Ik ben al een paar jaar niet meer naar een begraafplaats geweest. Om overleden dierbaren even een groet te brengen. Even bij hen stil te staan. Fysiek, want geestelijk doe ik dat dagelijks. Gedurende een lange periode had ik last van een dwangneurose. Ik moest en zou mijn broers bezoeken. Het begon in 2001 en werd later erger. Als ik het pad afliep naar de graven, werd ik alsmaar benauwder en zag ik beelden uit het verleden. Nare beelden. Maar na zo'n bezoek was ik vreemd genoeg wel rustiger geworden. Er waren mensen die dachten : "Daar gaat ie weer." Maar ja, ik kon toen niet anders om geestelijk tot rust te komen. Er werd aan mij getrokken, zo ervoer ik het. Ik moest even langskomen. Nooit gedacht dat gebeurtenissen zo ingrijpend zouden kunnen zijn. De dood van mij ouders heb ik wel vrij snel (voor mijn doen) geaccepteerd. Misschien omdat het zo hoorde te gaan; eerst de ouders daarna hun kinderen.
Op een zeker moment kwam het besef dat ik aan een soort verslaving leed.
Toen ben ik die bezoekjes gaan afbouwen. Nee, niet in een keer de knop om. Dat ging gewoon niet. Ik was blij dat ik op die manier mijn eigen gang kon en mocht gaan.
Nu is het de andere kant opgeslagen. Ik ga liever niet meer naar de begraafplaatsen. Wie weet komt die verslaving weer terug als ik eraan toegeef. Ik ben al jaren niet meer in mijn geboortedorp geweest. Nu bezoek ik mijn overleden dierbaren enkel in mijn gedachte. Met leuke herinneringen. Misschien is die manier ook een soort verslaving geworden.
