Ik heb een tante gehad die een van ons soms op haar schoot nam en zei : "Ach, was mamma boos op jou?" terwijl ze met haar hand over de rug streelde. Als kinderen vonden wij, mijn broertjes en ik, dat een vreemd gedoe. We wisten immers dat mamma ons nooit zomaar strafte. Gelukkig voor ons en mamma kwam die tante niet zo vaak op bezoek. Zo'n iemand verstoort immers de opvoeding en daarmee de sfeer in huis. Ouderen horen nu eenmaal op één lijn te zitten.
Dat was bij ons thuis ook niet altijd het geval. Toen mijn pa met pensioen ging, werd dat erg duidelijk. Het opvallende was echter, dat mijn beide ouders het vaak over het zelfde hadden en dachten. Maar mijn pa mocht zich op dat gebied vaak niet uiten. Als hij dat deed werd mijn moeder boos. Dat deed hij dus maar als mamma niet in de buurt was. Pa had hier en daar andere regels dan mamma. Ik vond dat toen al logisch. Pa was immers een Marine man en had vanaf zijn 17e jaar in die sfeer gezeten. Hij was sergeant en wij, de grote jongens, zijn matrozen. En zo was het dus 'niet lullen, maar poetsen! En voor de rest zoek je het maar zelf uit.' Hij vergat alleen dat ie ook een vader voor ons moest zijn. Dat besef kwam veel later pas.
Het wordt helemaal erg als je als ouders met elkaar gaat ruziën, of een kind nu wel of niet gecorrigeerd had moeten worden. Helemaal als het betreffende kind daarbij aanwezig is. Dat is niet alleen slecht voor de ontwikkeling van het kind, maar ook voor je relatie. Lijkt mij.