Iemand vertelde mij over zijn visie hoe het tot zijn echtscheiding heeft kunnen komen. Het stel is al ruim 30 jaar uiteen. Hij vertelde dat zijn ex erg onzeker was en veel beslissingen aan hem overliet. Hij sprak over antwoorden van zijn ex op vragen van zijn kant in de geest van : "Ik weet het niet" of "Zeg jij het maar" en "Wat vind jij?"
Gevolg was dat hij steeds minder vragen ging stellen, omdat het antwoord hem inmiddels bekend was. Na een paar jaar zo bezig geweest te zijn, verweet zijn ex hem na haar vertrek, dat hij nogal bazig was. Dat had ze ook voor haar vertrek kunnen zeggen. Dan was er misschien nog een verhelderend gesprek van gekomen. Nu wordt een goed bedoelde gewoonte negatief beoordeeld. Ergo : kijk even achterom en beperk je niet enkel tot een hedendaags moment.