Naar het beloofde land

Eerbetoon Molukkers?

Ja, ja, de overheid schreeuwt het van de daken : de nog in leven zijnde Molukse veteranen die voor ons land hebben gevochten krijgen een eerbetoon van het ministerie van Defensie. Hoera! juicht Defensie. Dat kan nu, want ruim 70 jaar later zijn het er niet zoveel meer. "Dat scheelt weer veel geld", zal Vadertje Staat gedacht hebben. Een paar jaar eerder is men deze bewust vergeten nog in leven zijnde groep via een pay-back regeling financieel tegemoet gekomen. Dat gold en geldt overigens niet voor de nabestaanden. Die piesen naast de Hollandse pot.
Een schandalige vertoning van een overheid die de mond vol heeft over racisme, discriminatie, integratie en zich quasi sociaal opstelt ten opzichte van vreemdelingen. En dat alles ruim 70 jaar na de oorlog. Het is bijna niet te geloven. Het ware beter alle Molukkers (dus ook postuum)  inclusief hun nabestaanden te compenseren en te bedanken. Nu riekt het weer naar die typische VOC kruideniersmentaliteit.
Ik herinner me nog dat in de jaren 90 o.a. Fred Gommers zich sterk maakte voor de vermelding van omgekomen Indisch Marinepersoneel van de Onderzeedienst. Hun namen stonden niet op het oorlogsmonument in Den Helder vermeld. Eerst werden de namen alsnog toegevoegd. Aan de achterzijde (!) van het monument. Na weer protesteren werden de namen op de voorzijde geplaatst. Ja mensen, zo erg is het gesteld met ons zo gastvrij en tolerant land.

Anne Frank weer met de trein

De Deutsche Bundesbahn, een soort NS maar dan stipter, wil een aantal nieuwe ICE-4 treinen voorzien van namen van beroemdheden. Op het lijstje van 25 genomineerden staat ook de naam van Anne Frank. Voor velen leidt de associatie Anne Frank en Trein naar Bergen-Belsen. Daar stond het concentratiekamp waar Anne en haar zus zijn omgekomen of omgebracht. Duitsers ervaren dat blijkbaar niet zo, dus Anne Frank gaat wat hen betreft weer met de trein mee.
Hoeveel reizigers zullen straks de conducteur vragen : "Bitte, fahren Sie nach Bergen-Belsen oder?"
Komt, in navolging van de DB, Lufthansa met een vliegtuig met de naam van Jorge Vileda?

Een laatbloeier

Mijn lieve mamma begon zich wat zorgen te maken over mij toen ik als 25 jarige zoon nog thuis woonde. Ik had op dat moment niet de behoefte om zelfstandig te gaan wonen. Ik had weliswaar een jaar in Amsterdam op kamers gewoond, maar ook die periode heeft bij mij niet het 'ik wil uitvliegen' gevoel opgewekt. Ik zou bijna zeggen integendeel, want ik werd geconfronteerd met allerlei zaken waarvoor ik nog niet klaar was.

Dus vloog ik pas uit toen ik 27 jaar was. In die tussentijd was mijn moeder blijkbaar bezig met het zoeken naar een geschikte huwelijkspartner voor mij. Het waren allen meisjes, dus mijn moeder had geen andere gedachten over mijn geaardheid. Er kwamen kennissen of vriendinnen van mijn moede rop bezoek, die steevast een huwbare dochter bij zich hadden. Na zo'n bezoekje vroeg mijn moeder mij : "En, wat vond je ervan?" Ik vroeg op mijn beurt dan : "Waarvan?" want ik was met heel andere dingen bezig dan vrouwelijk schoon. Als kind heb ik mijn moeder een paar keer gevraagd, waarom vrouwen zo dom doen. Ze heeft daarop nooit serieus geantwoord. Ze lachte alleen maar. Misschien was ik eerder het huis uitgegaan als ze mij een serieus antwoord had gegeven. Of niet, want ik herinner me dat ik op een gegeven moment zelfstandig wilde wonen.
In veel dingen ben ik een laatbloeier. Ik ben op een zondagavond laat geboren. Omdat ik in december jarig ben, ging ik een jaar later naar school. Nadien liep ik in alles en nog wat achter. Gewoon omdat ik daar telkens nog niet aan toe was. Thuis had ik niet veel moeite me aan de regels te houden, al had ik zelf wel zo mijn eigen ideeën. Ik was toch al iemand van de regelmaat en zat daarom op tijd aan tafel en ging op tijd naar bed. Ik was ook geen herriemaker, al weet ik wel dat ik af en toe de volumeknop van mijn stereo-installatie flink omhoog draaide. Maar dan waren mijn ouders niet thuis. Ik kan me geen meningsverschil herinneren waarover ik ruzie met hen gemaakt heb. Ik liet wel op subtiele wijze merken, dat ik anders over bepaalde dingen dacht. Daar bleef het dan bij.
Het feit dat ik een laatbloeier ben viel nauwelijks op. De meesten hielden mij voor jonger. Met gevolg dat ik geregeld moest aantonen ouder dan 18 te zijn of een rijbewijs te hebben. Zelfs vandaag de dag, als ik gebruik wil maken van ouwe lullen korting, moet ik aantonen dat ik daar recht op heb. Als het goed is gaan laatbloeiers dus ook later dood. Ik ben benieuwd.

Wintertijd

Men heeft ons de klok een uur terug laten zetten. De wintertijd is aangebroken. Er zijn geluiden om dat gedoe rond de wisseling van zomer- naar wintertijd en andersom af te schaffen. Een goed idee, want het levert slechts ellende op in de vorm van verstoring van menig bioritme.
Vanmorgen hebben we het schaduwdoek (6.00 x 2.50) van de overkapping gehaald. Voordat we het doek uit de peesrail trokken, heb ik de beide zijkanten afgetekend. Het doek is te lang en we hebben die zijkanten tot nu toe omgeslagen. Sonja gaat komende periode het doek op maat maken en omzomen. Omdat het wat groene aanslag had verzameld, hebben we het doek een flinke schrobbeurt gegeven. De hoeveelheid groene aanslag viel erg mee en is op het licht gekleurde doek goed zichtbaar.
Dus als we morgen last hebben van onze spieren, weten we waar dat van komt. Toen het doek te drogen hing zijn we onder de overkapping aan de koffie gegaan. Dat er geen schaduwdoek meer op op het doorzichtige lag, was direct te merken aan de aangename temperatuur. Nu maar hopen op nog veel zonnige dagen, zodat we nog lang buiten kunnen zitten. Het doek verdwijnt naar de vliering op zolder totdat het op maat gemaakt gaat worden. Afhankelijk van het weer gaat het doek in het voorjaar weer terug op het dak.

Een paar apart

Het was van begin af aan al duidelijk : Fenna en ik vormen geen ideaal stel. Ik herinner me nog de eerste keren dat ik met haar als pup aan het wandelen ging. Ze vond de halsband geen probleem. Dus daar lag het niet aan. Het was alsof ik een zwart-witte stuiterbal aan de lijn had! Ze liep heel zenuwachtig heen en weer, om niet te zeggen tolde rond, alsof ze een bijtende vlo op haar poepgaatje had zitten. Wat een druk beestje! Ze had ook momenten waarop ze opeens stil stond, luisterde en vervolgens er vandoor wilde gaan. Ook zo'n typisch trekje dat nog steeds aanwezig is. Wat ze dan hoort, weet ik nog steeds niet.
Naar mate ze ouder werd is ze wat rustiger geworden, maar nog steeds te onrustig naar mijn zin. Ze is constant een standje opgewonden. Zowel thuis als buiten. Altijd alert alsof er elk moment iets te gebeuren staat. Of zit ze continu in de startblokken? Dat zou ook kunnen. Ze heeft dat van meet af aan gehad, maar ik kan er na bijna 6 jaar nog steeds niet aan wennen. Ik ben de rust zelve en Fenna de onrust. Ik hoopte dat ik als een soort geneesmiddel voor Fenna's gespannen geestestoestand zou zijn. Maar dat is niet zo. Hoewel, ik weet natuurlijk niet hoe ze geworden zou zijn bij iemand anders. Wat dat betreft zijn we tegenpolen. Ze is best wel slim, maar niet zo slim om situaties langs zich heen te laten gaan of op mij te vertrouwen. Dat zou voor mij en vooral haar veel beter zijn. Ze is een vat vol energie. Dat is ergens wel positief, want ze dwingt mij ook energiek te zijn. Opvallend is wel, dat ze aanzienlijk rustiger is als ze veel van haar energie kwijt is. Dus vooral nadat ze 's middags is uitgelaten is dat zenuwachtig en onrustig gedrag aanzienlijk minder. Maar dat is slechts van korte duur.

Dom kijken en goed luisteren

Zo leerde ik erg veel van ter zake deskundigen. Maar ook van mijn fouten. Als opdrachtgevers vroegen naar mijn werkwijze, antwoordde ik hen vaak met : "Ik doe het op z'n Japans." Daar werd vaak om gelachen, gevolgd door de vraag wat ik daarmee bedoelde. Japan is groot geworden door bestaande producten te kopiëren onder toevoeging van verbeteringen. Door processen aan regels te binden zijn producten kwalitatief verbeterd. Dus op z'n Japans; via bestaande methoden en technieken maar dan beter.

Ik was een keer het stoepje voor ons huis in Schoonhoven aan het ophogen, toen een buurtbewoner kwam kijken. Hij zei : "Ik wil me nergens mee bemoeien, maar mag ik wat zeggen?" Ik vond dat een mooie uitspraak. Haha! Ik kende hem en wist dat ie stratenmaker was. Dus zei ik lachend dat ie mocht losbarsten tegen deze kantoorpik. Hij ging zowaar door de knieën en gaf mij toen wat adviezen over het ophogen en de manier waarop ik de tegels het beste kon leggen. Ik stak het advies dankbaar in mijn zak en begon helemaal opnieuw met het werk. Als ik weet dat ik met deskundigen te maken heb, stel ik me direct open voor hun adviezen of op- / aanmerkingen. Van hen valt immers iets te leren.
Ik luisterde ook zo naar mijn medewerkers, die specialisten waren op hun terrein. Ik was zeker geen alles wetende leidinggevende. Ik vroeg hen tijdens functioneringsgesprekken ook of ik mijn werk goed deed. Toen mijn leidinggevenden daarvan hoorden, zeiden ze geschrokken dat ik dat beter niet kon doen. Ze waren van mening dat je je zwakke kanten moest blijven verbergen. Ik zag dat anders, ik wilde die weten en verbeteren.

quasi-deskundige

Tegenwoordig is er het internet. Vooral via YouTube leer ik veel. Louter voor mijn huidige werkzaamheden, mijn hobby's. Vragen over roestbestrijding, het herstellen of vervangen van iets dat kapot is, wanneer en hoe bepaalde planten gesnoeid moeten worden enzovoort. Ik kijk soms ook naar zogenaamde Redneck oplossingen. Een goedkope, recht toe recht aan oplossing. Die Redneck oplossingen zijn vaak erg leuk om te zien. Het resultaat telt. Hoe het eruit ziet is van geen belang. Het verschil tussen functioneel en make-up. Ik vind de creatieve geesten achter die eenvoudige oplossingen erg interessant. Hun ideeën kunnen van pas komen als ik iets provisorisch wil oplossen, omdat er geen gereedschap of andere middelen voorhanden zijn.
Door met een domme blik vragen te stellen en goed te luisteren, leerde ik ook quasi-deskundigen te herkennen. Aan hun adviezen besteedde ik nauwelijks aandacht. Zonde van mijn tijd.

Meer frisse lucht

Het wordt weer wat frisser buiten. En soms ook binnen, maar we blijven met onze tengels van de thermostaat af! Een vest of trui aantrekken is wat ons betreft een betere gewoonte. Ik heb maar weer de vochtvreter in de camper geplaatst. Hij staat in een plastic zak in het wasbakje, klaar om vocht uit het interieur te zuigen. De camper heeft een constant ventilerend dakluik. Dat is ook wel zo prettig. Dus we hebben geen last van muffe luchtjes. Wij overwegen een extra dakluikje te monteren. Aan de voorzijde van het dak bevindt zich een vierkant stuk dat wat boven het dak uitsteekt. Alsof op voorhand rekening gehouden is met de montage van een luik op die plek. De afmetingen zijn vrij groot : 80 cm x 50 cm. Een luik van dergelijke afmeting kost een kapitaal : van 300 tot ruim 1.000 euro! Oeps! Maar er zijn ook goedkopere oplossingen mogelijk. Zoals een aluminium luikje (foto).
Het lijkt me niet alleen handig voor extra ventilatie als we ergens staan, maar ook onder het rijden. Het moet dan wel een stevig luik zijn en bij voorkeur een met enkel een scharnierzijde aan de voorkant, zijnde de rijrichting. Dan kan het luikje onder het rijden geopend blijven voor extra ventilatie. Ik overweeg ook een spoiler te monteren voor de dakluikjes, zodat de rijwind over en langs de opbouw van de luiken wordt geleid. Het zijn weliswaar luiken voor campers, maar zo'n spoiler zorgt er ook voor dat de rijwind geen fluitende geluiden gaat produceren en bij regen inwaaien van vocht wordt voorkomen. Niet dat we daar nu last van hebben, maar voorkomen is beter dan ergernissen en/of dweilen en uitwringen. Ik ga bij de Ducato specialist hier in Kampen even navraag doen over de aanwezigheid van dakspanten in deze bus. Daar wil ik tijdens het zagen liever niet tegenaan lopen. Het dak heeft een profiel, dus is niet vlak. In de meeste gevallen zijn de diepere delen opgevuld met een speciale kit, maar er zijn ook speciale montage profielen die de hoogteverschillen opvangen.
Wat geurtjes betreft; het ruikt weer heerlijk Indisch in huis. Ik heb pepesan ikan gemaakt van makreel. Nou, dan weten de kenners het wel! Mmmmmm!

Vreemde regels en dito handhaving

Het is toch raar, dat meneer Wilders gedaagd is vanwege zijn vraag of we meer of minder Marokkanen in ons land willen. Ik bedoel, zo'n haatimam krijgt alle ruimte om zijn zegje te doen, terwijl er nota bene sprake is van opruiing en aanzetten tot moord. Wilders wil de overlast die veel Marokkanen veroorzaken aanpakken en dus de deur sluiten en kut-Marokkanen terugsturen.  Erg hè? Terwijl zo'n imam iedereen die niet achter Allah aanholt wil laten ombrengen. Maar dat schijnt helemaal niet erg te zijn.
Beetje voor beetje sluipt de islam in onze cultuur. Een geloofsovertuiging die als een sluipmoordenaar op onze cultuur, waarden en normen jaagt. Dat soort volk laten veel politici op ons los. Net zoals Michael Panhuis op ons losgelaten werd.
Een of andere sjeik toeterde dat het tijd wordt voor een mildere islam. In het algemeen hecht ik weinig tot geen waarde aan uitspraken van mensen uit die cultuur. Ze zijn erg onbetrouwbaar gebleken. Telkens weer. Helaas. Zolang haatimams in ons land volle moskeeën trekken en anders denkende moslims daar niet tegen protesteren, vertrouw ik geen enkele moslims. Da's voor mij gemakkelijker dan uitpluizen wie wel betrouwbaar is.

Zeker weten

Nog zo'n stukje beroepsdeformatie van mij. Het is aan of uit, ja of nee of zwart of wit, al ben ik in de loop der tijd ook grijs gaan zien (schreef hij dubbelzinnig). Ik leerde tijdens mij werkzaamheden al snel dat ik geen genoegen moest nemen met antwoorden waarin de werkwoorden 'denken' en 'geloven' voorkwamen. Ook zinnen met 'volgens mij', 'ik heb begrepen, dat', 'ze zeggen, dat' , 'zeker weten doe ik het niet, maar....' en meer van die wazige uitspraken liet ik langs me heen gaan. Mijn oost-Indische doofheid kwam dus goed van pas tijdens die interviews. Haha!  Ik moest feiten achterhalen en geen veronderstellingen. Mochten er na zo'n onderzoek toch nog aannames zijn, dan vormden zij de zwakste punten van mogelijke oplossingen.
Natuurlijk werd soms ook informatie verzwegen of afgezwakt weergegeven. Daar was altijd een reden toe. En altijd betrof het ongewenste of zelfs frauduleuze toestanden. Vandaar dat ik zo mijn gedachten heb over het niet vrijgeven van MH17 documenten of informatie over de moord op Kennedy. Vaak hebben tegenstanders van openheid iets te verbergen.

Ook een nulmeting

Aan een vaste cyclus van leven ben ik dagelijks gebonden. Of liever verbonden, want ik voel me er erg goed bij. Op tijd naar bed, een goede nachtrust en op tijd weer op. Ik ben gezegend met een goede nachtrust. Ik kan eenvoudig het knopje in mijn hoofd in de slaapstand zetten en weg ben ik. Haha! Heerlijk! Natuurlijk hoort ook gezond eten, drinken en bewegen bij mijn cyclus en dat alles op gezette tijden en met mate. Saai? Helemaal niet. Ik weet waar ik aan toe ben.
Natuurlijk wijk ik er soms vanaf. Dat is weer het aangename van het verbonden in plaats van gebonden zijn.
Als ik me niet lekker voel, tast ik dan ook niet zo snel in het duister. Meestal heeft dat gevoel te maken met een afwijking in mijn cyclus. Of met een besmetting via anderen. Haha! Te laat naar bed gaan is er zo een. Of niet op tijd eten (gek genoeg). Ik heb snel behoefte aan groente en fruit. Dus die btw verhoging raakt ons zeer.
Als mensen klagen over hun gezondheid, verplaats ik me, als het even kan, in hun situatie. Dan vraag ik me af : hoe brengen zij de dagen door? Er zijn er die de hele dag aan het stressen zijn en daarnaast nogal gemakkelijk eten. Of beter snacken, want geen groente is geen (gezond) eten wat mij betreft. Ik heb een tijdje voor iemand een paar honden uitgelaten. Op een dag wilde ik een oude krant weggooien. Toen ik het deksel van de papierbak open deed, zat dat ding tot de nok vol met lege pizzadozen! Brrr! Tja, toen begreep ik de klachten over slapte enz.
Er zijn er ook die te weinig nachtrust kennen. Of nauwelijks gezond eten en/of bewegen. Als dat zo is, dan denk ik : ga maar eerst terug naar AF. Begin eerst gezonder te leven. Als de klachten dan nog niet over zijn, kan je de volgende stap maken. Anders wordt het snel symptoombestrijding.

Kampen

Chinezen in Giethoorn

Vanmorgen hoorde ik iemand zich beklagen over het feit, dat in het Venetië van het noorden, Giethoorn, steeds meer Chinezen komen wonen. Ze kopen daar huizen en zijn inmiddels een eigen Chinees toeristenbureau begonnen om nog meer Chinezen een bezoekje aan dat gebied te laten komen brengen. Nou en? Dan had je maar moeten bedingen, dat de kopers geen Chinezen mochten zijn. En als Giethoorn zou veranderen in Little Taiwan of zo, dat is toch ook leuk. 't Is weer eens wat anders dan de waterboeren. Toch? Ik proef dat het geld van die Chinezen prima bevalt, maar ze moeten liever niet blijven rondhangen. Ondanks dat bekend is, dat Chinezen gewend zijn te werken. Het is ook niet gauw goed.
Nee, dan maar een haatimam toelaten, die België uitgeknikkerd is vanwege zijn terreur-taal. "Ja, maar hij heeft hier nog niets misdaan", hoorde ik een softie roepen. Dat zeiden de behandelaars van Michael Panhuis ook. En als die haatzaaier dat toch doet, dan hebben we nog altijd onze Amsterdamse de-radicaliseerteams onder leiding van zogenaamd gederadicaliseerde moslims. Tja, hier kan nu eenmaal alles. Zolang je maar niet oud of ziek bent, want dan ben je pas echt de pineut.

Jouw hond, ons hek

Wij hebben het nooit nodig gevonden, dat onze honden de omgeving en/of eigendommen van anderen bevuilden. Dat vinden we zelf niet prettig en dus gaat het "Wat gij niet wilt dat u geschiedt...." bij ons op. Vanmorgen, toen Fenna en ik terugkeerden van de ochtendwandeling, kwam iemand met een kliko en een hond aangelopen. We groetten elkaar vriendelijk, want we kennen elkaar. De rolriem was zoals gebruikelijk flink afgerold. Helaas vond de hond het nodig om zijn poot tegen ons hek op te tillen. Een actie die ik hem wel vaker zie doen bij andermans hekjes en hagen. Wij hebben een deel van de omheining bekleed met windbreekdoek, dat we schoon proberen te houden. Afgezien daarvan, de zuidwesten wind blaast de urinelucht richting onze zitplek onder de overkapping.
Maar goed, het was een gelegenheid om daar iets van te zeggen. "Dit vinden wij niet zo geslaagd, hoor", reageerde ik. De eigenaar keek op dat moment terloops naar de hond en had diens spuitwerk best wel gezien. Hij reageerde met een blik van iemand die zich betrapt voelde. Het is iemand die anders rustig staat te kijken wanneer zijn hond tegen andermans spullen staat te piesen.
Verder geen ruzie of zo hoor. Maar er zijn telkens weer mensen die je even wakker moet schudden. Ik weet voor 100% zeker dat hij het ook niet op prijs zal stellen als iemand anders de hond tegen zijn spullen zou laten pissen. Want zo is het ook wel weer.
Begin deze week liep een vader met een dochtertje (denk ik) te wandelen. Er liep ook een hondje mee. Keurig aan de riem. Maar wat denk je? Laat ie dat beestje in een stukje kaal perk voor de deur van de overburen even zijn keutel trekken. En natuurlijk doen alsof ie niets zag, totdat meneer mij zag staan kijken. Toen rukte ie dat hondje van de pot en liep door. Nu is het zo, dat de overburen ook honden hebben, die ze elders uitlaten zodat de omgeving schoon blijft. Klaar ben je.

RIP Fats Domino

Hij is niet meer, Fats Domino. Jammer. Mijn ouders hadden ook muziek van hem. Gegroefd in bakelieten zwarte 45 toeren schijfjes. Een zwager van mij was een groot fan van Fats. Ik weet nog, we woonden nog in Schoonhoven, dat Fats in Lekkerkerk kwam spelen. Speciaal overgevlogen voor een feestje! Een besloten optreden louter voor de genodigden. Helaas. Gelukkig is er nog YouTube :

Gewoontegetrouw

Het scharen van de aanhanger was weer zo'n situatie, waarin het net anders was dan ik gewend ben. Ik rij nauwelijks met een aanhanger en op het moment van achteruitrijden was ik dat onzichtbare ding achter de hoge camper glad vergeten. Ik ben niet de enige (en dus  helemaal niet de enigste!), die zoiets overkomt. Laatst zag ik een foto van iemand die zijn te hoge camper onder een brug had vastgereden. Nota bene zo'n 600 meter bij zijn huis vandaan en met waarschuwingsborden voor wat betreft de doorrijhoogte. Je zou denken : hoe kan dat nou?
Welnu, meneer rijdt dagelijks met zijn personenauto onder die brug door. Toen hij die dag met de camper vertrok, bleek de andere route afgesloten te zijn. Gewoontegetrouw nam hij de route zoals hij die vaak rijdt met de personenauto. Aldus geschiedde. Een menselijke fout.
Toch zijn er mensen die zo'n pechvogel met allerlei scheldwoorden (o.a. lul en eikel) benaderen. Alsof het niet erg genoeg is. Tijdens onze trip naar Roemenië kwamen we ook van die doorgangen tegen. Het blijft opletten geblazen en op de hoogte zijn van de afmetingen van de wagen. Die heb ik op een kaartje op het dashboard staan.  En dan hopen dat de informatie op de borden klopt.

Kerk en geld

NH kerk van Leiderdorp

Nog even over de kerk. Mijn vroegste herinneringen aan de combinatie van geld en kerk, zijn de zwarte geldzakjes die drie keer per dienst voorbijkwamen. Op school en op Zondagsschool werd ook geld opgehaald, maar dat was voor de zending. Zeiden ze. Omdat velen het niet breed hadden en drie keer een duppie toch veel geld was, waren in die zwarte zakken vaak centen en knopen te vinden. Als het even kon wierp ik een blik in zo'n zakje. Niet letterlijk natuurlijk, want mijn moeder gebruikte geen blikken maar weckpotten. Samen met de Keulse en de spaar- waren dat de enige potten die ik toen kende. Tja, als kind was ik ook al leergierig, dus keek ik stiekem in zo'n zakje.
Soms betrof het een zakje in een houten, mooi blank gelakte houder met twee handgrepen. Soms was het zakje aan een lange stok verbonden, waarmee de koster vanaf het middenpad langs de banken viste naar geld. Sommige kerkgangers lieten heel duidelijk zien wat hun gave was. Dan wapperde het papiergeld eerst boven het zakje; kijk mij eens! Anderen stopten hun hand erin, zodat niet te zien was of er iets of niets bijgedragen werd. Nee, er werd niest uitgehaald. De Heer keek toe, hè.  De opbrengst werd na de dienst op een bord genoteerd. Niet met het aantal kerkgangers erbij, hoor. Gelukkig maar. Alleen het bedrag, dus niet het aantal knopen.
Wat mij opviel was dat ik later, toen we op onszelf woonden, wel geregeld acceptgirokaarten in de brievenbus aantrof, maar geen vertegenwoordiger van de kerk zag. Het was pas hier in Dronten (2014), dat de situatie anders was : ik kreeg na krap 40 jaar zowaar eerst bezoek!
In mijn jeugd was er dus ook zoiets als Zendingsgeld. Het was de bedoeling om elke maandag geld mee te nemen voor de zending. En voor het schoolreisje. En dat alles voor wie dat toen kon betalen. Elke week een kwartje was voor sommigen nog te veel. Dus geen schoolreisje voor hen.

Links op het bord de bedragen

Ik heb me ooit een keer verdiept in een balansrekening van de kerk. Ik schrok van het enorme bedrag dat louter bedoeld was om het gebouw in goede staat te houden. Ik zette daar mijn vraagtekens bij. Ik bedoel, is een gebouw belangrijker dan behoeftige mensen? Ik werd ook twee keer geconfronteerd met het feit, dat de kerk vond dat ik te weinig financieel bijdroeg. Een keer wist men mij zelfs mijn jaarinkomen te noemen. Ik moest een bepaald percentage van dat bedrag als bijdrage geven, zo werd mij schriftelijk medegedeeld. Als ik me het goed herinner, is vanwege die aanpak nog een rel ontstaan. De andere keer werd mij om een verklaring gevraagd, waarom mijn bijdrage met driekwart verminderd was. Dat was omdat wij besloten hadden anderen financieel te steunen. Daar namen de heren van de kerk geen genoegen mee. Ze waren trouwens ook van mening dat kerkbezoek verplicht was. Die verplichting leidde zelfs tot de uitspraak : 'naar de kerk komen en anders als lid geschrapt worden'. Ik denk niet dat Onze Lieve Heer dat een leuke uitspraak gevonden zou hebben. Ik in elk geval niet en ik liet me ook niet chanteren. Men liet het daarbij.

Onze Dinsdag

De Dinsdag staat meestal vast voor wat betreft de agenda. Sinds de maand Juli is het de dag waarop de tandarts genoteerd staat. Die specialist komt enkel die dag in de praktijk in Kampen. Daarnaast staat voor de middag het opvangen van de kleinkids van onze oudste zoon op de kalender. Dan wordt daar ook gekookt en gegeten. Ergo, de Dinsdag is bezet.
Ik eet niet altijd daar mee. En als ik mee eet, dan blijf ik niet al te lang. Dat heeft alles louter te maken met mijn beperking. Ik gebruik de Dinsdag om wat huishoudelijk werk te doen en andere leuke dingen voor mezelf. Vaak ben ik dan ook in de loods te vinden, om daar wat te prutsen. Hetzij vanwege het oud ijzer, hetzij aan de camper. Wat dat laatste betreft zijn het meestal werkzaamheden, die ik liever in een beschutte omgeving doe, dan op straat. Formeel mag er op straat niet aan motorvoertuigen gesleuteld worden, afgezien van een lekke band vervangen. Logisch, want sommigen maken er echt een potje van, ten koste van het milieu.
Toen ik nog zwerfvuil opruimde en post / folders bezorgde kwam ik geregeld bij woningen, waar sleutelaars olie in de regenafvoer kieperden. Dat was duidelijk van de olievlekken af te lezen. Men heeft zelfs een compleet motorblok in een gemeenschappelijke afvalcontainer gegooid. Ik heb ook een paar keer verpakkingen met afgewerkte olie aangetroffen. Nee, daar doe ik dus niet aan mee.
Samen met Fenna maak ik een extra lange wandeling. Het is heerlijk in de open lucht te zijn. Weer of geen weer, dat maakt ons niets uit.
Vanmiddag ga ik niet naar de loods. Ik ben bezig met het maken van een foto-/verhalenalbum. Op verzoek. Dat soort pc werk doe ik het liefst als ik niet buiten terecht kan vanwege het mindere weer. Vandaag regent het geregeld. Als het even niet mee zit halen Fenna en ik tussen 2 en 3 een nat pak.

De mongool van Max

Max Verstappen maakte na zijn tijdstraf de Australische steward Garry Conelly (zo'n naam zegt ook veel) uit voor mongool. Veel mensen reageerden boos, want zij associeerden dat woord met iemand die het down syndroom heeft. Ik werd ook boos, maar om dezelfde reden als Max. Zelf dacht ik bij het woord mongool gelijk aan een lid van de motorclub de Mongols. Dat krijg je als voormalig motorrijder. Oké, dat is dan in het Engels. Daarna denk ik aan de Mongolen die in Mongolië wonen. En dus aan Dzjengis Kahn, een soort van super Mongool. Het is maar net hoe je er zelf inzit, hè. Ik bedoel, sommige mensen worden al boos als ik goedemorgen zeg. Het zal die kwaaien vast associëren met hun eigen omstandigheden.
Maar goed, mongool is dus volgens hen een naar scheldwoord. Net als homo, aap, pannenkoek, heihaas (kasian voor die andere hazen), mispruim en mispunt (waarschijnlijk respectievelijk bedoeld voor vrouwen en mannen), bermslet (doet het graag in de berm) , cijferneuker (doet het graag met cijfers, boekhouder, ambtenaar en Rutte, die voor mij een horrorclown is), dirkdoos (lelijk opgemaakte vrouw, niet leuk voor Dirk en transgenders lijkt me), flikker (zit ergens op of aan je lijf, net als sodemieter waarop geslagen kan worden en hurken waarop je kunt zitten), greppeldel (houdt niet van de berm), hockeytrut (kouwe kak meid), randdebiel (kan net) en om bij mezelf te eindigen sambalvreter. Het is slechts een bloemlezing van scheldwoorden, waarvan het aantal alsmaar toeneemt. Zo'n scheldwoord is een samenvatting van een anders lang verhaal. Max is een man van weinig woorden en nogal direct. Conelly heeft Max al eerder te grazen genomen, om wellicht zijn landgenoot en Maxs collega Ricciardo bij Red Bull een plaatsje naar voren te schuiven? Of is hij gewoon een jankende Ferrari zeikerd? Komt bij dat je een sporter direct na zijn prestatie beter even met rust kunt laten.
Max had zonder dat scheldwoord ook kunnen zeggen : downundersyndroomlijer. Maar ja, zoveel spreektijd krijgt Max niet in dat F1 circus. En wat Conelly betreft : velen willen graag meeliften op het succes van Max.

Veranderingen

Het is herfstvakantie. Menigeen moet aan de slag om kinderen van werkende ouders op te vangen. Een verschijnsel wat ik in mijn jeugd niet gekend heb. Ik kan me nog goed herinneren, dat meisjes na het basisonderwijs naar de Huishoudschool gingen. Dat was heel gewoon. Ze werden voorbereid op hun rol als huisvrouw en moeder. Daar was de Spinazieacademie voor. Een goede opleiding, trouwens. Meisjes die naar het voortgezet onderwijs of zelfs naar het middelbaar onderwijs mochten, kwamen vaak uit de bevolkingsgroepen die het financieel beter hadden. Toen was het al zo : hoe meer geld, des te meer kansen. Meneer was kostwinner en mevrouw had een ondergeschikte rol. De kostwinner sprak van 'mijn geld' en alles wat daarmee betaald werd was van hem. Raar, maar waar en hier en daar nog steeds het geval bij ouderwetse mensen. Zo hebben bepaalde vaders het nog steeds over mijn auto, mijn gereedschap etc.
Er was ook een tijd, dat je niet met een pet of muts op je hoofd door het huis liep. En helemaal niet aan tafel zat met een hoofddeksel op je knar. Aan tafel was het stil. Er was geen televisie en geen telefoon. Als het erg dringend was kon je een telegram versturen of naar het postkantoor gaan.
Toen kwam de tijd dat moeders niet meer de hele dag (en nacht) moeders wilden zijn. Logisch. Komt bij dat ook meisjes steeds meer onderwijs gingen volgen. En in onze maatschappij betekent leren meer geld verdienen. Al zijn er ook moeders die gewoon iets anders willen dan thuiszitten.
In mijn optiek is het echter vaak doorgeschoten. Op een manier die negatief is voor de ontwikkeling van hun kinderen. Naast het werken wil men ook vrije dagen voor zichzelf en zelfs doordeweeks over veel vrije tijd beschikken. En dat alles ten koste van de kids. Jammer. Maar misschien komt de balans weer terug in de volgende generatie. Die heeft immers de nadelen ervan ondervonden.
Dat vrouwen gaan werken heeft ook andere effecten. Het voorheen mannenbolwerk moest zich gaan aanpassen op de aanwezigheid van vrouwen. Letten op het taalgebruik, de handen thuishouden, de vrouwelijke collega niet als een dienstmeid inzetten (koffie halen, opruimen en dergelijke) enzovoort. Daar hebben nog veel mannen het moeilijk mee. Die hebben het ook moeilijk met het feit, dat hun vrouw geen huisvrouw meer is. Veel vrouwen zijn het koken, strijken en andere huishoudelijk werk verleerd. Vaak laat men dat over aan anderen. Dat kost geld. Net als de opvang van de kids en het bestelde eten. De kids worden uitgerust met dure telecom producten, merkkleding en schoeisel. Samen met de hoge kosten van een (te) dure koopwoning maakt het werken van beide ouders tot een verplichting. Er is veel veranderd, maar ten goede? Volgens mij niet. Menig werkende vrouw moet tegenwoordig werken. Een kwestie van verkeerde keuzes.

Niet naar de kerk

Het is weliswaar zondag, maar ik ga niet naar de kerk. Dat doe ik al heel lang niet meer. De kerk als instituut heeft voor mij afgedaan. Er waren zondagen in een recent verleden, waarop ik toch naar dat gebouw toeging. Maar dat was louter om mijn zeer gelovige moeder een plezier te doen. Samen met haar woonde ik dan maar weer eens zo'n saaie, weinig opbeurende dienst bij. Los van de realiteit. Op voor mij en andere dierbaren cruciale momenten heeft de kerk het laten afweten. Daar ben ik zelfs even boos over geweest.
Iemand aan wie ik mijn geloofssituatie uitlegde zei mij toen : "En toch draag je een kettinkje met een kruisje." Dat kruisje heeft voor mij niets, maar dan ook niets te maken met de kerk als instituut, maar alles met mijn manier van geloven. Geloven in liefde, delen, helpen enzovoort. die samen wat mij betreft de boodschap uit de Bijbel vormen. Ik geloof niet in autoritair gedrag, intolerantie, dwingelandij, allerlei vormen van misbruik (van macht tot seksueel), discriminatie, verplichte vooraf vastgestelde financiële bijdragen enzovoort. zoals dergelijke instituten zich manifesteren.
De kerk als gebouw vind ik wel interessant. Het maakt mij niet uit van welk geloof ze zijn. Niet de moderne, maar de oudere gebouwen trekken mij bijna naar binnen. Die bezoek ik graag, vanwege het interieur en vooral de sfeer. Die sfeer doet mij veel. Ik voel de serene rust en het lijkt alsof daar iemand een arm of een deken om me heen slaat. En dat alles zonder een dominee, pastoor, preek, gezang of kerkgangers. Helemaal alleen met....? In zo'n mooie sfeer brand ik vaak kaarsjes voor mijn dierbaren.
Ik las laatst een stukje van een atheïst. Ze viel het geloof aan met teksten als zou een God niet bestaan. Ik maak me daar niet al te druk over. De dame in kwestie is zonder geloof opgevoed in een socialistisch land. Niet echt zonder geloof, want ze gelooft in andere zaken. Zaken als een leuke baan, een dito inkomen, een mooi huis en een dito auto. Dat zijn haar goden, al beseft ze dat zelf niet. Soms zie ik wat beelden op tv van mensen die het niet bij één huis of auto laten. Die hebben zoveel geld, dat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Die kennen de boodschap van liefde, helpen, delen enz. helaas niet.

Kabinet van praters

We hebben weer een regering. En wat voor een. Dit keer voor de helft uit vrouwen, want dat wil men zo graag. De meesten die blij zijn met de nieuwe club praters, zijn zij die graag meer vrouwen aan de top willen zien. Onder dat streven valt o.a. ook 'een neger omdat het moet'.
Niet dat de dames ter zake deskundig zijn, maar ze kunnen net als de heren lekker slap kletsen. Dus dat fenomeen zal fors groeien. In Den Haag noemt men dat 'politiek bekwaam'. Zelf zag ik liever ter zake deskundigen. Maar helaas neemt deskundigheid overal af. Ook op regeringsniveau is sprake van toenemende oppervlakkigheid of afnemende deskundigheid. Helaas is het fundament van onze nieuwe regering van dezelfde kwaliteit als die van menig nieuw gebouw : matig tot slecht.

Gene Clark - Shooting Star

You were born into the storm
Cast adrift upon a wave
To be living and make life begin

Like the ancient mystic ship
Bounding seaward toward the sun
Becomes a cosmic dancer in the wind

Stars that shine and rains that swirls
Sparkling sands of endless worlds
Driven by the thought that men are free

Love that makes and breaks a man
Memories fade and new ones stand
And another ship bounds through the sea

Like in dreams sometimes it's so confusing to change
When you move from where you have been
To where you have come
Like in life when you look in to a child's eyes
They see it's all very clear
It's near and then gone

Before the rising of the sun
Before the whirling winds were stirred
Before the simple rhymes of men were sung

Before the age of hate and pride
Before we laughed, before we cried
We were all contained and then begun

Wateroverlast

Sinds de aankoop van de Ducato staat in de behuizing van het rechter achterlicht na een periode van regen water! Na de eerste constatering heb ik het achterlicht gedemonteerd, toen leeggegoten en droog gemaakt. Na een inspectie had ik het idee dat het water via een kiertje tussen de buiten- en binnen kant naar binnen was gesijpeld. Dus heb ik daar wat siliconenkit op gedaan.
Het ging een tijdje goed, totdat we in de buurt van Ter Apel stonden. Daar zag ik dat er weer condensdruppels te zien waren aan de binnenkant van de unit. Ik heb hem toen weer gedemonteerd, leeggegoten en drooggemaakt. Voor alle zekerheid heb ik toen de hele naad tussen de beide delen van een laagje kit voorzien. Toen dacht ik zeker te weten, dat het probleem was opgelost. Nee, dus. Gisteren zag ik weer condensdruppels! Er stond weer water in de behuizing. Ik kon nog twee dingen doen : een goudvis kopen en die erbij doen of voor de derde keer het ritueel herhalen.
Dat met die goudvis had gekund, ware het niet dat af en toe ook de verlichting aan gaat met gekookte goudvis een gesprongen zekeringen als resultaat. Een APK keurmeester zal er ook niet blij mee zijn.
Ik heb voor de derde keer de unit maar weer drooggemaakt. Er staat telkens behoorlijk wat water in; zo'n 300 cc. Ik heb een rand aan de bovenzijde, die ogenschijnlijk dicht zit, ook maar gekit.
Mocht ie toch weer vollopen, dan wordt het tijd voor een andere unit. Bij de sloperij vandaan, hoor. De linker kant is potdicht. Ik heb ze met elkaar vergeleken, maar heb geen afwijkingen gezien.

Lenen en niet terugbetalen

Nee, ik heb geen boeken in huis, die ik ooit geleend heb. Zo zit ik niet in elkaar. Vanwege de regenachtige dag en het feit dat de kleinkinderen bij ons zijn keek ik vandaag weer eens naar een aflevering van Judge Rinder, een rechter met veel humor. Dit keer stond een pas gescheiden stel voor de balie. Zij had een aantal jaren eerder een lening afgesloten, want hij wilde studeren. Hij zou het geleende geld ook terugbetalen, beloofde hij. Helaas strandde de relatie. De alsmaar lachende meneer had zijn studie weliswaar voltooid en heeft een goede baan kunnen vinden, maar terugbetalen vond hij niet meer nodig. Hij deed net alsof ie de schriftelijke en mondelinge verzoeken daartoe niet had gezien of gehoord. Door ze te negeren dacht hij van de schuld af te komen.
Erg sneu voor mevrouw, want zij heeft gedurende die studiejaren hard gewerkt om voor inkomen te zorgen en de lening af te lossen. De rechter veroordeelde de man tot het alsnog terugbetalen van de lening.
Terwijl ik toekeek en luisterde, viel mij de nonchalante houding van de man op. Hij vond het blijkbaar heel gewoon, dat hij dankzij zijn ex heeft mogen studeren. Afgezien van een contractuele verplichting is er wat mij betreft ook zoiets als fatsoen. Maar van een morele verplichting had meneer blijkbaar ook nooit gehoord. Tja, wie wil er nou met zo'n iemand een relatie aangaan?

Dronten en studenten

Afgelopen week las ik weer een stukje over het studentenprobleem hier in Dronten. De gemeente weet niet hoe ze met de huisvesting en alles wat daarmee te maken heeft moet omgaan. Studenten vormen toch geen nieuw maatschappelijke verschijning? Die zijn al decennia in een aantal grote steden en omgeving aanwezig. En hoe! Dus waarom het studentenwiel opnieuw willen uitvinden?
Als ik het artikel mag geloven weet de gemeente zich geen raad met de regelgeving en hoe men eventuele overlast kan voorkomen dan wel tegengaan. Daar sla ik bijna stijl van achterover. Is hier sprake van onkunde of apathie of ordinaire onwil?
Als iemand zijn huis oranje schildert en anderen gaan klagen en ligt er al snel een brief van de gemeente op de mat van de oranje liefhebber. Maar wie kranten op zijn ramen plakt of smerige lakens of dekens als gordijnen gebruikt is opeens geen zaak van de gemeente noch van de verhuurder. Terwijl het toch ook om uitstraling / straatbeeld gaat. Dat geldt trouwens ook voor tuinen. Een oerwoud als tuin mag blijkbaar wel, zolang je het hekje maar niet oranje schildert. Haha! Wat een logica.
Allemaal onzin, want waar een wil is, is een weg. Het is de wil die ontbreekt. Er zijn genoeg regels, maar de handhaving ervan laat te wensen over. En anders is er nog de APV om regels toe te voegen / aan te passen. Ik bedoel, als ik op een camping na 22.00 uur kabaal maak krijg ik een gele kaart. En 2x geel is dan rood. Hoe eenvoudig kan het zijn.
Economisch gezien is het ook opvallend dat de gemeente niet haar slag slaat. De aanwezigheid van studenten betekent immers ook geld. Niet alleen voor de middenstand, ook voor verhuurders. Ze betalen minstens 300 euro per maand voor een kamertje. Bouw een studentenflat op een locatie waar de overlast beperkt blijft tot de omgeving van de medestudenten. Maak regels kenbaar en doe aan handhaving. Is dat nou zou moeilijk? Kom op zeg.

De tering naar de nering

Het was tegen de zomer van 1976 (ja, dat herinner ik me ook nog), toen we besloten weer eens naar onze uitgaven te gaan kijken. We woonden in ons eerste optrekje, een gestoffeerd appartement, dat toen ruim 600 gulden per maand kostte. Voor die tijd een fors bedrag, maar ach vrijheid en rust hebben zo z'n prijs. Het klinkt wat dubbelzinnig in mijn geval, maar dat kon bruin wel trekken.
Voor ons huwelijk hadden we links en rechts vragen gesteld over allerlei kosten, waarmee we te maken zouden krijgen. In de periode daaropvolgend hielden we de vinger aan de pols wat de inkomsten en uitgaven betrof.
De uitgavenkant was hoger dan verwacht. Al snel kwamen we erachter hoe dat kwam : frisdrank en snacks! Haha! Tja, het was een gewoonte geworden om het 's avonds niet enkel bij koffie te laten. Dus pasten we ons gedrag en inkoop aan. Probleem opgelost.
In de jaren daarna hebben we geregeld overzichten opgesteld omtrent inkomsten en uitgaven. Op basis van zo'n overzicht kochten we ons eerste huis. We hebben vooraf teruggerekend in de zin van : wat hebben we dagelijks nodig (inclusief sparen en leuke dingen doen) en wat willen we maandelijks maximaal (en bruto) voor een huis betalen.
Weer later raadpleegden we het Nibud om onze lasten in te schatten. Het was een uitdaging om binnen de limieten te blijven. Telkens weer. We merkten dat het ook een kwestie van levensstijl was, waarin met beide voetjes op de grond staan de basis vormde. Dus geen dure merkkleding en andere artikelen en producten waar je vooral voor het merk meer moet betalen, terwijl de kwaliteit niet altijd beter is.
Tot op heden doen we het nog steeds zo. Ook met aanzienlijk minder inkomsten valt er best iets leuks van te maken. Al worden de keuzes alsmaar lastiger. We gaan straks iets meer belasting betalen en veel producten en diensten worden duurder. Of wel we gaan nog steeds financieel achteruit. Maar het gaat prima met de economie en we krijgen nog meer ambtenaren.

Massa('s) problemen

De eerste keer dat ik met een elektrisch probleem in een auto te maken kreeg, was met de Toyota Carina van mijn pa. Hij had mistlampen laten monteren bij een pas geopende garage van een vriend (Verkuil)  aan de Hoofdstraat. Sindsdien was pa telkens de accu van de Toyo aan het opladen.
Op een gegeven moment vroeg hij mij om die accu weer uit te bouwen vanwege het leegloop-probleem. Tijdens dat klusje raakte ik met mijn arm iets wat gloeiend heet was. Het bleek het relais van de mistlampen te zijn.
Omdat ik zelf ook een set op mijn Fiat had gemonteerd, zag ik na een controle dat het relais verkeerd was aangesloten! Ik heb de voedingsdraad losgetrokken en pa is weer teruggegaan naar de garage. Na herstel was het probleem opgelost.
Later, toen ik in een leaseauto rondreed, kreeg ik te maken met knipperende feestverlichting als ik remde of richting aangaf. De wagen was terug van een schadeherstel na van achteren aangereden te zijn. In de garage wist men direct wat het probleem was : een massakabeltje vergeten aan te sluiten.
Met de Ducato had ik een ander probleem; het starten. Ook daar bleek een (ontbrekende) massakabel de schuldige te zijn.
Op een website voor campers met een Ducato onderstel keert het probleem van slechte of ontbrekende(!) verbindingen met massa / carrosserie geregeld terug. Vaak met gevolg dat allerlei lampjes gaan knipperen of de motor slecht start. Het liefst zou ik zo op pad gaan om hulp te bieden, want veel mensen hebben weinig tot geen verstand van techniek. Ik ben geen professional, maar met wat logisch denkwerk kom ik ook een heel eind.

Wat een (belasting)geld!

Tijdens het proces tegen de 'vluchteling' Husein K. in Freiburg (Duitsland) werd het aanwezige publiek verrast met waarheidsgetrouwe informatie. Verteld werd waarom Husein zoveel geld kon uitgeven. De pleegouders van Husein ontvangen maandelijks 2.800 euro voor de zogenaamde vluchteling. Daarvan ging maandelijks 400 euro als zakgeld naar nietsnut Husein. De jongeman staat terecht vanwege de moord op een jonge studente, die hij na een verkrachting verdronken heeft.
Gebleken is nu, dat dit soort bedragen als standaard geldt voor Duitsers die een vluchteling opnemen. Maatschappelijke instanties zijn erg geschrokken van de hoogte ervan. Veel gezinnen in Duitsland moeten na betaling van huur enz. zien rond te komen (eten en kleding) van minder dan het zakgeld van Husein. Iets wat overigens niet enkel in dat land speelt. De armoede is groter dan men denkt.

Black is beautiful

de eerste laag

In een moment van ledigheid heb ik de spuitbus maar gepakt. Het ventilatierooster en de 230 volt aansluiting aan de buitenkant van de camper zijn van origine gebroken wit. Helaas is op zo'n kleur snel vuil te zien. Er komen telkens zwarte strepen op van vuil regenwater, dat naar beneden druipt. Ik heb dat kunststof een paar keer schoongemaakt, maar dat blijkt ook een gebed zonder end te zijn.

klaar

Dus besloot ik die twee kappen maar zelf zwart te maken. Natuurlijk heb ik ze eerst weer schoongemaakt. Daarna heb ik ze afgeplakt met oud nieuws van een buurtbewoonster (zelf hebben we geen krant). De spuitbus met mat zwarte lak heb ik flink wakker geschud alvorens de eerste laag aan te brengen. De lak droogt erg snel, dus de volgende lagen waren binnen 15 minuten ook aangebracht.
Ik mag wel zeggen dat die beide kunststof kapjes er nu mooi zwart uitzien. En nu maar hopen dat ze straks geen witte strepen gaan vertonen. Die twee bijna witte kappen vielen nogal op. Nu ze zwart zijn, vallen ze minder op en passen ze beter bij het geheel. Vind ik. Ik heb ook nog zo'n spuitbusje met de rode lak, die overeenkomt met die van de wagen. Maar daar ben ik zuinig op.

Gezond of verslaafd?

Van tijd tot tijd hoor ik mensen zeggen, dat het gebruik van cannabis gezond is. Het toeval wil, dat de meesten van hen zelf dat spul dagelijks gebruiken. Niet omdat ze anders pijn lijden, maar omdat ze eraan verslaafd zijn. Wat dat laatste betreft, velen ontkennen dat. Maar dat is een bekend verschijnsel bij verslaafden. Afgezien van verslaving kent blowen nog meer nadelen. Het kost veel geld, is slecht voor je gezondheid en conditie, vermindert de prestaties door concentratieverlies, je wordt prikkelbaarder, krijgt geheugenverlies, kan last krijgen van vreetbuien en je kunt relaties verbreken. Wat dat laatste betreft : niet iedereen wil met een drugsverslaafde omgaan. Want zo wordt cannabis nog steeds beschouwd, een drug.
Gemakshalve vergeten de notoire gebruikers, dat de gewone cannabis anders is dan de medicinale. De laatste is enkel in apotheken verkrijgbaar op doktersvoorschrift. Er zijn diverse soorten, die ingezet worden bij o.a. chronische pijn, slapeloosheid, stress, epilepsie en Gilles de la Tourette.
Vaak is het gebruik van cannabis een opstap naar zwaardere drugs.

Niets aan de hand in Dronten

Een anonieme brief over een nare sfeer binnen het gemeentehuis van Dronten was de aanleiding. Vanuit de Gemeente werd de brief afgedaan als zijnde 'niet herkenbaar'. Waarom men dan toch tot een extern onderzoek overgegaan is, begrijp ik niet. Maar ja, ik ben geen ambtenaar.
Deze week zijn twee CDA wethouders afgetreden. Ze voelen zich niet meer op hun gemak binnen het gemeentelijk bestuur. Een van hen stond al op de nominatie weggestuurd te worden vanwege eigengereid gedrag.
Kortom, het rommelt hier in Dronten. Maar de grote klap is nog niet gevallen. Een nare sfeer tussen ambtenaren? Ik weet helaas niet beter. De sfeer was voor mij de reden om mijn werkgevers achter mijn naam de kanttekening te laten plaatsen, dat ik NIET bij een (semi) overheidsinstelling gedetacheerd wilde worden. Daar heb ik tot twee keer toe in een zeer nare sfeer mijn werk moeten doen. Veel ambtenaren zijn zeer nare mensen om mee (samen) te werken.

Weer een vrouw op Defensie

oktober 69, vuurdoop Harskamp

Meneer Rutte heeft er blijkbaar niets van geleerd. Men heeft weer een vrouw op Defensie gezet. Iemand die niet in staat is een militair van een padvinder kan onderscheiden. Zo'n benoeming past wel in het grote nationale verlangen, als zouden er meer vrouwen in de top moeten. Of ze voor zo'n topfunctie geschikt zijn, doet blijkbaar niet ter zake. Mevrouw Ank Bijleveld zal straks ook met haar oren zitten te klapperen als de hoge militairen aan het woord zijn. Het blijft dus nog 4 jaar kwakkelen met ons leger.
Als ik zie hoe ministersposten worden ingevuld, denk ik onwillekeurig aan mijn ervaringen met Eckart Wintzen bij BSO. Die verstandige man zei ooit, dat je bij hem nooit een functie zal krijgen als je niet zelf ondergaan hebt wat je medewerkers doen. En 40 jaar later kan ik nog steeds zeggen : Wintzen heeft gelijk. Dus laat Bijleveld eens een stormbaan doen en een oefening Pantserstorm (veel lopen en kruipen, weinig eten, kippen de nek omdraaien en bloed drinken). Daarna mag ze operationeel aan de slag in een oorlogsgebied, bij voorkeur in de voorste linies. Laat haar met alle wapens en het materieel kennismaken. Als ze na twee jaar nog overeind staat, mag ze van mij aan de slag gaan. Maar niet zo van het ene naar het andere bureau. Daar heeft ons leger en het volk dat het moet beschermen helemaal niets aan.

De gesel?

Amerika wordt geteisterd door rampen. De natuur roert zich middels orkanen, 'wild fires' en overstromingen. En dan zijn er nog de dagelijkse schietpartijen. Afgezien daarvan is het land duidelijk verdeeld sinds de keus gevallen is op Donald Trump. De ene Amerikaan levert een opgevouwen vlag af bij een rouwende familie, de ander gaat op die vlag staan of steekt hem in brand.
En dan zijn er nog de protesten in de geest van 'Not my president!' en het paranoïde idee als zou Rusland Trump in het zadel hebben geholpen. Veel Democraten zijn volledig doorgeslagen en laten zich ongewild van hun ware (=nare) kant zien. Een kant van dodelijke jaloezie, leugens en bedrog en als verspreiders van fake news. De stadions van protesterende football clubs zijn niet meer uitverkocht en dat komt menige eigenaar op verlies te staan. Overigens vergeten die knielende spelers, dat hun riante inkomen mede betaald wordt uit de zakken van Trump-aanhangers. Of zouden die football spelers dat deel weigeren? Laten we wel zijn : Obama heeft zeer weinig voor zijn zwarte bevolking gedaan. Gedurende zijn ambtstermijnen zijn veel zwarten omgekomen. Maar ja, zwarten protesteren blijkbaar niet tegen een kleurgenoot.
Eindelijk(!) wordt die vieze meneer Weinstein aangepakt. Hij was al decennia een onderwerp van een onkiese discussies. Maar desondanks een geziene gast van o.a. de Democratische presidenten Clinton en Obama. Ik vraag me wel af waarom al die vrouwen zo lang gezwegen hebben. Omdat het toch lekker (verdienen) was? Hoe dan ook, veel treurnis in dat grote land dat wel. Maar gelukkig is het (nog) geen nieuwe oorlog begonnen. Of zwijgt de MSM daarover?

Een vreemde zon

Gisteren zag ik een kleine, vreemd ogende zon. Een rood bolletje verscholen achter een sluier van wolken. Later vernam ik dat die vreemde kleur en die lucht veroorzaakt werden door de bosbranden in Portugal en het opwaaiend stof uit de Sahara. Ik heb een paar keer goed naar die vreemde zon gekeken. Ik kan me voorstellen, dat het anders zo heldere hemellichaam er ook zo zal uitzien, wanneer de aarde vergaan is en de rook en as nog niet helemaal uit de lucht zijn verdwenen. Een overpeinzing, hoor. Maar toch een vreemd schouwspel. Bijna onheilspellend. Gelukkig schijnt vandaag de gewone zon weer.

Lekker instrumentaal

Niet alleen mijn broer Joop en ik, ook onze neef Jacques Goey was weg van instrumentale muziek van groepen als The Shadows, The Ventures, The Tornados en The Spotnicks. Natuurlijk probeerden we die muziek na te spelen op onze gammele gitaren. Ik herinner me nog dat we nummers oefenden als Amapola en Walk don't run. Telstar was een nummer dat refereerde aan de opkomst van de ruimtevaart in die tijd. Toch maar weer even terug naar die tijd, waarin de kauwgom nog niet verdrongen was door drugs als wiet en coke en geluk nog heel gewoon was.

Met een mespuntje Suriname

Ik kreeg opeens erg trek in soep. Niet die chemische poeder uit een pakje en ook niet die  uit blik, maar echte, zelf gemaakte soep. Oké, de bonen kwamen wel uit blik. Logisch want ik kreeg een dag eerder geen visioen over vandaag. Anders had ik toen bonen in de week gezet. Dus dan maar blikbonen. Dit keer heb ik wederom een kleine wijziging aangebracht in mijn recept voor bruine bonensoep. Ik moet gelijk zeggen dat ik enkel kip gebruikt heb en geen worst en / of vlees dit keer. Dat is dus de Surinaamse invloed. Niet groot, maar verandering van spijs doet eten. Voor de rest was het volgens mijn eigen recept. Al eerder schreef ik erover, maar toch even op herhaling. Ik heb twee grote kippenpoten met dijstukken in bouillon (twee blokjes op 2 liter water) gekookt en toen die gaar waren gefileerd. Fenna kreeg dus gekookte kippenvel door haar brokken.
Tijdens het koken van de kip, heb ik wat spek uitgebakken in een koekenpannetje. Later heb ik daar twee  gesneden uien en een paar gesneden tenen knoflook aan toegevoegd. Tegen het eind van het bakken heb ik wat bouillon uit de soeppan toegevoegd, om de soep later op smaak te maken.
Natuurlijk ook soepgroenten erbij gedaan, een blik bruine bonen erin gekieperd en... de inhoud van de koekenpan toegevoegd. Een ietsepietsie kruidnagelpoeder en zwarte peper om het geheel op smaak te maken. Geen rawit, want als die in soep zit krijg ik last van hoestbuien. Om de soep wat dikker te maken heb ik een paar keer de stamper er doorheen gehaald. Daarna weer even aan de kook gebracht en klaar was kokkie.
Ik heb er wat van gegeten. Uit een soepkom en met een porseleinen lepel. Die laatste vanwege de smaak. De smaak was overheerlijk. Maar ja, ik heb het wel over mijn eigen soep. De rest heb ik overgegoten in bakjes en die laten afkoelen, voordat ze de vriezer ingingen.

Verspreiders van haat

Het schijnt een trend te zijn : haat verspreiden. Demoniseren. Daarbij denkt men direct aan de islam, maar zogenaamde christenen kunnen er ook wat van. Hoewel, de meeste linkse mensen zijn atheïst. Na de winst van de jonge christendemocraat Kurz in Oostenrijk, vindt een quasi grappige linkse krant het nodig om te koppen met de tekst : "We kunnen nu nog de tweede Hitler ombrengen!"
Zo zie je maar weer, zelfs een verkiezingsuitslag of een mening wordt niet meer geaccepteerd. Bijna alles wat niet in het linkse straatje past wordt subiet gedemoniseerd. Hitler was niet bepaald een christen en helemaal geen democraat. Dus zo'n vergelijking slaat nergens op. Links heeft erg veel moeite om met verlies om te gaan. Onmacht en afgunst, zaken waar de PvdA aan ten onder is gegaan.
Het leven is net een wandeling met een grote groep. We kiezen gezamenlijk onze marsroute : rechtdoor, dan links, dan rechts en dan weer rechtdoor enzovoort. Jammer dat binnen zo'n groep zo'n democratische keus niet meer geaccepteerd wordt. Een soortgelijk gedrag zie ik bij politici. Ook zij krijgen steeds meer moeite met de keuzes van hun stemvee. Het wordt alsmaar lastiger een andere mening erop na te houden. Hoe goed die ook bedoeld mag zijn.

Op de fiets

Telkens wanneer ik op mijn fiets stap, ben ik zeer tevreden over mijn besluit deze te kopen. Ik zit dus lachend op deze tweewieler. Vanmorgen ben ik even het dorp in geweest voor wat boodschappen. Ik heb zo'n afneembare, enkele fietstas op mijn fiets die ik al dan niet kan meenemen.
Ik zag dat even verderop een buurtbewoner met de auto vertrok. Niet veel later zag ik hem in het centrum lopen. Er zijn hier veel mensen die de fiets pakken, maar toch ook weer velen die in de auto stappen om naar het centrum te gaan voor inkopen. Zo'n fiets geeft mij meer bewegingsvrijheid. Ik hoef niet zozeer op zoek te gaan naar een parkeerplekje en ik kan in alle rust om me heen kijken.
Toen ik weer naar huis reed zag ik de buurtbewoner in zijn auto voorbijkomen. Omdat ik binnendoor mag, kwamen we tegelijkertijd bij huis aan. Hij met een plastic tasje, ik met mijn zijtas. Ik heb meneer al eens geadviseerd de fiets te nemen in plaats van de auto. Dat advies kwam vanwege zijn benarde financiële  en gezondheidssituatie ,waarover hij zich bij mij beklaagde. Mijn raad heeft hij opgevolgd, maar voor even. Hij had al snel een excuus om weer de auto te pakken, want meneer hoorde vreemde geluiden. Die hoor ik soms ook, maar dat is een heel ander verhaal.
Al met al vind ik het zonde om met de auto zulke korte ritjes te maken. Het is slecht voor de auto, de motor wordt nauwelijks echt warm, slecht voor het milieu, je portemonnee en je gezondheid. Als je wat ouder bent kan je beter in beweging blijven.

Geen tatoeages en/of piercings

De temperatuur is flink gekelderd. Wat een verschil met voorgaande dagen! Maar ach, het is herfst en die brengt ons ook mooie beelden. Vanmorgen zag ik een paar blaadjes liggen, die me aan een tatoeage deden denken. Zelf heb ik er geen. Als kind zal ik best eens een keer iets op mijn hand of arm getekend hebben. Het zal wel iets eetbaars of een ankertje geweest zijn.
Ik heb nooit de behoefte gekend om mijn lijf te laten tatoeëren. Zoiets associeert mij met stickers plakken op de carrosserie van een fraaie Ferrari. Of wel : waar je trots op bent ga je niet zo beplakken. Maar dat mag iedereen voor zichzelf weten.
Soms zie ik bekladde mensen, vooral in de zomer, waarvan ik dan denk : "O, wat erg!" Niet alleen mannen, maar ook vrouwen. Die hebben het voor elkaar gekregen om er een stuk lelijker uit te zien. Voor veel geld. Maar ook dan weer : smaken verschillen. Of : iedereen heeft weleens een slecht idee. Of : sommigen hebben helemaal geen smaak. Zoals afgelopen zomer bij een supermarkt toen ik een man met een volledig getatoeëerd lijf zag staan. Althans, wat aan naakte huid zichtbaar was, was beklad. Dus ook zijn gezicht. Dat was trouwens ook volgeschoten met een spijkerpistool. Meneer beklaagde zich erover, dat ie zo moeilijk werk kon vinden. "Gek hè?", dacht ik toen. Er zijn overigens ook best wel mooie tatoeages bij, hoor. Zo'n dolfijntje bij de enkel van een vrouw bijvoorbeeld. Een beetje subtiel, zeg maar, dat mag ik wel. Daaronder valt ook een piepklein knopje boven de neusvleugel. De enige tatoeages die ik heb, zijn ongevraagd op mijn ziel terechtgekomen.

een piercing aanbrengen

Piercings vind ik ook niets voor mijzelf. En vaak ook niet voor anderen. Laatst zat een vrouw tegenover mij in een wachtkamer. Toen ik haar bekeek, moest ik onwillekeurig denken aan een gereïncarneerde vis. Een blauwe vinvis, want ze had nog blauw haar. Ze had de resten van een vishaak nog in haar mondhoek hangen. Blijkbaar woog dat metaal nogal wat, want het trok haar lip scheef. Zodoende had ze een chagrijnig uiterlijk. Een normaal mens zou met zo'n mond liever niet geboren willen zijn. Nee, ik heb ook niet zoveel op met mensen die met allerlei bouten, moeren en ringen in hun hoofd  rondlopen. Stel je blijft ergens achter haken; dag gezicht. Ze kunnen wel van nut zijn als men zo'n lichaam met een metaaldetector gaat opsporen. Vaak denk ik dat al die versierde mensen nog steeds op zoek zijn naar hun identiteit. Maar dat zal niet het geval zijn, want het zijn er zoveel. Een nuttige tatoeage vind ik oké. Die om cosmetische redenen gezet zijn. Ik zie meer heil in een combinatie van beide : een chip in je lijf met persoonsgegevens.

Bij nader inzien

Dankzij voortschrijdend inzicht (een mooie omschrijving om een eerder begane stommiteit te verbloemen vanwege gebrek aan visie) ben ik van plan de acculader te vervangen door een klein exemplaar. Ik heb nu een wat grotere in de bak liggen. Hij is relatief zwaar en vreet ruimte. Het handvat kan niet naar beneden geklapt worden. Dat had ik allemaal natuurlijk eerder moeten bedenken, maar ik ben ook héééél soms wat impulsief. De huidige kan zowel 6 als 12 volt accu's aan en heeft een gewone en druppel stand. Ik hoop dat grote geval tegen een leuk bedrag weg te doen, zodat de financiële schade meevalt. De kleine kost bijna net zoveel als de huidige. Ook voor zo'n lader geldt, dat je niet zomaar iets kunt kopen. Dus geen Dunlop lader van de Action. Die is leuk voor kleinere accu's of wanneer je enkel wilt druppelladen.  Ik kijk toch even naar de capaciteit van onze 12 Volt accu.  De Ducato heeft een 100 Ah accu. Verder is het een 'gewone' accu. Die 100Ah bepaalt het oplaadvermogen dat ik nodig heb.
Mijn voorkeur gaat uit naar een exemplaar van CTEK. Dat lijkt me een handig ding, dat ook als druppelaar dienst kan doen. Het formaat is dusdanig dat ik hem zelfs onder de motorkap een vaste plek zou kunnen geven. Dan heb ik hem altijd bij de hand en het scheelt me weer graafwerk in de bak.
Gemiddeld laad ik de accu 2 á 3 keer per jaar op. Als de Ducato geparkeerd staat, verbruikt ie toch nog wat stroom. En soms staat ie wat langer stil.

Een laddertje lakken

De alu ladder die ik vorige maand op de kop getikt heb, heb ik vandaag in de lak gezet. Ik gebruik enkel het bovenste deel van de twee. De andere heb ik vrij snel weten te verkopen aan iemand die zo'n enkel deel nodig had voor op zijn boot.
Ik heb zoekend naar een alternatieve oplossing een paar haken aan de bovenkant van de bomen gemonteerd. Ik heb daarvoor eerst de ladder onder de juiste hoek (heel belangrijk!) tegen de vliering geplaatst. Ik controleer altijd eerst de hoek waarin de ladder tegen een muur of dakgoot staat. Een hoek van 75 graden is het meest ideaal. Dit controleer ik door de punt van mijn werkschoenen tegen de voeten van de ladder te plaatsen en vervolgens je armen naar voren te strekken. Kun je de geplaatste ladder makkelijk vastpakken dan is de hoek in orde. Kijk meteen ook even of de sporten van de ladder echt horizontaal staan. Ik heb een keer een eigenwijze buurman aan de dakgoot zien bungelen. Terug naar de klus. Daarna heb ik de beide haken (standaard met een hoek van 90 graden) onder een juiste hoek gebogen, zodat ze na montage op de uiteinden van de ladder vlak op de vlieringvloer liggen. Aan de onderkant van beide bomen heb ik houten klosjes in de holle ruimten geschoven. De vloer blijft zo gevrijwaard van krassen. Tja, het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar zelfs een laddertje vraagt veel denkwerk en voorbereidingen.
Ik heb de eerste oplossing (een rail waar ik de ladder aan vast kon haken) dus opzij geschoven. Het geheel is nog eenvoudiger zonder aan veiligheid in te boeten. Voor alle zekerheid heb ik hem een paar keer getest, inclusief wilde bewegingen..... (mag je zelf iets bij bedenken). De ladder heeft onze acceptatietest glansrijk doorstaan. Vervolgens heb ik tegen de onderkant van de grote vliering een paar haken gemonteerd, zodat ik de ladder daar, strak tegen het plafond, kan opbergen. Zo hangt ie niet in de weg maar wel voor het grijpen.
De ladder heb ik eerst schoongemaakt en toen licht geschuurd en afgenomen. Ik lak trouwens alleen de beide bomen. De sporten laat ik zoals ze zijn. Door het gebruik zouden gelakte sporten toch weer kaal worden. Ik hou niet van zinloos gedoe.