Tijdens het beluisteren van het interview met Barry Gibb, kwam ik tot de conclusie zelf ook nooit een echt diep gesprek te hebben gehad over mijn nare ervaringen. Ik heb weliswaar therapeutische gesprekken gehad, maar toch bleven emotioneel erg ingrijpende kwesties nauwelijks aangeroerd. Er werd meer vanuit de kennis / aanpak van de therapeuten gewerkt. Zoals ik bijvoorbeeld een motorblok zou repareren. Wat klinisch, zeg maar. Vandaar dat mij tijdens het interview de houding van de presentatrice opviel. Dichtbij en meevoelend en toch op afstand. Ze liet Barry praten. Dat ging bij mijn gesprekken dus anders. Ik voelde me soms een soort proefkonijn in plaats van patiënt.
Ik weet nog wel, dat een gesprek met mij over rouwverwerking abrupt werd afgebroken. De therapeut was naar een andere werkgever vertrokken en er kwam geen plaatsvervanger. Vanwege al dat gedoe ben ik maar zelf aan de slag gegaan. Je weet wel : "Zoek dat maar zelf uit." Met o.a. het internet als naslagwerk ben ik toen aan de slag gegaan.
Ik moet toegeven dat er wel pogingen gedaan zijn voor een goed gesprek, maar toen was ik er nog helemaal niet aan toe. Het duurde vrij lang voordat ik over mijn ervaringen durfde na te denken, laat staan te spreken met anderen. Later, toen ik wel kon spreken liep ik tegen een muur aan. Mijn ervaring is dat op een of andere manier een taboe op bepaalde onderwerpen rust.