Het is weer in het nieuws, pesterijen op werk. Gelukkig heb ik daar weinig last van gehad. Alleen aan het eind van mijn loopbaan, werd ik geconfronteerd met structurele pesterijen. Heel vervelend! In andere gevallen was meer sprake van nare vragen en/of opmerkingen, waar ik vrij goed mee kon omgaan. Vaak gaf ik een sarcastisch antwoord, waar door anderen om gelachen werd.
Vooral in grotere organisaties kwam ik pesten tegen. Zoals bij een organisatie op provinciaal niveau en de Belastingdienst. Daar zat het pesten opgesloten in de bedrijfscultuur. Het schijnt bij de politie ook zo te zijn. Wie nieuw binnenkwam, was de klos. Het kwam erop neer dat men daar graag op allerlei manieren naar beneden trapte. De tweede laag had immers ook weer een laag boven zich. Er ging geen geen dag voorbij zonder rottigheid.
Het is moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die 's morgens op weg gaan naar hun werk met nare plannen in hun beschadigd hoofd. Want laten we wel zijn, pestkoppen hebben zelf een (psychisch) probleem. Vaak speelt jaloezie en ontevredenheid over hun eigen functie een rol. Ze doen waar ze wel goed in zijn; pesten. Mensen die boven het maaiveld uit komen, worden niet gewaardeerd. Van elkaars succes genieten is ook een onmogelijkheid. Het ergste is, is dat die pestkoppen er ook nog voor betaald krijgen! Dus werkgevers, doe er eens wat aan!