want de dames enz.'. Of wel : toen was geluk nog heel gewoon. Ik dwaal af.
Daarna goot mamma er met liefde een paar keer kokend water op ("De-koffie-loopt-door fase")
Het was een haast tropisch warme dag en ik kreeg weer eens trek in een bordje nasi goreng. Door de warmte had ik niet veel zin om achter het fornuis te gaan staan. Althans niet zo lang. Dus ik had gisteren (regeren is vooruit zien) een pak kant en klare nasi gekocht in de supermarkt. Ja, kant en klaar! Erg hè? Dat een Indo zo diep kan vallen, het is onvoorstelbaar.
En toch gebeurt het. Ik eet zelfs aardappelen met groente, jus en een stukje vlees. Leve de integratie! Niet helemaal, want ik leg geen ellebogen op tafel en schrok niet in een paar minuten mijn bord leeg. En prakken doe ik ook nauwelijks en smakken helemaal niet.
Bepaalde fabrieksnasi (mijn spellingscontrole stelt fabrieksnazi voor. waarschijnlijk in de war met Nazi Göring) is bijna goed. Let wel, goed. Dus niet beter of best.
Ik lees even op het etiket, wat er voor mij als Indo aan herkenbare ingrediënten in zit. Dat zijn er bar weinig. Rijst, knoflook (zonder reuk), prei (lijkt verdacht veel op gras), blokjes ham (kan ook genetisch gemanipuleerde kip zijn), vet (ooievaarskuitenvet of misschien afgewerkte olie. O nee, die olie noemt men ketjap vanwege de zwarte kleur) en wat zout en dergelijke. De rest bestaat uit smaakmakers, conserveringsmiddelen en nog meer chemische troep.

Luie Indo Nasi

Ik begin daarom eerst zelf de voorbereiding compleet te maken. Dus fruit ik was spekje en een gesneden uitje in de wadjan en doe daar een grote teen knoflook bij. Ook wat echte ketjap en..... trassi! Zonder trassi is het geen nasi! Goed onthouden. En dan doe ik er ook nog een fijn gewreven (oelek!) gedroogde rawit (pepertje) bij.
Dan begint het huis al te geuren naar echte nasi! En dat zonder ve-tsin te gebruiken. Ik heb dat spul trouwens niet in huis. Vergeet ik telkens weer te kopen. Haha!
Dan gooi ik de bak supermarkt-nasi (met fipronil ei?) eerst in de magnetron, om hem voor te verwarmen. Ik hoop al die chemische toevoegingen zo uit te schakelen. Daarna schep ik de warme fabrieksnasi om in de wadjan met het klaargemaakte, geurige mengsel. Pas dan is die nasi vrij goed Indisch te nomen. De blanda's eten die fabrieksnasi, opgewarmd in de magnetron, gewoon op. Met een vork!  Dat blijf ik een culturele moord vinden. Dat is zo'n barbaars gezicht; supermarkt nasi met een vork eten. Hoe diep kan een ontwikkelde westerling vallen. Mon Dieu, ayez pieté d'eux et leur pauvre nasi. Nee, dan liever de luie Indo nasi. Of bami. Die smaakt nog wat Indisch. Maar dat komt ook door het eten met een lepel.