Eindelijk herfst

leven en dood

Regen, wind en vallende bladeren. Wat wil een mens nog meer? De zon natuurlijk!! Maar goed, we wonen in Nederland en dan gaat het zo. Ik had het nog met kleindochter Jill (6) over de jaargetijden. Toen dacht ik "eigenlijk best wel leuk, die afwisselingen'. Ik vertelde haar over de jaargetijden toen ik net zo jong was als zij. Er is sindsdien veel veranderd.
Neemt niet weg dat ik van de komende periode soms wat depressief wordt. Al moet ik zeggen dat het aanzienlijk minder is dan toen ik nog werkte. In het donker van huis en in het donker weer thuis. En daar tussenin soms een mindere dag of een onprettige werksituatie om de boel compleet te maken. Er zijn leukere dingen. Als het wat minder ging dacht ik vaak : 'wat een ellende maakt een mens toch mee!' Maar ach, ik ben er wijzer en sterker van geworden. En ook nog trots dat ik er nog steeds ben en lekker bezig kan zijn. Je zou maar een leven zonder enige sores hebben.
Soms kom ik ze tegen. Mensen zonder enige sores. Ik herken ze aan hun reacties op andermans leed. Als ik het heb over mensen die ik mis zeggen ze : ach, dat is zo lang geleden  of het leven gaat door. Of ach, er zijn ergere dingen in het leven. Ze schijnen ook te weten dat er ergens een knop in je hoofd zit, dat even omgezet moet worden. Mensen zonder sores. Hopelijk blijven ze nog lang zo onnozel reageren. Van mij mag het. Aan de andere kant : ze leren niet zoveel en worden niet zo sterk als ik. Ze zullen wel trots zijn. Maar dan op andere zaken. Die mij dan weer niets zeggen. Want ik ben wat dat betreft ook onnozel.