Emma voor de geraniums |
Vaak deed die wisselende situaties mij denken aan mijn jeugd. Thuis heerste een totaal andere cultuur dan buiten, op school en bij vriendjes thuis. Telkens weer omschakelen : 'cultuur snuiven' en me aanpassen. Ik snap niet dat ik nooit in een identiteitscrisis ben beland. Of misschien zit ik er ongemerkt nog steeds in, dat zou ook zomaar kunnen. In die detacheringsperiode overkwam het mij geregeld, dat men niet eens in de gaten had dat ik ingehuurd was. Dat beschouwde ik als een compliment voor mijn aanpassingsvermogen. Het heeft mij ook geleerd dat de bedrijfscultuur een belangrijk criterium is bij het zoeken naar werk.
Terugkijkend vind ik de grootste verandering toch wel die van 'wij' naar 'ikke'. Ik geef toe dat ik daar nog steeds moeite mee heb. Het hoort niet bij mij. Als kind stoorde het mij al wanneer ik iemand hoorde zeggen : "Ik en mijn vrienden..." Vroeger reageerde men op zo'n uitspraak met : "Het vuil gaat voor de bezem", of "Eerst ikke, de rest kan stikken" Mezelf aanpassen is soms lastig, maar het is helemaal lastig als als een andere houding haaks op mijn persoonlijkheid staat. Dan is het lastig om toch dicht bij mezelf te blijven. Doe ik dat wel, dan voel ik me overlopen door anderen, die wel "eerst ikke" en grof gedrag vertonen. Dus deed ik op mijn manier mee : vaak op mijn tenen laverend tussen wat moest en wat ik voelde.
Sinds ik niet meer werk zit ik dus niet achter de overbekende geraniums. Om mee te kunnen blijven gaan met de tijd zit ik achter een Iphone en/of computer.