Ik wist gelijk wie die onbeleefde inbreker was. Hetzelfde is mij namelijk ook overkomen. Ik vond het erg onbeleefd dat die vrouw wel mijn gesprekspartner begroette en mij niet. Afgezien daarvan vond ik ook dat mijn gesprekspartner nogal gemakkelijk zijn aandacht verlegde, terwijl hij het toch was die mij aansprak. Eigenlijk ook onfatsoenlijk. Toen ik daar iets van zei, keek mevrouw chagrijnig met een gezicht als een oorwurm naar mij, maar ging gewoon verder. Ik ben geen ruziezoeker, dus ik groette mijn gesprekspartner en liep weg.
Mevrouw heeft twee hondjes waarvan ze de rollijnen erg lang laat vieren. De honden staan dan aan de andere kant van de straat als ze weer eens staat te praten. Als ik kom aanlopen met Fenna aan de lijn en ze ziet me, dan trekt ze ook een gezicht als een oorwurm. Vervolgens gaat ze zuchtend en steunend de lijnen binnenhalen en kijkt mij onderwijl aan alsof ze schreeuwt : "Loop effe om met je hond!"
Het is dezelfde mevrouw die mij gevraagd heeft of ik voor haar betontegels van haar parkeerplaats wil omdraaien. Ik heb dat diplomatiek geweigerd, omdat ze een zoon van net in de 30 in huis heeft. Maar die kerel ligt de hele dag op de bank tv te kijken en chips te eten. Laatst stond hij met zijn handen in zijn zakken toe te kijken hoe een andere buurtbewoner zijn moeder hielp. Ik heb toen gezegd dat ik haar kom helpen zodra haar zoon met de klus zou beginnen. De tegels van die inbreker zijn dus nog steeds niet omgedraaid.