O ja hoor, dat komt ook vaak genoeg voor. Hoe vaker, des te beter. Meestal betreft het mijn slechte gehoor. Dan versta ik iets heel anders, wat tot de nodige hilariteit leidt. Tja, dan lach ik lekker mee. Gisteren haalde Sonja een glas melk uit de magnetron. Ze vroeg mij : "Ben je die vergeten?" Dat was dus het geval. Het glas stond daar dus al zo'n 4 uur te wachten. Zegt een ex-student tegen mij : "Pa, dat opwarmen duurt nog geen 15 seconden. En dan al weer vergeten?" Toen moesten we weer lachen om mijn gebrek. Ja, soms is het zo erg dat ik niet eens meer weet wat ik net eerder gedaan heb. Haha! Om die reden ga ik vaak weer terug om te controleren of ik eigenlijk wel de deur op slot gedraaid heb. Die deuren (die van de loods dus ook) zullen hetzelfde gedacht hebben als onze ex-student.
De pieptoon van de magnetron heb ik dus ook niet gehoord. Dus dit keer had ik even van twee van mijn gebreken last. Er zou nog aan toegevoegd kunnen worden, als ik later het glas uit mijn handen had laten vallen. Vanwege mijn reuma-vingers. Haha!