Vol bewondering en met respect heb ik een paar interviews gevolgd, die de moeder van Jacob Blake, Julia Jackson, afgenomen zijn. Haar visie op het gebeuren en haar reacties doen me sterk denken aan de woorden van ds. Martin Luther King. Ik heb haar niet een keer iets horen zeggen, waarin ze het zonder meer opnam voor haar zoon. Misschien indirect, want deze gelovige vrouw wil dat de waarheid verteld wordt. Ze bood ook haar verontschuldigingen aan voor de rellen, vernielingen en aan hen die daarvan het slachtoffer geworden zijn. Ze zou graag weer een Verenigde Staten willen zien en geen tweedeling, zoals nu het geval is. Indirect hekelde ze bewegingen als BLM. Het gaat haar om iedereen, ongeacht de huidskleur. Opvallend genoeg gaf ze tijdens een van de interviews voor nota bene CNN de nieuwszender zelf een draai om de oren vanwege de manier waarop het gebeuren gebracht is. De presentator had er duidelijk moeite mee. Kortom, een verademing iemand te horen die ondanks dat ook zij direct een slachtoffer is, niet alleen verzoenend maar ook vrij objectief overkomt. Er is nog hoop.