 |
| hoes van de lp met het radioverslag |
Ajax heeft weer verloren. Dit keer van Heracles. Ergens logisch, want het spel van Ajax was om te huilen. Met weemoed denk ik terug aan de jaren 70, toen de club een topclub was. Ik had zelfs het geluk, dat een werkgever van mij (Beecham BV) een aantal medewerkers waaronder ik dus, een vrijkaart gaf voor de Europacup finale in De Kuip. Dat was op woensdagavond 31 mei 1972. Ajax versloeg toen Inter Milan met 2-0. Dat Ajax speelde prachtig en snel aanvallend voetbal. Geen ballen achteruit, geen keeper die duels met tegenstanders aanging, geen spelers die met de rug naar de bal verdedigden en ook geen spelers die zich zo aanstelden door te doen alsof ze zwaar geblesseerd waren. Er waren toen nog geen spelers, die vanwege hun torenhoge salaris nauwelijks vooruit te branden waren en/of geen zin hadden in een sprintje. Bij balverlies werd de boel hersteld en zag ik geen houding van 'jammer dan'. De techniek van de spelers was ook van een hoger niveau en... voet aan de bal en de blik op het veld. Dat is wat anders dan erg veel naar de bal kijken en telkens weer een pas of twee te veel lopen. De verdediging van Ajax was in die tijd vrij sterk. Niet onbelangrijk : de trainer was de baas. Onder Van Gaal kwam er een opleving. Maar ja, wie niet naar Van Gaal luisterde vloog eruit.
De verdediging werd alsmaar slechter. De 'stervoetballers' van later zijn bijna allemaal naar het buitenland vertrokken. Daar vielen de meesten door de mand en kwamen op de reservebank en zelfs de tribunes terecht. Ze keerden terug om bij andere (-lagere) clubs hun loopbaan af te bouwen. Het Ajax van toen is niet meer. Soms reikt het Ajax van nu heel even tot aan dat niveau.
