Wat mij direct opviel toen ik hoorde over de aanrijding van een kind van (naar later zou blijken) 4 jaar, was het tijdstip. Het was bijna 9 uur 's avonds op een doordeweekse dag. Niet alleen bij mij, ook bij anderen kwam die gedachte primair naar boven borrelen. In onze cultuur is het gewoon (wat heet) dat een kind van die leeftijd al lang op bed had moeten liggen. Dat schijnt in andere culturen niet de gewoonte te zijn, met alle mogelijke gevolgen van dien. Kijkend in het recente verleden zag ik dat kinderen die tot laat in de avond op straat rondhangen, slecht presteren op school en zich (na hun vervelend gedrag op straat) met criminele activiteiten gaan bezighouden. Het zijn bekende kwesties, waar men liever niet over praat.
Er zijn ouders die hun kleine kinderen zelf laten bepalen wanneer ze naar bed gaan. Wie goed oplet herkent die kids. Ze zijn vaak jonger dan 10 jaar en vallen overdag geregeld in slaap. Het zijn kinderen die weigeren naar bed te gaan of van de straat af te komen. Het zijn de notoire zeurpieten in menige winkel. De machteloze of gemakzuchtige ouders geven hen constant hun zin.
Het is een zware straf als zo'n ik-ga-niet-naar-bed-kind iets overkomt, zoals een verkeersongeluk. Maar dat risico hebben de ouders dan genomen met hun gemakzuchtige opvoedkundige stijl en/of keuzen. Het kind is daarvan de dupe.
Kinderen behoren in een regelmatige cyclus op te groeien van rusten, eten, in- en ontspannen. Grenzen opleggen en handhaven. Niet alleen goed voor het kind, ook voor zijn omgeving. Dat 4 jarig kindje had na Sesamstraat in bed moeten liggen, niet in een ziekenhuisbed. Ouders bepalen in hoge mate de toekomst van hun kinderen.