Almere - In de Indische Buurt

Gistermiddag zijn we met oma Jo naar Almere gereden. Via de stichting Pelita hadden wij ons opgegeven voor een Indisch etentje, dat in het Evenaarhuis, een buurtontmoetingscentrum, zou worden gegeven.
Ik ken de Indische buurt uitsluitend van de tekst op een of ander gebouw langs de spoorlijn Lelystad - Almere. Vanuit de trein vond ik de wijk de typisch Almeerse saaie uitstraling hebben. Ik bedoel : een Indische buurt zonder warme kleuren, zonder palmbomen en huizen die typisch Almeers zijn : vierkante betonblokjes. Net de Warande in Lelystad. Maar vanuit de auto zag het er toch anders uit. Het was nog erger! Ook net als de Warande in Lelystad. Ik zeg vaak : "Niet het doel, maar de reis." Maar dit keer toch maar het doel : lekker Indisch eten!
Via een onverharde weg (ja, ja) reden we naar onze bestemming. Gelukkig moesten we ons in het Evenaarhuis begeven, waar de ramen die een saai uitzicht boden op het spoor afgedekt waren met dikke vitrage.
Binnen was het wel allemaal typisch Indisch. We werden verwelkomd door Indische muziek, Indische attributen aan de wanden en op de tafels, Indische gezichten en vooral.... Indische geuren. Een heel andere entree dan die in Harderwijk op de Pasar.
De zaal was goed bezet, al waren er volgens de gastheer veel afzeggingen. Vooral op het laatste moment. Dus bleef een aantal stoelen van de 50 zitplaatsen vrij. We kregen vrij snel gezelschap aan tafel van een gepensioneerde Marineman en zijn vrouw, die van Engelse afkomst was. Een gezellig gesprek ontwikkelde zich ras. Vooral omdat oma en meneer veel gemeenschappelijke herinneringen aan et verre Indië hadden. De gezelligheid werd even onderbroken toen de schaaltjes met risolles op tafel gezet werden. Die smaakten uitstekend! Niet veel later kwamen de eerste borden met de nasi rames voorbij. We hoefden niet echt lang te wachten voordat ook op onze tafel een viertal goed gevulde borden uitgeserveerd werden. 'Selamat makan', klonk het en toen werd het een stuk stiller. Iedereen genoot van de nasi rames. En ik mag zeggen dat de kokkies goed hun best hadden gedaan. Ook oma stak haar complimentjes niet onder de rijsttafel stoelen of banken.
Als toetje was er nog een stukje spekkoek, dat naar behoefte weggespoeld kon worden met een drankje. Niet veel later namen we afscheid. Voor slechts 6 euro namen we nog een portie nasi rames mee voor Mike. Met dank aan de afzeggingen.
We wilden nog even met oma naar de toko, Amazing Oriental, dat zich in het centrum bevindt. Ik geef toe, het is wat vreemd om naar zo'n heerlijke maaltijd en met een volle maag toch weer verder te gaan met het onderwerp eten. Maar ook dat is typisch Indisch. Het herinnert me aan een voorval. Ik zou een collega appelplukker bezoeken vanwege haar activiteiten als kunstenares. Haar man is een Indo. Mijn Nederlandse collega zei : "Zullen we afspreken dat jullie niet over eten gaan praten?" Ik keek haar verschrikt aan en zei : "Dus het wordt koffie slurpen, koekje (al dan niet in de koffie gedoopt) happen, iets over het weer zeuren en dan weer wegwezen?" Waarop ze in lachen uitbarstte. Maar ze bleef desondanks bij haar voorwaarde. Ik heb haar man heel even gezien en toen haar schilderijen bewonderd.