Op deze mistige ochtend hoorde ik een brommend geluid. Er kwam een brommobiel aanrijden, die tussen de koplampen van het overige verkeer nauwelijks opviel. Het voertuigje had geen verlichting ontstoken. Toen het geval passeerde, zag ik een kindje naast de vrouwelijke bestuurder zitten. Na de ochtendwandeling in de mist, besloten Fenna en ik een andere route naar huis te lopen. Het bleek zo bedoeld te zijn, want op die route vond ik een zeer dure smartphone! Omdat ik zelf een hekel heb aan die apparaatjes, overwoog ik hem te laten liggen. Maar ik stapte toch maar niet over de telefoon heen, maar wel over mijn primaire bezwaar. Dus raapte ik het natte ding op.
Thuis zei Sonja dat er wel een keer gebeld zou worden. En aldus geschiedde. Het was de vader van de eigenaar. Even later belde de eigenaar zelf ook. Ik deed alsof ik hem al jaren kenden en beantwoordde zijn groet met : "Hé Barry, hoe is het met je? Alles goed?" Van zo'n vrolijke reactie worden mensen aan de andere kant van de lijn altijd even stil. Haha!
Toen ie zijn telefoon kwam ophalen zei hij dat hij erg blij is, dat er nog eerlijke mensen zijn. Naar zeggen kost zo'n telefoon meer dan € 1.000. Ik was alleen vergeten te melden, dat ik een liefhebber ben van kroketten.