Hulp verlenen

Bij hulpverlening in de vorm van burenhulp, gelden ook (ongeschreven) regels. Als wij op verzoek boodschappen doen, dan betalen wij die eerst zelf. De kassabon gaat mee, om de opdrachtgever op grond daarvan ons (contant) terug te betalen. Dus we zullen nooit en te nimmer een bankpas of creditcard van hen aannemen. Voordat je het weet heb je beschuldigingen aan je broek of jurk hangen.

Als ik ergens iets moet repareren, zoals laatst weer een centrale verwarming, dan zorg ik ervoor dat ik bij de bewoner(s) in beeld ben en blijf. Ook weer bedoeld vanwege mogelijke beschuldigingen. Ouderen krijgen (net als ik) immers vaak problemen met het geheugen. Als ze wantrouwig zijn, dan is iets wat ze niet direct kunnen vinden dus gestolen. Gisteren heb ik een paal van een schutting vastgezet. Dat is een klusje buitenshuis, dus dan hoeft de bewoner er niet bij te zijn.
Het is een keer voorgekomen, dat een kind (50+) van een hulpbehoevende bij ons aanbelde en snauwend om de sleutel van het huis van de ouder vroeg. Die kreeg het niet, want de ouder had al eerder aangegeven het kind nooit een sleutel van het huis te zullen geven. Opvallend is dat het vaak voorkomt dat kinderen van hulpbehoevenden nooit naar onze hulp informeren, laat staan enige dankbaarheid uitspreken.
Onlangs heeft de hulpverlening vanwege een spoedgeval een kind van de patiënt (90) gebeld. Maar dat kind (40+) zei het erg druk te hebben vandaag. Dus heeft Sonja hulp verleend. Helaas is het geen unieke situatie. Uiteraard kost hulpverlenen ons ook geld. Zoals brandstofkosten vanwege het brengen naar en halen van ziekenhuizen, tand- en huisartsen enz. Maar wij vragen daar geen vergoeding voor.
Precaire situaties melden we bij bepaalde hulpinstanties. Want er zijn wat ons betreft ook grenzen wat hulp verlenen betreft. Ieder zijn verantwoordelijkheid.