Vandaag heb ik min of meer spontaan afscheid genomen van mijn fiets. Ik heb de laatste tijd wat problemen gehad. Zowel met het achterwiel als met de versnellingen. Eerst werden de spaken door de velg heen getrokken. Dat heeft geleid tot een ander achterwiel. Toen ging de versnelling kuren vertonen. Die heb ik weten te verhelpen. Eerst door goed doorsmeren en later door de boel uiteen te halen, schoon te maken en weer te monteren.Dit keer betrof het de achteras. De moeren raakten steeds los, waardoor het wiel ging slingeren en de kogeltjes uit ergernis gingen knarsetanden. Onderweg leek het alsof losse kogeltjes vrolijk en luidruchtig in de achteras rondslingerden. Een vreemd geluid, dat rollend metaal.
Ik besloot daarom mijn licht eens op te steken bij een plaatselijke rijwielhandelaar / -hersteller. Hij verkocht ook gebruikte fietsen. Onderweg dacht ik over de situatie na. Een nieuwe velg en gelijk maar een nieuwe band. Hopelijk kan de tandwielcassette overgezet worden, anders... Maar ja, wat als er dan weer een mankement optreedt? Hoeveel heeft die fiets mij gekost?
Al nadenkend en trappend, ging er bij mij een belletje rinkelen : koop een andere fiets! Ik ben nog niet rijp voor een e-bike. Ik fiets nog met gemak en voor mij hoeft het niet sneller. Ik hoef geen nieuwe, maar wel een goede.
Van hetzelfde concept, maar een kwalitatief betere. De rijwielreparateur bekeek het achterwiel, sprak woorden van gelijke strekking en trok zowaar dezelfde conclusie. Was ie soms telepathisch?
In de flinke rij gebruikte fietsen viel mij direct een fiets op. Laat die beste man nou ook die fiets presenteren! Ik heb er een stukje op gereden en de koop werd gesloten. Voor mijn oude fiets kreeg ik 25 euro. Over twee uur zou de fiets klaarstaan. We besloten terug te rijden naar de camping, maar halverwege leek het alsof mijn fiets, wellicht uit teleurstelling, de gee
st zou geven. Hij kraakte als een oude deur en dat geluid werd alsmaar luider. We besloten terug te rijden en de wachttijd van 2 uur in Ter Apel door te brengen.Fenna heeft een duik genomen in het kanaal. Daarna zijn we op een terrasje een kopje thee gaan drinken. We kregen gezelschap van een ander stel en raakten aan de praat. Over vakanties, honden en... Curaçao. De tijd vloog voorbij! We reden vervolgens naar de rijwielzaak. Op het laatste stukje gaf ik mijn oude, trouwe fiets nog een paar flinke trappen na. Het opvallende was, dat hij opeens erg stil was geworden. "Ja mein Jung ('t is een Duits merk), het is ernst. Je wordt afgedankt. Nee, ingeruild. Ik ben je zat", dacht ik. Hij mag wellicht een asielzoeker gaan blij maken, iets wat Duitsers nu eenmaal graag doen. Ik heb hem nog van wat accessoires laten ontdoen. voordat ik op mijn nieuwe aanwinst stapte. Zo heb ik mijn oude zadel gehandhaafd, net als de bidonhouder en de telefoonklem, waar ik mijn fotocamera in bewaar. En die nieuwe fiets? Geruisloos, soepel, licht en rijdt als gesmeerd.