De laatste tijd is het mij opgevallen, dat naarmate mensen ouder worden, ze de kans belopen in toenemende mate betutteld te worden door nota bene hun eigen kinderen. Misschien goed bedoeld, maar de uitwerking is averechts. In mij bekende gevallen heeft verzet van de kant van de betuttelde ouder(s) geleid tot een breuk tussen hen en de kinderen. En uiteraard de kleinkinderen. Zo gaat dat dus. Verzet kan ook leiden tot langdurige ruzies. Dat terwijl je hoopte na je pensioen van het leven te kunnen gaan genieten.
Jammer dat de volwassen kinderen niet inzien welk leed ze veroorzaken. Ik moet er niet aan denken dat een van mijn kinderen ons gaat voorschrijven hoe we voortaan ons leven moeten gaan leiden. Ik zou dan toch kiezen voor een breuk, in plaats van voor een beknot leven. Ik heb al heel lang een zelfstandig leven geleid en wil dat graag volhouden tot mijn dood. Of totdat ik daartoe zelf niet meer in staat ben. Tegen die tijd zal ik het ook niet nalaten dat te vertellen. En anders is dat af te leiden van de keren dat de brandweer, ambulance en/of politie voor mijn deur staat. Leef en laat leven.
Na het overlijden van mijn vader begon mamma haar eigen leventje (weer). Ik herkende haar in haar doen en laten zoals dat in mijn jeugd had meegemaakt. Toen was pa veel van huis en runde zij de boel. Ik heb haar voor wat haar dagelijks leven betrof, nooit betutteld. Slechts op haar verzoek geholpen. Ze was oud en wijs genoeg om haar eigen leven te leiden.