Ik word telkens stinkend jaloers als ik iemand zo hoor zingen. Iets wat me nooit gelukt is. Ik weet nog dat ik op 10 jarige leeftijd een gitaar en lessen kreeg van een oom van mij. Ik moest een paar akkoorden leren. Ze zeiden me niets, terwijl ik heel graag naar muziek luisterde en probeerde mee te zingen. In plaats van bijvoorbeeld Problems van The Everly Bros of Bird dog of nummers van Cliff Richard of Elvis of The Blue Diamonds, die voor mij wel herkenbaar waren. Dus had ik het snel gehad met gitaarles. Maar ach zo ging het in die tijd met muziekles. Later, na terugkeer van Curaçao, heb ik, mede dankzij de British pop invasion, mezelf maar aan het werk gezet. Op z'n Japans; dus kopiëren. Tegenwoordig spelen ze al snel bekende nummers. Da's veel leuker lessen. Maar het (fatsoenlijk) zingen bleef onhaalbaar. Emola, uit Indonesië.