Toen ik nog zelf de post bezorgde, keek ik niet op van de enorme verliezen van postbedrijven. Laten we eerlijk zijn, zou jij een brief een paar honderd kilometer verderop willen bezorgen voor 45 cent? Op de fiets!
Daar kwam ook nog eens de betaling van de bezorger bij, die voortaan via cao moest gebeuren. Dus dat onderbetaalde werk moest verdwijnen. Maar dat pakten sommige bedrijven heel 'handig' aan. Die zeiden dat je de post dan nog sneller moest gaan bezorgen. Zodoende kreeg ik voor een bezorging van 2,5 uur slechts 1,5 uur betaald.
De prijs van de postzegel stijgt jaarlijks stilletjes met vele procenten. Om dat te verbloemen staat de prijs niet meer op de zegel vermeld. Wel het cijfer 1. Waarschijnlijk gericht op de zeer nabije toekomst, waarin een zegel een euro gaat kosten.
In mijn jeugd waren de postzegels relatief goedkoop. Ik herinner me een grauw grijze postzegel met een mijnwerker erop die maar 10 cent kostte. Zomerzegels waren er al vanaf 2 cent. Er waren toen ook al kinderzegels. Met echte kinderhoofdjes erop. Er waren er ook met tekeningen. Door volwassenen getekend. Want die konden tenminste echt mooi tekenen. De rest was voorzien van het hoofd van de koningin. En toch werd in het postkantoor ook flink met het stempel op dat hoofd gehamerd. Daar werd geen onderscheid gemaakt.
De postzegels zijn inmiddels zo duur geworden, dat zelfs de bekende kerstzegel bijna 65 cent moet kosten! Volgend jaar gaat een postzegel in prijs nog verder omhoog : 73 eurocent.
Gelukkig zijn er ook digitale kerstkaarten. Die kan ik per mail versturen. Hoef ik alleen de oudjes een kaartje met een dure postzegel te sturen. Maar ach, die ouderen stellen zo'n kaartje nog erg op prijs. De jongeren slaan na ontvangst van zo'n ouderwets kaartje alarmerend een zucht : "Jeetje, moet ik nu een kaartje terugsturen?"
NEEN!!
In de gezondheidszorg is flink bezuinigd. Veel ouderen zijn verzorgingstehuizen uitgejaagd. De zorg moest allemaal maar thuis gaan gebeuren. Alsof ze zich voor de gezelligheid daar hadden gemeld. Aan de andere kant werd ook de thuiszorg afgebroken. Daar zit je dan als hulpbehoevende oudere, waarvan de kinderen het ook vaak te druk hebben om voor hen te zorgen. Want die moeten van de overheid langer werken.
Men wil het aantal verkeersslachtoffers verder terugdringen. Daar tegenover staat, dat er eerst flink geklaagd moet worden en slachtoffers moeten vallen, voordat de wegbeheerder (vaak de overheid) maatregelen neemt. Veel wethouders met Verkeer in de portefeuille hebben daarom bloed aan de handen.
De overheid waarschuwt ons tegen gokverslaving. Maar ze maakt zelf ook reclame voor kansspelen.
Reclameborden langs de wegen leiden af. Dus dat mag niet. Alleen als ze door de overheid zelf geplaatst zijn.
Men wil dat de mens langer werkt, omdat banken en verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal veel geld verspelen. Ouderen moeten daarom later met pensioen, vinden onze wijsneuzen in Den Haag. Aan de andere kant beklagen instanties zich, dat jongeren moeilijk aan een baan kunnen komen. Oké, ik zou ook niet snel iemand aannemen, die een getatoeëerd gezicht of hals of handen heeft. Ook niet als ie eruit ziet alsof ie plat op het gezicht gevallen is in een bak met spijkers. Dat slag versierde werkzoekenden is meer voor in coffee- en tattooshops. Maar ja, daar liggen vacatures ook niet bepaald voor het oprapen. Kortom, het is allemaal nogal warrig.
In de jaren 50 hadden mijn ouders aardig wat muziek in huis. Niet alleen de bakelieten 78 toeren platen, maar ook singles en EP'tjes. Op de laatste stonden vier liedjes, twee aan elke kant. Opvallend was dat mijn moeder vaak naar klassieke muziek luisterde op de radio. Maar ik kan me geen platen met die muziek herinneren. Maar misschien was de draaitafel zoiets wat de afstandbediening nu is : alleen voor mannen?
Van die EP'tjes herinner ik me een met een groen gekleurde hoes met vier rechthoekige zwart-wit fotootjes van de artiesten. Ze zongen C&W songs. Van de namen herinner ik me nog Guy Mitchell, Hank Locklin en Tab Hunter. De liedjes weet ik ook nog. Wie de vierde artiest was en/of welk liedje er ook nog op stond, weet ik helaas niet meer. Maar ja, het was wel rond 1957, toen ik zo'n 10 jaar jong was. Volgens mij hadden we meer nummers van Guy Mitchell, maar dan op die oude 78 toeren platen.
Ik zou bijna zeggen : alles behalve. Maar dat is niet zo. De mensen die slecht ter been zijn, kunnen zich in elk geval wat verplaatsen. Ik zeg bewust 'wat', want eigenlijk is het maar een zeer beperkte afstand die gereden kan worden. Vreemd voor zo'n vervoermiddel, waar je best een accu met flinke capaciteit in kwijt zou kunnen. Wie een scootmobiel met een actieradius van 15 km heeft, mag in de handen knijpen.
Mijn ervaringen tot nu toe (een paar mensen hier hebben zo'n ding) zijn triest. Het begint al met de organisatie er omheen. Zo'n ding wordt op z'n jan boeren fluitjes bij de klant afgeleverd. Ook de service eromheen is alles behalve klantgericht. Erg opvallend als je beseft, dat die klanten dus beperkingen hebben. Die zouden toch extra aandacht moeten krijgen, zou ik denken. Ik heb het van zeer dichtbij mogen meemaken.
Ik kan me niet onttrekken aan de indruk dat er zo min mogelijk tijd en energie ingestoken wordt, om zoveel mogelijk winst te behalen. Het schijnt financieel een constructie te zijn met de gemeenten, waarbij de scootmobielhandelaar als uitvoerend bedrijf fungeert. Ik ving iets op over hooguit 6 mensen per dag helpen onder het motto : "Liever vroeg thuis, dan te veel kosten maken." De tijd bij een klant is ook beperkt tot hooguit 45 minuten. Reken maar even uit.
In technisch opzicht valt dat mobiel mij ook tegen. Het is niet bepaald stabiel te noemen. Voor je het weet lig je op de grond. Er zijn erbij die meer weg hebben van een bureaustoel met wieltjes dan van een voertuigje. En dan zwijg ik maar over de rijtechniek dat zo'n onding van een mens met een beperking vergt. Mocht ik onverhoopt zo'n ding nodig hebben, dan bouw ik hem liever zelf.
Op de maandagen wordt hier het plastic opgehaald. Het wordt apart aangeboden in speciale, doorzichtige zakken. Er mag ook blik en kartonnen verpakkingen van melk, frisdrank enzovoort in de zak gedeponeerd worden. Ook hier zijn bewoners die zo'n zak al bijna een week eerder buiten aan de haak hangen. Met gevolg dat ze worden opengetrokken door voornamelijk katten.
Omdat de zakken doorzichtig zijn werp ik vaak even een blik in de zak. Dat doet bijna iedereen hoor. Ze hangen hier aan lantaarnpalen langs de wegen. Er zijn ook lieden die letterlijk een of meer blikken in de zak werpen. Ik dus ook. Maar er is hier iemand in de buurt, die zo'n zak louter met blikken weet vol te krijgen. Letterlijk. Elke week weer hangt de zak vol lege bierblikjes aan de paal. Elke week weer een feestje? Het lijkt er wel op. Hoewel, afgaande op het merk gaat het meer om de kwantiteit dan de kwaliteit.
Zaterdag j.l. was het de laatste keer dat in het Koningin Wilhelminabos bomen zijn geplant. Het waren er dit keer zo'n 500. Ze vormen een herinnering aan hen die aan kanker zijn overleden. Dit keer waren er 1.700 bezoekers gekomen. Het bos bestaat sinds 1999. In 2000 werden de eerste bomen geplant, maar nu is het bos vol. Er staan totaal 25.000 bomen. Net zoveel als namen op de glazen gedenkplaten.
We zijn er zelf ook geweest. In november 2006, toen we daar drie boompjes geplant hebben en de namen van pa, Ruud en Joop op de glazen gedenkplaten hebben laten aanbrengen. Wel jammer, dat ondanks serieuze beloftes niemand is gaan kijken.....
Het heeft even geduurd, maar Rutte c.s. worden eindelijk wakker. Het is wel wat laat, maar nu hoor ik Rutte praten alsof ie een papegaai van Wilders is. Een papegaai die nogal traag van begrip is. Wat Rutte nu roept over de stroom migranten en onze grenzen, is al veel eerder gezegd. Door Wilders. Maar ach, veel ambtenaren kijken naar wie er iets zegt en niet naar wat er gezegd wordt. In alle sectoren vindt een extra belasting plaats vanwege de opvang van migranten, die gratis van alles en nog wat worden voorzien. Het economisch herstel krijgt een flinke klap door het gebrek aan visie in Den Haag.
Aan de andere kant heeft ook ons land dit alles over zichzelf afgeroepen, toen het achter de Amerikanen en Engelsen aan holde om de 'democratie' in de wereld uit te dragen. Maar dan wel de Amerikaanse democratie, die met veel wapengekletter, geweld en veel slachtoffers en vluchtelingen gepaard gaat. En het is nog steeds niet genoeg, want Amerika is al druk op zoek naar nieuwe locaties om oorlog te voeren. Er zijn dictators die een land in hun greep hebben. Er zijn ook dictators die de wereld in hun greep hebben.
Ook dit jaar mogen wij van de gemeente Dronten de senioren rond het pleintje verrassen met een kerstboom! Hoera! Vorige maand, tijdens de stamppot-bijeenkomst spraken zij er al over. Ze hoopten allemaal dat het pleintje weer opgesierd zou worden met een mooie kerstboom.
Vorig jaar hielden de mensen 's avonds de gordijnen langer open, om zodoende van de boom met de vele lichtjes te kunnen genieten. De boom bracht sfeer en deed de eenzaamheid wat verzachten. Tja, want zelfs tijdens de feestdagen hebben veel (klein)kinderen geen tijd of zin om even een bezoekje te brengen aan hun vader of moeder. Dan voelt men zich extra eenzaam.
Onlangs was een van hen jarig. Het enige bezoek dat hij kreeg was van een aantal medebewoners.
In de jaren 90 kregen wij nieuwe buren. Een jong stel met een dochtertje. Toen de nieuwe buurman mijn motor zag, de Honda CB 650 SC, vertelde hij dat hij ook motor had gereden. Dat was op een 500 cc Suzuki. Hij had hem nieuw gekocht en nog geen jaar later voor 1.500 gulden verkocht. Nou ja, verkocht. Ik noem dat weggegeven. Meneer was hem zat. Maar uit zijn verhalen maakte ik op, dat hij het vertikte fatsoenlijke motorkleding te kopen en te dragen.
Toch besloot hij weer een motor te kopen. Hij vroeg mij of ik samen met hem naar een Suzuki 850 GS wilde gaan kijken. Ergens in de buurt van Nieuw Vennep.
Jong geleerd....
Op het adres aangekomen deed een mevrouw met een gele stofdoek in haar hand open. Toen mijn buurman zei, dat hij voor de Suzuki kwam, veranderde haar vriendelijk uiterlijk in een chagrijnig masker. Ze zei bits : "Dan moet u achter wezen!" en smeet de deur dicht. We keken elkaar verbaasd aan.
Aan de achterkant van het huis stond de Suz in de tuin. Daar bevond zich ook een grote schuur. Door het raam zagen we iemand staan. We klopten op de deur en meneer in een stofjas kwam naar buiten.
Na handjes schudden liepen we naar de Suz. De verkoper vertelde over de staat en dat hij hem goed schoongemaakt had. Buurman maakte zich klaar voor een proefrit, terwijl meneer de Suz de tuin uitgereden werd.
Toen buurman uit het zicht was verdwenen, liepen de verkoper en ik naar zijn schuur. Daar binnen stond een hele rij Laverda's en een Engelse motor! Alle deels afgedekt met paardendekens om het stofhappen wat te temperen. Er stond zelfs een Jota 1000 tussen! Dat was ooit een standaard Laverda die door een Britse firma is aangepakt. Alle motoren hadden minder dan 1.000 km op de teller staan. Toen hij begon te vertellen over zijn hobby, ging ik steeds beter het chagrijnige gezicht van zijn vrouw te begrijpen. Meneer was er dag en nacht mee bezig. Hij had zelfs een kacheltje en een bed in dat schuurtje staan. De motoren hadden erg weinig van de wereld gezien. De gemaakte kilometers waren genoteerd tijdens ritjes in en rond de woonplaats. Dat waren de langste. De kortere bleven beperkt tot het straatje heen en weer.
Op een Suzuki
Dan verschijnt opeens een jongeman in de schuur. Het is zijn zoon, die net een Laverda heeft opgehaald. Pa schiet haastig de schuur uit richting de trailer. Bij de trailer aangekomen slaat de sfeer opeens om. Pa begint te huilen! Met tranen in zijn ogen stottert hij over gemonteerde onderdelen die niet origineel zijn. "Hoe kunnen ze een Laverda zoiets aandoen?!", jammert hij. Omdat ik ben opgevoed vanuit het credo 'Mannen huilen niet', dacht ik 'Wat een mietje!'. Zijn zoon staat er wat ongemakkelijk bij. Om zijn verdrietige pa wat te troosten begint hij met een zakdoek de motor wat af te nemen. Hij zegt : "Kijk pa, dat glimt nog mooi!" Pa bedaart wat en pakt de zakdoek af. Hij haalt een ijsstokje uit zijn zak, prikt hem in de zakdoek en steekt het geheel heel voorzichtig tussen de koelribben van de cilinders. Met haast strelende bewegingen begint hij de ribben schoon te maken. Zacht mompelt hij : "Komt goed, komt goed."Aandachtig en enigszins onthutst kijk ik toe. En zie, pa begint weer vrolijker te kijken.
Mijn buurman is inmiddels weer terug. Hij is tevreden en de koop wordt gesloten. Al met al nogal met horten en stoten, want pa's aandacht gaat bijna volledig uit naar de net gearriveerde Laverda. Hij geeft zijn zoon opdracht de verkoop verder af te handelen, terwijl hij inmiddels op de trailer zit en nog steeds aan het poetsen is. Als we vertrekken is er geen gelegenheid voor een hand, dus blijft het afscheid beperkt tot een bedankje en een tot ziens. Op de zware Suzuki 850 toerbuffel rijdt buurman weer naar huis, terwijl ik in de auto, nog in een soort roes verkerend, hem slaafs volg.
Een week of wat geleden stond ik in een steenkoude wind op het schoolplein te wachten op Jill. Ik had de luwte opgezocht, vlakbij de hoofdingang. Maar het bleef koud. Terwijl opa daar stond te blauwbekken, keek ie naar de spelende jeugd, die net eerder het plein in beslag hadden genomen. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd waarin het leven oneindig leek.
Ze waren de overblijvertjes, die zich daar vermaakten. Terwijl ik daar stond te kijken, zag ik een ventje van een jaar of 5, dat van het ene naar het andere speeltoestel rende. Hij bleek druk doende de kinderen die zich daarmee vermaakten weg te jagen. Hij ging daarin zover, dat hij ze ook sloeg en schopte.
Op het plein stonden zo'n 5 á zes moeders als toezichthouders. Te praten. Met elkaar. Geen van hen lette op de kinderen. Ook niet of het irritante probleemventje, dat andere kinderen mepte.
Toen hij vlak bij mij in de buurt weer zijn hand ophief om te slaan, liep ik op hem af en pakte zijn opgeheven arm stevig vast. Hij keek mij verschrikt aan en zijn onderlip begon al direct in de huil-stand te zakken. Ik keek hem streng aan en zei : "Er wordt hier niet geslagen! Heb je dat begrepen?" Het jochie begon zachtjes te huilen en knikte met zijn koppie. Ik hield hem nog even vast, als een soort uitroepteken achter mijn vermaning en stuurde hem toen weg.
Toen ik weer mijn (schuil)plaats innam, zag ik een paar oppasmoeders verbaasd naar mij kijken. Nou ja, verbaasd. eerder een beetje onthutst. Alsof ik een kind van hen mores geleerd had. Maar geen van hen durfde mij iets te vragen.
De Amerikaanse nieuwszender CNN heeft een docu gemaakt over Zwarte Piet. Uiteraard nogal subjectief in elkaar geprutst. De bedoeling van de maker is om bij ons een bepaald gevoel van schaamte op te wekken. Nou, jammer dan. Ik heb nergens last van na het zien van het filmpje. Hoewel, ik vind de maker ervan zielig. Je zou maar zo bekrompen van geest zijn.
Zwarte Piet is bij ons een figuur uit een kinderfeestje. Daarin speelt hij de hulp van Sinterklaas. Niets meer of minder. Hij heet dus geen Zoewarte Piet of Black Pete of Stanley maar gewoon op z'n Nederlands uitgesproken Zwarte Piet. Er zijn hier al genoeg watjes en overgevoelige mensen die een overdreven gevoel van angst krijgen van het woord Zwart. Of bruin. Of getint.
De politie hier heeft nog nooit een Zwarte Piet zomaar doodgeschoten. Opvallend, want als je ziet hoe hij gekleed gaat en wat ie allemaal uitvreet zou je het tegendeel verwachten.
Dat is in Amerika allemaal anders. Veel zwarten zijn werkloos of krijgen de mindere baantjes. En ze worden vaak door de politie beschoten. Dus CNN kan beter een docu maken over hun eigen zwarte pieten. Want zwarte mensen doodschieten omdat ze zwart zijn, is vele malen erger dan blanke of getinte mensen (letterlijk) zwart maken om cadeautjes aan kinderen uit te delen en hen te vermaken.
In ons eigen land gaan geruchten als zou de regering minder Marokkanen in het tv programma Opsporing Verzocht willen zien. Telkens weer die getinte gezichten voor al die beveiligingscamera's komt blijkbaar nogal saai over. Of beangstigend? Of misschien zelfs bevestigend? Wie durft het te zeggen? Misschien kunnen die gezichten met Photoshop wat gebleekt worden? En hoe zit het dan met de beschrijving van de uiterlijke kenmerken?
Het programma roept kijkers op mee te werken aan het opsporen van al die getinte criminelen. De allochtonen (volgens mij inmiddels een lelijk woord voor criminele immigranten) zijn relatief vaak in beeld als boeven. Logisch, want ruim 70% van hen maakt deel uit van onze gevangenisbevolking. Terwijl de donkere groep maar een zeer klein deel van de totale bevolking is. Dat zijn niet alleen relatief veel Marokkanen, maar ook relatief veel Antillianen. Een verschijnsel om ons zorgen over te maken.
Maar zoals gebruikelijk wil men ook hierover de waarheid liever niet weten. Meneer Wilders (minder Marokkanen) zou anders zomaar gelijk krijgen. Wilders heeft dat wel, maar krijgt het vanwege de struisvogelpolitiek van anderen voorlopig niet. Van een gerichte aanpak van het probleem is helaas nog steeds geen sprake. En dan heb ik het over criminaliteit in het algemeen.
In Amerika is een soortgelijk verschijnsel gaande. Daar zitten relatief veel zwarten en latino's achter de tralies. Het percentage ligt wat hoger : zo'n 80%. Dus valt het hier erg mee. Vindt men.
Vandaag is de geboortedag van mijn broer Ruud. Hij zou even jong geworden zijn als ik : 66. Hij was net als ik een groot fan van Kris Kristofferson. Speciaal voor mijn broer :
Er was een tijd dat ik flink sleutelde aan de blokken van mijn motoren. Eerder deed ik dat al aan de blokjes van mijn bromfietsen, zij het dat mijn technische kennis toen zeer beperkt was. Deels verkregen uit (vaak verkeerde) verhalen van vriendjes, deels uit een studieboekje van mijn pa en deels van automonteurs die in de garage van een vriendje van mij werkten.
Pas met de komst van de CB550 in de jaren 80 en mede dankzij een goed handboek, begon ik met het echte sleutelwerk. Zuigerveren en kleppen vervangen, versnellingsbak controleren, een kabelboom herstellen en het reguliere onderhoud, waaronder het synchroniseren van de carburateurs.
Ik liep een tijd lang rond met zwarte vingers en thuis rook het naar een mengsel van olie en benzine. Geleidelijk ging ik steeds minder doen. Niet alleen omdat de blokken beter werden, maar ook de zin om te sleutelen nam af. Hetzelfde gebeurde met mijn doe het zelf activiteiten in en om het huis. Sinds ik de CBX 750 (bouwjaar 1989, gekocht in 2005) heb, borrelt dat gesleutel af en toe op. Niet een beetje, maar nogal sterk. Het liefst zou ik het blok eens van binnen willen zien. En dan gelijk, voor het in elkaar zetten, hier en daar een noodzakelijke revisie doen. De nokkenasketting wordt wat luidruchtig en heeft geen externe spanner. Om bij die spanner te komen, moet het blok uitgebouwd en deels uit elkaar gehaald worden! Erg jammer. Naast die ketting draait nog een ketting, namelijk die van de dynamo. Die kleine energiecentrale is achter de cilinderpartij gemonteerd. Het maakt het blok erg compact, dat wel. Het kan zijn dat ook die dynamo-ketting zijn steentje aan de luidruchtigheid bijdraagt. Over de prestaties ben ik erg tevreden. Het blok draait ook stationair erg mooi en rustig, afgezien van het geluid van de eerder genoemde ketting(en).
Omdat het beest inmiddels ruim 65.000 km heeft gereden, ben ik ook benieuwd naar de conditie van de zuigerveren. Ik zou de compressie kunnen meten, maar die meter heb ik niet meer. Mocht het nodig zijn, dan maar gelijk de zuigerveren vervangen. Zo'n ingreep betekent ook dat alle keerringen, pakkingen en o-ringen vervangen moeten worden. Alles zelf doen zal veel schelen in de kosten. Maar helaas heb ik er de ruimte en het gereedschap niet (meer) voor. En ik vraag me af in hoeverre mijn vergeetachtigheid een rol zal gaan spelen. Je weet wel : zit het blok in elkaar en dan hou ik nog wat onderdelen over. Haha! Als ik zo'n klus zou laten doen (uitgaande van een uitgebouwd blok), dan schat ik de kosten op zo'n 1.500 euro! Dat zou alleen interessant zijn als ik wat jonger zou zijn en per se deze CBX zou willen blijven rijden. Met mijn huidige leeftijd is zoiets alleen interessant als ik zou bulken van het geld en de motor voor het nageslacht zou willen bewaren. Dan zou Tim over zo'n 8 jaar op opa's gereviseerde CBX kunnen rondrijden. Mijn kleinzoon op een oldtimer. Een leuke gedachte!
Dat ook in auto's software zit, die allerlei gegevens verzamelt verbaast mij niet. We worden van alle kanten bespied, dat is nu eenmaal zo. Wat denk je wat in al die Apps stiekem gepropt is? Het zal ook wel zo zijn, dat via het gewone elektriciteitsnet veel informatie wordt verzameld. Veel apparaten zijn daarop aangesloten. Niet alleen computers, maar ook magnetrons, stofzuigers, tv's enz. Het elektriciteitsnetwerk wordt ook gebruikt om zo'n smartphone op te laden. En dan is er nog zoiets als draadloos. Ga er maar vanuit, dat alles wat we doen ergens anders terecht komt of kan komen.
Sommige hondeneigenaren vinden het nogal vreemd (soms zelfs kinderachtig) dat onze honden niet op de bank en/of stoelen mogen zitten of liggen. En helemaal niet in de slaapkamer mogen komen.
Dat is niet alleen omdat wij ook niet in hun mand gaan zitten of liggen. Het is louter vanwege de zuinigheid op onze spullen en uit oogpunt van hygiëne. En het is voor de duidelijkheid en het gemak.
Als we met de hond op visite gaan, hoeven we dus niet bang te zijn dat ie uit gewoonte zich daar op de bank of een stoel gaat nestelen. Of in bed kruipt. Minder ergernis en oplettendheid is dan nodig. Eigenlijk net als bij kinderen.
Vaak hoor ik in winkels kinderen schreeuwen en zie ik ze krokodillentranen huilen, omdat ze hun zin willen doordrijven. Ze krijgen normaliter altijd hun zin, maar op dat voor hen merkwaardige moment opeens niet. Waarom niet? Omdat er andere mensen bij zijn. Moeder wil even laten zien dat ze haar kind de baas is. Maar niet heus. Ze reageert erg onzeker en schaamt zich dood, terwijl het kind een en al verbazing uitstraalt en/of over de vloer kronkelt.
Onze kinderen en honden moeten handelbaar zijn. Ook voor en bij anderen. We hanteren een vrij consequente lijn : hier niet en ergens anders dus ook niet. De uitzonderingssituaties maken het al lastig genoeg.
In Amerika is weer een zwarte doodgeschoten. Door een blanke politieman. Natuurlijk. De schutter, of beter moordenaar, voelde zich bedreigd door de jongeman. Volgens de moordenaar was de jongen gedrogeerd door alcohol of drugs.
Gelukkig zijn er video opnames gemaakt van het voorval. Wie goed kijkt, zal zien dat het ongewapende slachtoffer nota bene zich van de schutter verwijdert. Hij loopt weg, als hij neergeschoten wordt. Dus ook nog eens een laffe moord.
Het voorval doet mij denken aan de Amerikaanse buitenlandse politiek. Obama denkt dat er ergens op de wereld iets gevaarlijk is en trekt vervolgens een wapenarsenaal tevoorschijn. En zie er vallen doden. Veel doden. Veel onschuldige doden, omdat we met een Amerikaanse politieagent te maken hebben.
Er zijn gevallen bekend waarin Amerikaanse agenten de video opnames ( de politieauto's zijn standaard uitgerust met een dash cam) bewerken om hun gelijk te bewijzen. Dat soort manipulaties vindt ook erg vaak op politiek niveau plaats. Het gedrag van de Amerikaanse politie is helaas hetzelfde als dat van de Amerikaanse regering : liegen, bedriegen, uitlokken en trigger happy. Misschien is het een volksmentaliteit, lekker even op mensen schieten.
Al eerder schreef ik over de spanningen tussen Amerika en zijn bondgenoten en Rusland. Over waartoe het gedoe met gevechtsvliegtuigen van zowel Rusland als Amerika en bondgenoten boven Syrië zou kunnen leiden. Turkije heeft een Russische straaljager neergehaald, omdat het volgens dat land in hun luchtruim vloog. De Russische bemanning zou geen gehoor hebben gegeven aan de Turkse waarschuwingen, waarop het Russische gevechtsvliegtuig is neergehaald. Een heel opvallende gebeurtenis, vooral omdat betrokken partijen (Turkije n.b. als bondgenoot van de NAVO) de IS bestrijden.
Ook ik beschouw zo'n daad als een laffe Turkse dolksteek in de Russische rug. Of deed Turkije dat, omdat het land de IS steunt?
Volgens Russische bronnen bevond het toestel zich ruim een kilometer buiten de Turkse zone toen het neergehaald werd. Het bevond zich boven Syrisch grondgebied in internationaal luchtruim. Iets wat zelfs Turkse kranten weten te melden. Rusland heeft bij monde van Poetin aangegeven niet een oorlog te willen tegen de Turken c.q. de NAVO. Wel overweegt hij andere maatregelen tegen de Turken.
Het zal mij niets verbazen als dit weer zo'n akkefietje is, om Rusland zwart te maken en wellicht als excuus te gebruiken om acties tegen Rusland te beginnen. Ook de Turken laten zich door de Amerikanen (na de aanslagen in Parijs opeens wel voor een gezamenlijke strijd tegen IS) meeslepen naar een conflict tussen Amerika en Rusland. Het lijkt verdorie wel alsof de Republikeinen nog steeds aan de macht zijn. Of wordt ook de Turkse kebab niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend? We zijn 50 jaar verder, maar deze song is nog steeds actueel (helaas) :
Of beide? Met dit weer zit ik liever goed ingepakt op de motor, dan dat ik in mijn jeans en winterjack buiten loop. Brrr! Ik vind het maar koud. Dat merkte ik vanmorgen toen ik Fenna (met bontjas, zij wel!) uitliet. Rond het middaguur ging ik Jill van school halen. Ik ben, zoals gebruikelijk, ruimschoots op tijd. Op het schoolplein was nergens een plekje te vinden, waar ik wat uit de wind kon staan. Onder een overkapping van de gymzaal stond een flinke rij moeders met fietsen te wachten. Maar ook daar kreeg je de volle laag van koude wind en striemende regen. Ik ben toch maar in de hal van het schoolgebouw gaan staan, recht tegenover de gymzaal. Dat stond wat raar : de vrouwen buiten in de kou en meneer opa binnen. Ik weet niet of het door mijn leeftijd komt of dat het echt zo koud was. Het was al weer erg lang geleden dat ik het buiten zo koud had.
Overigens heb ik het ook binnenshuis soms koud. Iets waar ik in onze vorige woning geen last van had. En als dat zo was, dan stak ik even de allesbrander aan. Tja, die kachel mis ik hier wel. Afgezien van de extra warmte gaf dat vuur ook een bepaalde ouderwetse gezelligheid. Kijken naar de vlammetjes, zoals vroeger toen de kolenkachel nog snorde.
Ik zit liever niet aan de thermostaat van de cv. Die heeft zo z'n vaste standen voor overdag en 's nachts. Als ik het koud krijg, trek ik toch maar even een trui of vest aan. Alleen in een t shirt is dan zelfs niet voor deze warmbloedige ouwe niet vol te houden.
Vooral in de jaren 70 (vorige eeuw) kwamen veel auto's op de weg, die in het land van de rijzende zon geproduceerd werden. Japanse auto's dus. De naam Mitsubishi was vooral voor Indische mensen hetzelfde als die van Krupp voor de Nederlanders vanwege het oorlogsverleden.
De Japanse auto's reden overigens prima en waren standaard voorzien van allerlei accessoires. Zaken waarvoor men bij een Europese auto flink moest bijbetalen. De Japanse auto's kenden vaak een malheur : het chroom. Het chroom was van zeer belabberde kwaliteit. Er ontstonden vrij snel roestpikkels en het spul begon al in de showroom te bladderen (mijn pa kocht in die periode zijn Toyota Carina á fl. 9.995,= in Rijnsburg). Heel wat bumpers werden daarom geschuurd en na het aanbrengen van een hecht-primer overgespoten. Maar gelukkig deden de Jappen toen nog aan kwaliteitsverbetering en kwam er echt chroom. Toch kom ik nog steeds dat Japanse chroom van de jaren 70 tegen. Zoals op het badkamerrekje van ons. Dat redelijk splinternieuwe ding begon al snel roest te vertonen. De stang, die tussen de vloer en het plafond geklemd wordt, is van rvs. Die zag er nog mooi uit. De mandjes zijn van metaal en verchroomd. Op z'n Japans uit de jaren 70. Het zijn die mandjes die vrij snel roestvlekken gingen vertonen. Stom, want men weet toch dat het spul in een natte ruimte gebruikt zou worden? Grrr!
Ik heb de boel maar gedemonteerd, de mandjes licht geschuurd met staalwol en vervolgens met anti roest verf behandeld. De verf is grijs van kleur, dus die valt niet zo op. Ik heb het rek daarna weer keurig in de hoek gezet. Voorlopig kan ie er weer tegen.
Een leuke tv realityserie over een stel mannen die een training krijgen om aan een triatlon mee te doen. Om dat te bereiken moeten ze aan hun gezondheid en fitheid gaan werken. Het vijftal kende elkaar niet toen ze de eerste keer bijeen kwamen. Maar dat maakt voor veel mannen niets uit. Het proces wat zich daarna ontwikkelde deed me denken aan mijn militaire diensttijd. Met zo'n dertig man op een zaal, die elkaar nooit eerder ontmoet hebben. Een groep, waarin men elkaar via inspanningen, uitdagingen, aanmoedigingen en ontspanning tot prestaties weet te motiveren. Er ontstond vrij snel een band. Zo ook binnen dit groepje mannen.
Wat natuurlijk ook aanspoort tot grensverleggende inspanningen, is de manier waarop het geheel is georganiseerd. De vaak ongezond etende en dus goed doorvoede kerels werden eerst geconfronteerd met hun eigen lichamelijke gesteldheid. Dat ging via een fotosessie geleid door een fotomodel. Kijkend naar de foto's van hun lijven, kwamen ze stuk voor stuk tot de conclusie : geen gezicht! Ze kregen ook zwemles van Inge de Bruijn. De mannenpraat en dito reacties waren niet van de lucht. Maar de mannen wilden toch ook wel Inge imponeren met hun zwemcapaciteiten. Ze moesten het opnemen tegen een tweetal Paralympics zwemmers. Het interessante was dat het vijftal opeens strijdlust toonde : ze wilden winnen! Toen een van hen dreigde af te haken, drong het toch tot hem door, dat het een blamage zou zijn indien hij de groep zou verlaten. Allemaal verschijnselen die ik binnen ons peloton ook zag. Al waren de omstandigheden wel heel anders. Geen fotomodel of een Inge, maar een lelijk schreeuwende sergeant. Kan je nagaan hoe goed wij waren! Vanavond weer : Real Men.
Het is alweer 40 jaar geleden, dat ik het nummer voor het eerst hoorde. Ik ben van begin af aan fan van de Amerikaanse band. Ik had een serie lp's, die ik geregeld draaide. Eagles voor en Eagles na. En nog steeds fan :
Iedereen doet soms iets doms. Dus ik ook. Achteraf moet ik er wel om lachen hoor. Maar op die momenten niet echt. Zoals de eerste keer dat ik bij Braam in de kruidenierswinkel dacht ongezien een snoepje te kunnen pikken. De winkel stond op de hoek van de Koningstraat en de Hoofdstraat. Tegenover de zuivelwinkel van Jansen. In die kruidenierswinkel stond een tweetal manden tot aan de nok gevuld met snoepwaren. Recht tegenover de toonbank, vlakbij de etalageruiten. Ik dacht als klein jochie, dat ik met mijn handjes op mijn rug wel even een toffeetje uit een van die manden kon pikken. Dat had misschien gelukt als het nog licht was buiten. Maar dat was het niet. De duisternis buiten had de etalageruit in een spiegel omgetoverd. Een spiegel, waarin mevrouw Braam dat grijpgrage handje van mij kon zien. Ze pakte het wel erg vriendelijk aan. Ze zei : "Als je een snoepje wilt, mag je dat gerust vragen, hoor." Mijn oortjes vielen bijna van schaamte van mijn donkere koppie. Zonder haar om een snoepje te hebben gevraagd, gaf ze mij er een. Samen met het boodschappenboekje, waarin ze het bedrag van de aankopen had opgeschreven. Ik legde het gepikte exemplaar met schaamte in de mand terug. Misschien was het door haar manier van reageren, dat ik toch vaak graag naar die winkel ging. Naar die vriendelijke mevrouw Braam. Op de hoek van de Hoogmadeseweg en de Kastanjelaan was ook een kleine kruidenierswinkel van Hoogeboom. Maar daar deed mijn moeder nooit haar inkopen. Ze had immers een (op de pof) boekje bij Braam, waarin de aangekochte producten genoteerd werden. Later begreep ik de reactie van mw. Braam nog beter. Haar man werd namelijk later gereformeerd predikant in Hoofddorp, nadat hij de winkel had verkocht.
Vanmorgen stond een bewoner voor de deur. Er was een lekkage in de keuken. Of ik even wilde komen kijken. Het kastje onder de spoelbak was al leeggemaakt. Toen ik mijn hoofd in het kastje stak, zag ik een nat syphon. Toen ik nog beter keek, zag ik dat het in het algemeen nogal vochtig was in het kastje. De lekkage bleek al langere tijd te bestaan.
Een andere inspectie leerde dat de lekkage vrij hoog, ter hoogte van de koppeling met de afvoer vlak onder de spoelbak, al begon. Ik heb eerst de zwanenhals afgetapt door helemaal onderaan de dop te verwijderen. Er zat niet veel vuil in. Toen ik de ring waar de lekkage begon losgedraaid had, begreep ik waarom het daar lekte. De beide stukken kunststof buis kwamen niet mooi recht tegenover elkaar uit. Het verbinden van de twee stukken met de klemring kon alleen door er flink spanning op te zetten. Het syphon was aan de kant van het riool namelijk gelijmd en was zodoende niet te stellen. Men heeft een van de pijpjes net een centimeter tekort afgezaagd.
Na enige tekst en uitleg aan de bewoner, vertelde die mij dat het twee jongen gasten waren geweest die de keuken geplaatst hadden. Ze hadden de radio keihard aanstaan en hadden samen veel lol. Ik vond het resultaat nogal amateuristisch. Bijna alles was gelijmd. Met gevolg dat ik het syphon zelf niet kon demonteren. Tenzij ik een zaag zou gebruiken. De uitgang van het syphon liep nota bene omhoog naar de aansluiting op het riool. Kortom, deze ex kantoorprik had het beter gedaan. Maar dit keer mag de woningbouw het zelf weer oplossen. Hopelijk op een betere manier.
Vanmorgen genoot ik weer even van de Premier League. Engels voetbal. Recht toe recht aan, met als hoofddoel doelpunten maken. De wedstrijd die mij het meeste boeide was die van Liverpool bij Manchester City thuis. Die was om van te smullen! Het spel van Liverpool kwam mij zeer bekend voor. Sinds kort is Jürgen Klopp trainer van de Reds. En dat is in het spel te merken. Het spel heeft erg veel weg van dat van Borussia D toen Klopp daar nog trainer was. Er werd in een hoog tempo gespeeld met zeer weinig balcontact per speler. De spelers zelf kozen ook telkens goed positie en de voortzettingen waren logisch en goed. Ook zonder bal werd er gevoetbald door Liverpool. Het elftal speelt heel anders dan toen Brendan Rodgers het nog trainde. Meer gemotiveerd ook.
Klopp is er sinds begin oktober j.l. in geslaagd de juiste man op de juiste plek te krijgen, hen vertrouwen te geven en eht beste uit hen te halen. Na Chelsea ging ook Manchester C voor de bijl. Ik ben benieuwd of Liverpool de lijn weet door te trekken. Klopp valt ook op door zijn enthousiaste reacties langs de lijn. Hij geniet zelf ook van het spel.
De achterliggende gedachte is volgens mij meer commercieel, dan dat het iets met behoud van ons milieu heeft te maken. Ik lees bijvoorbeeld weinig tot niets over de accu's van die elektrisch aangedreven voertuigen. Vormen die straks als afval geen belasting voor ons milieu? En hoe staat het met het rendement van die motoren? Is dat hoger dan die op gangbare brandstof? Volgens mij niet, afgaande op de enorme ervaringen en legio verbeteringen sinds de komst van de auto. Het lijkt mij dus van niet. Hoe veel meer elektriciteit moet er opgewekt worden, in plaats van de fossiele brandstof?
De accu van Sonja's e-bike gaat hooguit 4 á 5 jaar mee. Dan moet er een nieuwe accu gekocht en een oude gesloopt worden. Maar zo'n simpele fietsaccu kost al gauw ruim 400 euro! Ja, men zegt dat zo'n accu gereviseerd kan worden. Weet je wat dat kost? Bijna net zoveel! Dus dan koop je toch liever een nieuwe dan een opgelapte oude?
Hoe is dat met de accu's van zo'n groene wagen? Wat is zo'n elektrisch aangedreven auto nog waard na 5 jaar? En hoe hoog zijn de 'verwijderingskosten'? Het opladen gebeurt niet direct via het normale net.
Het groene gedoe komt mij als een hype over en niet zozeer als het ei van Columbus voor ons milieu. Het komt mij over als een verschuiving van problemen. Neemt niet weg dat we een keer door onze fossiele brandstof heen zullen zijn. En dan is het goed een alternatief te hebben dankzij water en wind.
Al vanaf vanmiddag hebben we geen tv. De rest, internet en telefonie, doet het na een storing weer. Eigenlijk valt het best wel mee, zo'n avondje zonder tv. Het is gewoon lekker rustig. Op het internet las ik niet alleen klagers, maar ook positivo en grappenmakers.
Wat betreft de laatsten vond ik deze een leuke : "Geen tv vanavond. Heb de hele avond al met mijn vrouw gesproken. Eigenlijk best wel een aardig mens."
Iemand anders schreef : "Heb net de hond uitgelaten. Zag buiten allemaal hondeneigenaren die ook KPN hebben."
Wij gaan een spelletje doen. We zijn met z'n drieën. 't Is weer eens wat anders dan The Voice en zo.
Ik heb een tante gehad die een van ons soms op haar schoot nam en zei : "Ach, was mamma boos op jou?" terwijl ze met haar hand over de rug streelde. Als kinderen vonden wij, mijn broertjes en ik, dat een vreemd gedoe. We wisten immers dat mamma ons nooit zomaar strafte. Gelukkig voor ons en mamma kwam die tante niet zo vaak op bezoek. Zo'n iemand verstoort immers de opvoeding en daarmee de sfeer in huis. Ouderen horen nu eenmaal op één lijn te zitten.
Dat was bij ons thuis ook niet altijd het geval. Toen mijn pa met pensioen ging, werd dat erg duidelijk. Het opvallende was echter, dat mijn beide ouders het vaak over het zelfde hadden en dachten. Maar mijn pa mocht zich op dat gebied vaak niet uiten. Als hij dat deed werd mijn moeder boos. Dat deed hij dus maar als mamma niet in de buurt was. Pa had hier en daar andere regels dan mamma. Ik vond dat toen al logisch. Pa was immers een Marine man en had vanaf zijn 17e jaar in die sfeer gezeten. Hij was sergeant en wij, de grote jongens, zijn matrozen. En zo was het dus 'niet lullen, maar poetsen! En voor de rest zoek je het maar zelf uit.' Hij vergat alleen dat ie ook een vader voor ons moest zijn. Dat besef kwam veel later pas.
Het wordt helemaal erg als je als ouders met elkaar gaat ruziën, of een kind nu wel of niet gecorrigeerd had moeten worden. Helemaal als het betreffende kind daarbij aanwezig is. Dat is niet alleen slecht voor de ontwikkeling van het kind, maar ook voor je relatie. Lijkt mij.
Ik zal niet zeggen dat ik in een deuk gelegen heb, toen ik dat nieuws uit Den Haag hoorde. Hahaha! Ik moest zo hartelijk lachen om die opmerking vanwege onze 17 jaar ervaring met de wijkagent in Lelystad Haven. Aan die mannen ( er zijn verscheidene geweest) hadden we helemaal niets. Ze hielden spreekuur op een dag in de week. Overdag. Als iedereen werkt. Buiten dat spreekuur en het wekelijks koffiepraatje op de maandagochtend in het buurthuis, zagen we die man nooit in de wijk. Daarnaast hoorden we nooit iets van onze ingediende klachten en/of vragen.
Als ik die mannen tegenover een terrorist plaats, dan weet ik op voorhand dat ik weer niets aan zo'n wijkagent zal hebben. Zelf geloof ik meer in een sociale oplettendheid van elke burger, En als er dan wat is, bel maar niet de wijkagent, maar gewoon 112.
Vergeleken met de ons omringende landen zijn wij erg goed in het opperen van maatregelen. Maar feitelijk iets doen, is een heel ander verhaal. Zo weet men niet hoe men moet omgaan met een terugkerende Jihadist. Dat is toch iemand van de vijand met bloed aan zijn handen? Opsluiten dus! Of terugsturen. Nee zegt een linkse partij, hij moet in behandeling worden genomen om te worden geherprogrammeerd. Met dat zielige gedoe is niemand geholpen.
Vanmorgen was het weer zover. Tijd om een rondje ramen zemen te gaan doen. De storm is geluwd en het regent minder vaak. Dit keer heb ik zes van de acht woningen gedaan. Twee bewoners kunnen en willen zelf hun ramen lappen. Daar heb ik natuurlijk helemaal geen bezwaar tegen.
Ik was net weer thuis en op de bank neergeploft, toen de bel ging. En wat denk je? Staat oma voor de deur met een doosje tompouces! Als blijk van dank. Hoewel ik er maar één mocht, smaakte ie naar veel meer.
Vroeg in de middag kwam eindelijk de wagen om het oud papier op te halen. De kliko's zijn twee keer vergeten door de ophaaldienst. Driemaal is scheepsrecht! Er bleken meer kliko's te zijn overgeslagen, maar ook dit keer werkte het kuddegedrag. Nadat ik de drie vergeten kliko's buiten had neergezet, volgden er snel meer. Maar goed, ze zijn nu allemaal geleegd. Gelukkig maar, want ze waren stampvol.
Gisteravond heb ik een interessante en toch ook verbijsterende docu gezien over klokkenluider Edward Snowden. Hij heeft een tijd voor de NSA gewerkt, de Amerikaanse National Security Agency. De docu is gemaakt vanaf het begin van Snowdens voornemen om op wereldniveau aan de bel te trekken over de duistere praktijken van de Amerikaanse overheid, in dit geval de NSA.
Hoewel ik best wel weet dat ook ons land en telecombedrijven connecties hebben met de Amerikaanse overheid, verraste mij toch de werkwijze en de omvang ervan met privégegevens van burgers wereldwijd. Het interessante was, dat parallel aan de uitleg van Snowden beelden van een hoorzitting en rechtszaak werden getoond. Daar ontkenden betrokken verantwoordelijken de beschuldigingen in alle toonaarden. Het ging zelfs zo ver, dat een rechtbank door de vertegenwoordiger van de Amerikaanse overheid fijntjes werd gevraagd zich niet te bemoeien met deze kwestie en 'vrijwillig' een stap opzij te doen. Het verzoek was bedoeld om de overheid zelf de kwestie te laten uitzoeken en beoordelen. Dat verzoek wekte grote woede en verbazing bij de betrokken rechters. Intussen heeft de NSA een enorme hoeveelheid aan metadata verzameld van miljoenen mensen. Amerika weet alles over ons. Meer dan ons lief is. Maar gelukkig zijn er mensen als Edward Snowden en Julian Assange.
Zolang als ik hier woon en haar ken, is ze bezig om te vertrekken. Ik heb het over de Iraanse. Ze woont alleen in een bijna lege huurwoning. Laatst vroeg ze mij of ik een wandje in haar huis voor haar wilde slopen. Die was daar door haar man of ex, dat weet ik niet zo goed, gebouwd. Gelukkig voor haar was er een buurman, die interesse had in het materiaal. Dus die gaat die tussenwand verwijderen.
Gisteren belde ze weer aan. Zodra ze aangebeld heeft, gaat ze op een afstand staan wachten. Ik denk dat ze bang is voor Fenna. Of misschien vindt ze een hond onrein of zo. Maakt niet uit. Ik liep naar haar toe. Ze zei : "Jij mij helpen!" Dit keer geen 'moeten', dus ze leert. Ze wees naar de grond en maakte met haar handen een vierkant. Vervolgens zwaaide ze met haar hand gedag. Het leek net Hints. Ze spreekt nogal slecht Nederlands. En zonder ondertiteling. Dus praat ik louter met hele werkwoorden en zelfstandige naamwoorden tegen haar. Dat gaat vrij goed. Mijn vertaling zei me dat ze vroeg of ik een paar tegels wilde hebben. Ze liggen in haar achtertuin of die van de buren. Ik ben eerst maar even bij haar in de tuin gaan kijken. Nou ja, tuin. Het was eerder een soort schoolplein. Die paar tegels waren welgeteld 244 stuks! De woningbouw wil dat hij in zijn oorspronkelijke staat teruggebracht zou worden.
In het schuurtje lag ook nog een grote werkbank en een oude wit gekalkte plaat multiplex. Of ik daar soms belangstelling voor had. Nee dus. Dat gold ook voor een desktop, die al maanden buiten stond.
Ik heb haar al een paar keer advies gegeven hoe ze het huis zonder al te veel gedoe kan opleveren. Maar ze wil daar niet aan. Of misschien heb ik het haar niet duidelijk weten over te brengen. Ze heeft de neiging alles te willen verkopen. Inclusief rommel. Ik heb haar gezegd dat ze dat soort spul moet aanbieden onder de voorwaarde : zelf demonteren of zelf uitgraven of zelf afbreken. Dat advies heeft ze gedeeltelijk opgevolgd. Met succes. Ze doet veel dingen op het allerlaatste moment, waardoor ze telkens in de stress schiet. Maar ja, ze is een vrouw. En die doet vaak dingen op een heel andere manier dan ik.
Ze schijnt voor eind van deze week de boel aan kant te moeten hebben van de woningbouw. Ik ben benieuwd of haar dat gaat lukken.
Vandaag heb ik weer even achter het aanrecht gestaan. Dit keer heb ik een andere boemboe (kant en klare kruidenmix) gebruikt om nasi goreng te maken. Het spul zit in een andere verpakking. Eigenlijk twee, want de verpakking heeft als inhoud een zakje met de boemboe.
Meestal gebruiken we de boemboes van Toko Lien of Indonesia. Nu dus een boemboe uit de toko in Almere, Amazing Oriental.
Ik heb eerst de rijst opgezet in de elektrische rijstkoker. In de koelkast lag nog een stukje komkommer, wat prei en een restant hamblokjes. Ik heb eerst twee eieren in de wadjan gegooid, nadat ik er wat olie in had gegoten. De eieren heb ik tijdens het bakken in kleine stukjes geroerd. Daarna heb ik er een uitje bijgedaan en die gefruit. Toen de hamblokjes en de fijn gesneden prei toegevoegd. Tot slot heb ik het zakje boemboe erbij gedaan. Ik heb het geheel even met een hoog vuur goed opgebakken.
Toen de rijst gaar was, heb ik die schep voor schep door de nasi mix gemengd. Tjampoeren noemen we dat. Samen met een paar (gekochte) stokjes saté en wat zelf gemaakte komkommer in zuur hebben wij van de nasi goreng genoten. Hij smaakte uitstekend en was matig pikant.
Veel mensen smelten al bij het zien van een pup : "Oh, die wil ik!!" Ik kan me niet herinneren, dat wij ook dergelijke momenten hebben gekend. We letten meer op het gedrag van de pup.
Volgend jaar zijn we al zo'n 40 jaar met honden bezig. Niet zomaar, maar op een serieuze manier. Eerst denken dan doen. Aan een hond beginnen vereist meer van ons. Zo'n huisdier is erg afhankelijk van een baas. Het begint met socialiseren. Het beest moet niet alleen in het gezin, maar ook buiten zich naar behoren gedragen. Veel ergernis ontstaat ook, wanneer een hond niet goed opgevoed is. Tja, je moet wel consequent zijn en regels handhaven. Veel mensen beschouwen een hond als een speeltje voor hun kinderen. En als er dan iets fout gaat, wordt de hond daarop aangekeken. En ja, ook een hond heeft soms last van zijn darmen of blaas.
Goede en regelmatige verzorging, op gezette tijden uitlaten en daarbij doen wat nodig is (zoals veel lichaamsbeweging). Gedurende die 40 jaar heb ik ook weleens gezucht : "O ja, de hond." Dat gebeurde als ik moe was en naar bed wilde of wat langer in bed wilde blijven liggen. Of als ik ergens gehaast naartoe wilde. Ook als het koud is, of regent moet de hond tijdig naar buiten. Zelfs in de regen mag Fenna achter de bal aan. Daar heeft ze recht op, vind ik. Dus gaan het regenpak en de laarzen aan en zet ik de zuidwester op mijn kop. Zowel bij de voor- als bij de achterdeur hangt een speciale hondenhanddoek.
Flopje
Ook bij het maken van vakantieplannen wordt de hond betrokken. Tot op heden zijn onze honden bijna altijd meegegaan. Alleen met die ene vliegvakantie (van de zaak) pasten mijn ouders een week op Asco. Vooral mijn vader vond dat leuk. Er zijn ook hondenpensions, maar niet elke hond is daar blij mee. Zelfs als zou men in zo'n pension de hond dagelijks biefstuk te eten geven. Het hangt sterk af van de binding van de hond met de baasjes. Die wordt vaak onderschat.
Ik herinner me een geval waarin een buurvrouw naar het ziekenhuis ging. Ondanks het feit dat haar man en kinderen gewoon thuis waren, at de herdershond al die dagen niet en dronk erg weinig.
Ik zie relatief veel honden die niet of nauwelijks worden uitgelaten of anderszins slecht verzorgd worden. Dat vind ik triest voor het beest. Daar heeft een hond gewoon recht op. Soms vraag ik me af : Dat is toch ook dierenmishandeling?
In het nieuws lees ik dat Sportbedrijf Lelystad de huur van het sportcomplex van atletiekvereniging Spirit met maar liefst 31% heeft verhoogd! De verhoging betekent een extra last van 2.500 euro op jaarbasis. Spirit is bang dat de verhoging een doodsteek zal betekenen voor de vereniging, als de 450 leden de verhoging van het lidmaatschap zullen weigeren.
Lelystad wil meer geld zien van de 80 sport accommodaties in de stad. Totaal wil de gemeente zo'n 75.000 euro extra vangen om de boel kostendekkend te krijgen.
Volgens mij heeft de gemeente weer flink zitten slapen. Dat kan niet anders. Als het financieelbeheer goed geweest zou zijn, dan hoefde men niet opeens een inhaalslag als deze te maken. Omdat de gemeente haar huiswerk heeft verzuimd, moet de sporter ervoor boeten. Erg onsportief!
Het begint met het op één lijn komen van de opvoeders. Erg belangrijk. Niet alleen voor de relatie, ook voor de pup of het kind. Ja, wij zien niet zoveel verschil tussen het opvoeden van een kind of een hond. Als ouders /baasjes stel je grenzen en regels op. Die moet je handhaven. Daarbij moet je ook consequent zijn. Anders ontstaat verwarring. Een kind of pup weet nu eenmaal precies bij welke ouder het moet zijn om iets voor elkaar te krijgen wat de ander heeft geweigerd. Kinderen en jonge honden weten dat al voordat ze 1 jaar zijn! Voordat je het weet zijn ze dominant.
Met medelijden wordt niemand geholpen. Misschien alleen degene die medelijden voelt. Wij zijn nooit van 'ach wat zielig' of 'O wat erg, was de juf boos op jou?' Oma en opa zitten op één lijn. Oké, hier en daar wat nuances. Want opa schopt en gooit een bal verder weg dan oma, terwijl oma beter is in pleisters plakken. Maar wat wil je, als je man en vrouw bent?
Bij baasjes als oma en opa wordt niet geschreeuwd en/of gedramd. Vragen staat vrij, nee heb je en ja kan je krijgen. En als oma 'nee!' zegt, zegt opa dat ook. En andersom. En ze zijn consequent.
Oma en opa hanteren ook nog zo'n ouderwetse structuur wat eten en slapen betreft. We blijven netjes aan tafel zitten tot we klaar zijn. Scheelt weer vlekken en/of vegen op andere meubels. We zitten primair aan tafel om te eten. Gezellig eten, want er mag best gesproken worden. We eten wat de pot schaft. Eet je niet? Jammer dan. Maar dan ook geen toetje of iets anders. Er zijn mensen die dan gaan vragen wat een kind wel wil eten. Onder het mom van : het kind moet toch iets eten? Nou, ga maar lekker verder met verwennen. En we gaan op tijd naar bed. En zonder gezeur.
Opa en oma geloven niet in smoesjes. Wel een een goede opvoeding. En weet je wat het leukste is? Het gaat allemaal bijna vanzelf en het levert rust in de tent op! Er zijn mensen die tegen hun lastige kids zeggen : "Ik stuur je naar Willem en Sonja hoor!" Erg flauw, we zijn geen boeman en/of boevrouw (bestaat dat woord?). Je kunt zelf ook consequent zijn, grenzen aangeven en bewaken. Een kwestie van je rug rechten en emoties opzij schuiven en denken dat je het beste voor je kind wilt. En niet gemakshalve primair aan jezelf denken (ben ik van dat gezeur af).
Voorafgaand aan het oefenduel tussen Turkije en Griekenland, werd een minuut stilte gehouden vanwege de terreurdaden in Parijs. Helaas vonden de Turkse fans het nodig om de minuut stilte te verstoren met gefluit en het roepen van leuzen als Allah Akbar.
In andere landen werd wel respectvol omgegaan met de een minuut stilte. Waarom in Turkije niet? Hier in het Calvinistische Nederland zegt men dat het komt, omdat de kebab die avond niet lekker smaakte. Mensen met een gezond verstand zeggen "Omdat het een islamitisch land is." Zoals ik al eerder zei ben ik van mening, dat Turkije niet bij de EU hoort.
Ik zag een docu over o.a. een Engelse moeder, wier zoon zich had aangesloten bij de beesten van de IS. De zoon, Thom(as), ging in zijn tienertijd flink de verkeerde kant op. Hij deed aan criminele activiteiten en begon vreemd genoeg (of was ie met zijn criminele vriendjes meegegaan?) de moskee te bezoeken. Die bezoekjes maakte hem vrij snel radicaal in zijn opvattingen en zijn gedrag werd agressiever. Hij vertrok naar Syrië om zich daar aan te sluiten bij de IS. Vooraf had hij zijn moeder laten weten, dat zij in de hel zou terechtkomen.
Moeder had verdriet van haar zoon. Gelukkig had ze ook nog een gewone zoon. Ondanks de afgrijslijke verhalen over datgene wat Thon daar deed (inclusief het doodschieten van mannelijke baby's), bleef zijn moeder maar jammeren : "Het blijft wel mijn zoon."
Toen zoonlief liet weten dat hij getrouwd is met een meisje van 13 jaar, zei zijn moeder : "Ik ben zo blij voor hem. Hij is nu gelukkig!" Nee, ze maakte hem niet uit voor pedofiel en riep hem ook niet op andere wijze tot de orde. Thom maakte allerlei video opnames van moordpartijen. Dat vond ie erg interessant. Gelukkig voor de rest van de wereld werd Thom niet veel later doodgeschoten. Zijn moeder vond het toen eigenlijk ook beter voor haar Thom. Ze had inmiddels gedetailleerd vernomen wat haar lieve Thom allemaal uitgevreten had.
In Lelystad Haven gaat men binnenkort de brug van de Noordersluis testen. De brug schijnt ook last te hebben van sjoemel-software. Om die reden heeft de Provincie Flevoland wat informatie opgesteld voor de burgers. Het betreft wat algemene info en een omleidingsroute.
Helaas is de Provincie nogal onzorgvuldig te werk gegaan. Zo wordt gesteld dat de hele operatie pas in 2016 zal plaatsvinden, terwijl het dit jaar moet zijn. Ook de aangegeven omleidingsroute klopt niet. De bewoners en/of bezoekers van Haven kunnen vanuit de richting Almere komend gewoon via de Durgerdamstraat (overgaand in de Harderwijkstraat) de wijk in en uit. Scheelt weer aan brandstof en tijd en is minder slecht voor het milieu. De slordigheden geven aan de mate waarin men serieus en betrokken bezig is geweest met het informeren van de bewoners en de kwaliteit van de betreffende afdeling. Ten minste, dat vind ik. Provincie, ken uw eigen provincie en uw inwoners.
Ik hou wel van die recht toe recht aan uitspraken van meneer Poetin. Gewoon recht voor z'n raap! Ik wist trouwens niet dat Poetin zo goed Duits sprak. De interviews zijn vaak erg ongedwongen, behoorlijk ontspannen. Een tijd geleden zag ik Poetin een staalfabriek binnenstappen. De fabriek was door de directie opgegeven omdat de winst in hun ogen niet hoog genoeg was.
Daar sprak hij de directieleden toe. Hij noemde ze kakkerlakken die hun werk slecht hadden gedaan. Hij wees hen erop, dat ruim 1000 gezinnen afhankelijk zijn van de fabriek. En dat vanwege hun egoïsme, onkunde en desinteresse zij geen leven meer zouden hebben. Poetin zei dat de fabriek open zou blijven. Hoe dan ook. Vervolgens moesten de directieleden een contract ondertekenen met hun eigen ontslag. Het was geen propagandastunt. De fabriek draait nog steeds volop. Met een nieuwe directie. "Ik moet zo zijn, zoals het volk van mij verwacht", zei Poetin eerder.
Ik zie Rutte niet snel zoiets doen, terwijl het eigenlijk in veel gevallen wel nodig is. Het is beter dan de incompetente zakkenvullers met bonussen het zinkend schip te zien verlaten.
De oost Europese politiek bevat veel waarheden en een behoorlijke dosis nuchterheid en gezond verstand. Hongarije loopt ver voorop als het gaat om een nuchtere afhandeling van de migrantenstroom. En wat zien we na een paar maanden? Het voorbeeld van de eens verguisde Hongaarse maatregelen vindt nu navolging bij Duitsland, Frankrijk en andere landen : grenzen sluiten en grenscontroles houden.
"Waar zitten we nu ergens?"
-"In de buurt van Zwolle"
"Oke, even kijken welke ziekenhuizen en artsen er daar vergoed worden. Voor het geval we hier een ongeluk krijgen..."
- "Misschien kunnen we ook alvast even de omgeving van Meppel en van Assen bekijken."
"Gebeuren daar veel verkeersongevallen? Jammer dat de TomTom dat niet even aangeeft. Of nog beter : onze polisgegevens vergelijkt met de aanwezige ziekenhuizen en artsen. Wat een gedoe!"
-"Schrijf je het wel even duidelijk leesbaar op? Als het ambulancepersoneel ons naar een verkeerd ziekenhuis brengt, moeten we zelf de deel van de rekening betalen!"
"Ja, dat is zo. We moeten dan maar hopen dat zij dan ook even controleren welke arts ons gaat behandelen. Anders zijn we alsnog de klos. Ik zal de lijst maar goed zichtbaar op de voorruit plakken...."
"....
......grrr!"
- "Hé! Wat doe je nou?! Ik zie geen barst zo! Ik.......Help!"
KABOEM!!!!
En toch houd minister Schippers vol, dat het met de zorg tegenwoordig veel beter en goedkoper is dan in de tijd van het ouderwetse Ziekenfonds. Tuttebol.
De polis wordt kaal geplukt, terwijl de premie en eigen bijdrage stijgt. En dan betaal ik ook nog voor vluchtelingen, want die krijgen alles gratis. En helaas ook vaak voor niks.
Na de eerste aardbeving schreef ik al dat de gedupeerden niet met de NAM moesten gaan bekvechten, maar de Nederlandse Aardolie Maffia voor de rechter moesten slepen. De NAM volgt een strategie bedoeld om zo min mogelijk te hoeven betalen. Desnoods rekt ze de procedure zo lang, totdat de gedupeerden zijn overleden of geen geld meer hebben om de NAM juridisch aan te pakken. Dat is voor de overheid en grote bedrijven een vaak gevolgde strategie. Kijk maar naar de uitbetaling van de oud-militairen die in Indië achtergelaten zijn.
Nu de NAM te maken krijgt met de omgekeerde bewijslast, zal de procedure helemaal van lange duur gaan worden. Het vervelende is ook dat de NAM zelf deskundigen inschakelt. Je kent ze vast wel : 'onafhankelijke' rapporten die in het voordeel zijn van de opdrachtgever. Kortom, ik heb nog steeds geen vertrouwen in een snelle en correcte schadeloosstelling van de gedupeerden.
Gisteren, zondag, heb ik de druppelaar op de accu gezet. Dat 'life support system' gebruik ik wel vaker als de motor in winterslaap gaat. Vanmorgen controleerde ik nog even de bedrading en de status aan de hand van de controle lampjes. Tegen alle verwachtingen in brandde een rood lampje! Dat betekent dat de accu niet meer gezond is. Gisteren was ie nog keurig aan het opladen; het gele oplaadlampje brandde toen. Er zit genoeg accuzuur in. Ik heb al een tijdje zo mijn twijfels over die accu. Ik weet niet meer wanneer ik hem gekocht heb. Volgens mijn grijze vergeetachtige massa was dat rond 2006 of 2007. In elk geval een jaar of zo na de aanschaf van de CBX. Ik heb de motor na aanschaf eerst een uitgebreide controle en servicebeurt gegeven. De voorste remschijven en blokken en de accu heb ik later vervangen, net als de (aan een kant lekke) keerringen van de voorvork. Later heb ik de remleidingen ook vervangen. Ik rij nog steeds met dezelfde tandwiel- en kettingset. Maar ja, ik ben niet zo'n stoplicht-sprinter.
Volgende maand ben ik jarig, dus waarom zou ik nu een nieuwe accu kopen? Ik heb een 12 volt Yuasa YB14-A2 nodig. Haha!
Volgens meneer Rutte zijn we in oorlog geraakt. Niet met de islam maar met de islam-itische staat. Of beter : de islam-itische extremisten. Of nog beter : de mensen die een levensbedreigende draai geven aan de teksten uit de Koran. O nee, niet met die laatste groep, want dat zijn haatpredikers. Met hen zijn we niet in oorlog. Islamitische haatpredikers zijn in ons land net als de eerste sneeuwvlokken : als ze eraan komen, breekt er paniek uit. Het moet dus zijn : oorlog met mensen die uitvoering geven aan de islamitische haatprediking. Niet alle islamieten zijn terroristen, zegt men. Mijn (retorische) vraag : Zijn alle terroristen islamieten?
Voorheen was het Al Qaida (ten tijde van de Russische interventie in Afghanistan flink gefinancierd door nota bene rijke Amerikanen!) en nu dus IS of Isis. Een naamswijziging die niet via de Kamer van Koophandel is gegaan. Strikt genomen gaan we dus tegen de Amerikanen (ook al zijn het maar een tiental) vechten. Het oorlogsgebied zou dan Park Avenue 740 moeten worden. Rusland heeft voorgesteld IS op de terreurlijst van de VN te plaatsen, maar Amerika is daar tegen en sprak z'n veto uit.
Heeft meneer Assad inmiddels zijn goedkeuring gegeven aan onze bombardementen? We zijn daar zomaar bommen gaan gooien. Nou ja, zomaar. Omdat Amerika dat ons opdroeg. Ik weet niets van een Syrisch verzoek aan de Navo noch aan ons land. Met Rusland en Assad ligt het even anders. Die zijn samen met de Chinezen vrienden. Vanwege het voortschrijdend inzicht zegt een aantal VVD mensen nu, dat het voor de wereldvrede beter is om Assad te laten zitten. We hebben immers het uiteenvallen van Joegoslavië en de toestanden in Irak en Libië al meegemaakt? Maar ja, het zich beschaafd noemend westen wil niet praten met Assad en liever ook niet met Poetin. Met de Chinezen ligt dat anders. We kunnen niet meer zonder de Chinees.
Hoe zit het eigenlijk met zo'n oorlogsverklaring? Kan Rutte zoiets na een nachtje slecht slapen zomaar roepen? Moet daar niet eerst over gesproken worden met onze Volksvertegenwoordiging? Een oorlog, dat is nogal wat. In Saoedi Arabië heeft de koning een definitie van terroristen uitgevaardigd : "Atheïsten, vredevolle manifestanten en buitenlandse strijders worden voortaan over dezelfde kam geschoren. Elke atheïstische gedachte die de fundamenten van de islam in vraag stelt, valt onder terrorisme."
Onder atheïsme vallen volgens de koning alle andere geloven. Wel vervelend dat daar het woord islam weer in voorkomt en dat dit geluid uit het religieuze centrum van de islam komt. Hoe gaat men daar nu weer een draai aan geven, zodat het wat gewoontjes lijkt? En is Obama dan geen atheïst? Of valt hij en Amerika onder de uitzonderingen die deze regel bevestigen?
In plaats van oorlogvoeren zou men ook een internationale denktank of task force kunnen formeren, die een antwoord moet geven op de vraag waarom er zoveel weerstand is tegen de westerse cultuur. Lijkt mij zinvoller. Volgens mij wil iedereen in vrede leven.
Afgelopen weekend heeft een drietal geprobeerd in te breken in het café @Dronten, dat zich naast de Jumbo hier in Zuid bevindt. Ze hebben geprobeerd de deur te forceren. De poging slaagde niet vanwege de extra beveiliging die aan de deur is aangebracht.
Het drietal was zo aardig om vooraf even met z'n allen voor de (beveiligings) foto te poseren. Dus weet de eigenaar en de politie wie verantwoordelijk zijn voor de aangebrachte vernielingen aan de deur en het kozijn.
Toen mamma na het overlijden van pappa verhuisde, woonde ze in een appartement. Daar kreeg ze geregeld bezoek van familie, kennissen en vriendinnen. Onder de laatste was er één, Rietje, die haar in allerlei zaken bijstond. We hebben haar vaak ontmoet. Die aandacht en hulp stelden wij zeer op prijs. De wetenschap dat er iemand in haar buurt was, die op haar lette en haar hielp, was een hele geruststelling. We hebben Rietje na het overlijden van mamma daarvoor bedankt. Ik zelf heb als blijk van dank haar ook nog geholpen toen ze zelf ging verhuizen.
Maar het kan ook heel anders gaan. Zoals je weet helpen wij een aantal ouderen hier in de buurt. Bij een van hen komt nog heel soms een kind op bezoek. Tot op heden hebben wij nog geen kennisgemaakt met die vrouw. We hadden dat eigenlijk wel verwacht, vanwege onze aandacht en hulp voor haar moeder. Ik bedoel, ze zou toch eigenlijk benieuwd moeten zijn wie haar moeder zo bijstaan? Ik ben bang dat het eerder het tegenovergestelde zal zijn : waar bemoeien jullie je mee? Dat maak ik op uit de manier waarop anderen door die dochter worden benaderd. Geen woord in de zin van : 'Fijn dat u mijn moeder af en toe gezelschap houdt'. Het eerste contact heeft meer weg van een vervelende ondervraging op een bijtende toon : Wie bent u eigenlijk?! Waarom gaat u bij mijn moeder op bezoek?! Waarom gaat u met mijn moeder op stap?! enz.
Een beetje waardering en een positieve benadering is leuker. Maar vandaag heeft ze zowaar even gebeld.
Volgens Cruijff volgt Ajax al langere tijd niet meer het door hem aangereikte visie. Afgaande op het armtierige spel van Ajax, zowel technisch als tactisch, en het niveau van de spelers geloof ik Cruijff zonder meer. Een tijdje geleden hoorde ik Pep Guardiola, de trainer van Bayern München, vertellen over zijn werkwijze. Die kwam erop neer, dat hij voortborduurde op de aanpak bij Barcelona die ooit door Cruijff was opgezet. Hij schreef het succes van de Catalaanse club volledig toe aan het volgen van de lijnen die Cruijff daar heeft uitgezet.
Voor het Nederlands voetbal in het algemeen en dat van Ajax in het bijzonder is Cruijffs visie nooit interessant geweest. Dus ook niet voor het middelmatige Ajax. En ach, een profeet wordt nu eenmaal in eigen land niet geëerd. Wat voetballers betreft is Cruijff een uitzondering op de bekende regel, die stelt dat de intelligentie van een (ex-)voetballer louter in de benen zit. Het blijft dus aanmodderen bij eens zo grote Ajax.
Toen ik vanmiddag een school passeerde, zag ik iemand met een mopshondje op het schoolplein staan. De in het zwart geklede man stond op dat plein vlak bij een heg, waar hij zijn hondje liet poepen op de bladeren! Dit keer zei ik er niets van, want ik ken die man en ik heb gelezen dat het MC Zuiderzee ziekenhuis in Lelystad het slechtste is van Flevoland. Dus gaf ik prioriteit aan mijn gezondheid en beperkte ik me tot nadrukkelijk kijken met gefronste wenkbrauwen. Dat vond die meneer merkbaar niet zo leuk. Hij maakte bewegingen met zijn hoofd van : 'is er wat?' Nee, het was op. Ik was namelijk op weg naar de super. Iets vergeten in te slaan, wat we dringend nodig hadden.
Heb ook nog Fenna uitgelaten in de storm. Leuk die wapperende oren en bij tijd en wijle een omgewaaide hond.
Naar aanleiding van de wintercontrole heb ik zaterdagochtend de achterwielen van de Hyundai gewisseld. Omdat ik geen garagekrik heb, werd het reservewiel ingezet. De banden rechts waren iets meer gesleten dan links. Vandaar de wissel. Ik heb geen tijd bijgehouden; ook ik laat me niet gek maken door de monteurs in de Formule 1. Mijn vader wisselde ook geregeld de wielen van de auto. Hij deed dat kruislings. Ik vond het toen maar een raar gedoe waarvan ik het nut niet inzag. Wist ik veel? Maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij mij de reden van dat gedoe niet vertelde.
Tijdens het wisselen controleerde ik de banden, met name het loopvlak. Tot mijn schrik zag ik in een band twee metalen stukjes steken. Ik heb ze voorzichtig met een tangetje verwijderd. Afgaande op de lengte van de delen die uit het rubber kwamen, ging ik er vanuit dat ze de band niet helemaal geperforeerd hadden. Ik heb maar gelijk de velgen gereinigd en opnieuw zwart gespoten. Ik bedoel, als ik dan toch bezig ben.
Ik heb me beperkt tot het wisselen van de achterwielen. Deze week komen de voorwielen aan de beurt.
Soms heb ik met ze te doen. Aan de andere kant denk ik : Je bent er zelf bij. Ik heb het over ongewenste bemoeienissen van kinderen met hun oude vader en/of moeder. Vaak is die bemoeienis gebaseerd op overbezorgdheid en/of heeft hij te maken met vooroordelen op het gebied van oud worden / zijn. Ouderen worden zodoende door hun eigen kinderen een bepaalde leefwijze opgedrongen. Aan de andere kant zijn er ouderen die, om allerlei redenen, in dergelijke gevallen weinig of geen tegengas geven.
Het lijkt me een vreemde gewaarwording als ik op oudere leeftijd van mijn kinderen te horen krijg, dat ik me aan hun regels moet gaan houden. Dus niet meer zelf koken, maar aan Tafeltje dekje beginnen. Geen uitjes meer, want stel je voor dat je ziek wordt of iets anders overkomt. En zo zijn er legio doemscenario's te bedenken, waarom ik straks als ouder iemand niet meer mijn eigen gang mag gaan.
Het is iets anders wanneer de brandweer of de ambulance straks geregeld voor mijn deur staat. Of dat mijn kinderen zien dat ik al twee weken het toilet niet heb doorgespoeld. Of wanneer mijn bankrekening voor de zoveelste keer geplukt is. Tja, dan zou ik het nog wel kunnen begrijpen, als ze me zouden zeggen dat ik bepaalde dingen beter niet meer kan doen.
Neem nou dat Tafeltje dekje. Ik vind die in piepschuim verpakte prak er niet uitzien, hoor. Dat systeem leidt niet alleen tot klachten over smaak, temperatuur enzovoort, maar ook tot sociale klachten. Het is voor veel ouderen een leuke onderbreking om even een boodschap te gaan doen. Even een praatje maken met bekenden. Ze zijn ook even in beweging en in de (hopelijk) frisse lucht.
Stel dat het bereiden van je eigen maaltijden een leuke bezigheid is. Dan pak je zoiets met dat Tafeltje dekje prakkie ook af. Een alarmknop om de nek vind ik dan weer wel een oplossing voor vooral alleenstaanden. Maar ook dan mogen ze zelf bepalen of ze die ketting 24 uur per dag om willen.
Als ik ouderen help ga ik daar niet te ver in. Klusjes die ze nog zelf kunnen doen, moeten ze ook blijven doen. Dat houdt hen in beweging en scherp. Veel regeltjes van kinderen zetten ouderen achter de geraniums. En daar bedank ik voor : "Laat me!"
Gistermiddag zijn we met oma Jo naar Almere gereden. Via de stichting Pelita hadden wij ons opgegeven voor een Indisch etentje, dat in het Evenaarhuis, een buurtontmoetingscentrum, zou worden gegeven.
Ik ken de Indische buurt uitsluitend van de tekst op een of ander gebouw langs de spoorlijn Lelystad - Almere. Vanuit de trein vond ik de wijk de typisch Almeerse saaie uitstraling hebben. Ik bedoel : een Indische buurt zonder warme kleuren, zonder palmbomen en huizen die typisch Almeers zijn : vierkante betonblokjes. Net de Warande in Lelystad. Maar vanuit de auto zag het er toch anders uit. Het was nog erger! Ook net als de Warande in Lelystad. Ik zeg vaak : "Niet het doel, maar de reis." Maar dit keer toch maar het doel : lekker Indisch eten! Via een onverharde weg (ja, ja) reden we naar onze bestemming. Gelukkig moesten we ons in het Evenaarhuis begeven, waar de ramen die een saai uitzicht boden op het spoor afgedekt waren met dikke vitrage.
Binnen was het wel allemaal typisch Indisch. We werden verwelkomd door Indische muziek, Indische attributen aan de wanden en op de tafels, Indische gezichten en vooral.... Indische geuren. Een heel andere entree dan die in Harderwijk op de Pasar.
De zaal was goed bezet, al waren er volgens de gastheer veel afzeggingen. Vooral op het laatste moment. Dus bleef een aantal stoelen van de 50 zitplaatsen vrij. We kregen vrij snel gezelschap aan tafel van een gepensioneerde Marineman en zijn vrouw, die van Engelse afkomst was. Een gezellig gesprek ontwikkelde zich ras. Vooral omdat oma en meneer veel gemeenschappelijke herinneringen aan et verre Indië hadden. De gezelligheid werd even onderbroken toen de schaaltjes met risolles op tafel gezet werden. Die smaakten uitstekend! Niet veel later kwamen de eerste borden met de nasi rames voorbij. We hoefden niet echt lang te wachten voordat ook op onze tafel een viertal goed gevulde borden uitgeserveerd werden. 'Selamat makan', klonk het en toen werd het een stuk stiller. Iedereen genoot van de nasi rames. En ik mag zeggen dat de kokkies goed hun best hadden gedaan. Ook oma stak haar complimentjes niet onder de rijsttafel stoelen of banken. Als toetje was er nog een stukje spekkoek, dat naar behoefte weggespoeld kon worden met een drankje. Niet veel later namen we afscheid. Voor slechts 6 euro namen we nog een portie nasi rames mee voor Mike. Met dank aan de afzeggingen.
We wilden nog even met oma naar de toko, Amazing Oriental, dat zich in het centrum bevindt. Ik geef toe, het is wat vreemd om naar zo'n heerlijke maaltijd en met een volle maag toch weer verder te gaan met het onderwerp eten. Maar ook dat is typisch Indisch. Het herinnert me aan een voorval. Ik zou een collega appelplukker bezoeken vanwege haar activiteiten als kunstenares. Haar man is een Indo. Mijn Nederlandse collega zei : "Zullen we afspreken dat jullie niet over eten gaan praten?" Ik keek haar verschrikt aan en zei : "Dus het wordt koffie slurpen, koekje (al dan niet in de koffie gedoopt) happen, iets over het weer zeuren en dan weer wegwezen?" Waarop ze in lachen uitbarstte. Maar ze bleef desondanks bij haar voorwaarde. Ik heb haar man heel even gezien en toen haar schilderijen bewonderd.
De EU heeft op Malta overleg gepleegd met leiders van Afrikaanse landen over het migrantenprobleem. En ja hoor, de EU gaat hen geld geven. Veel geld. Na zoveel decennia zou men moeten weten, dat (ontwikkelingshulp) geld in dat soort landen nooit aan de vooraf beoogde doelen besteed wordt. Het verdwijnt in de zakken van de regeringen. Met gevolg dat de bevolking nog steeds de hand ophoudt voor hulp.
Dat zal ook nu het geval zijn. Voor de EU landen is het meer een emotionele uitgave. Men krijgt het gevoel iets goeds gedaan te hebben. Net als in voorgaande decennia. De Afrikaans regeringleiders hebben in elk geval een leuke bonus aan het overleg op Malta overgehouden, zodat ze hun corrupte systeem voorlopig weer jaren overeind kunnen houden.
Een afschuwelijke gebeurtenis! Zo zie je maar weer, de veiligheidsdiensten kunnen niet alles voorkomen. Daarom hecht ik geen waarde aan de uitspraken op dat gebied van onze overheid, die suggereert dat we niets te vrezen hebben. Men veronderstelt dat in Parijs een groep van acht extremisten aan het werk is geweest. Zelfs zo'n grote groep was dus niet door de Franse veiligheidsdiensten opgespoord. Het geeft te denken.
Afgaande op de geuite kreten moeten de daders weer in dezelfde hoek gezocht worden : extremistische aanhangers van de islam.
Hier worden AZC's extra beveiligd, omdat de overheid bang is dat mensen wraakacties zullen ondernemen. Worden wij zelf ook extra beschermd? Nee, want de grenzen staan wagenwijd open. Dat moet van de EU. Er moeten veel strengere grenscontroles komen en eenmaal in het land toegelaten moeten we eindelijk eens ophouden met die slappe toegeeflijkheid aan die minderheden en verborgen discriminatie. In feite vragen we zelf om problemen.
Dat denk ik soms. Er is steeds meer verzet tegen de manier waarop ons land geregeerd wordt. Grote, belangrijke besluiten worden genomen zonder de achterban te raadplegen. We hebben ons lot uit handen gegeven aan de EU. Er ontstaat steeds meer onvrede. De reacties worden heftiger, want niet iedereen is goed gebekt. Veel mensen voelen zich machteloos. Migranten krijgen relatief veel ruimte en waag daar als inwoner niet tegen te protesteren.
Als ik de ontwikkelingen in Duitsland volg, dan zie ik een zwalkende Merkel, die volgens mij van haar Duitsers af wil. Haar land wil ze omtoveren tot een 'bunte Republik'. Weg met dat schuldgevoel over de moord op miljoenen Joden en anderen. Weg met die typische Duitser. In plaats van een Arisch bier verzwelgend ras de halal Dambord-mens. Misschien een schrale troost voor Merkel : Amerika heeft inmiddels sinds WO2 via zijn buitenlandse politiek ook ruim 6 miljoen mensen omgebracht.
In Utrecht heeft onlangs een demonstratie plaatsgevonden van Pegida. De leden zijn geen mensenhaters, maar verontruste burgers die de ongebreidelde komst van veel migranten niet zien zitten. Wat gebeurde er eigenlijk in Utrecht?
Daar voegden zich stiekem politieagenten in burger tussen de Pegida demonstranten. Dat gebeurt overigens vaker, dat de politie infiltreert c.q. undercover gaat. Maar in dit geval gingen de infiltranten een stap verder : Ze begonnen zogenaamd met elkaar te vechten. Bedoeld om rellen op gang te brengen? Er zijn opnames van gemaakt, maar helaas willen media ze niet publiceren. Stel je voor : gewoon eerlijk nieuws.
In Duitsland en Oostenrijk zijn de verkopen van wapens schrikbarend gestegen. Men wil zich wapenen vanwege de grote onrust veroorzaakt door de immense stroom migranten. In Zweden is het aantal misdaden gigantisch gestegen. Ik zag cijfers van 1400% stijging! Maar....sssst! Niet verder vertellen hoor.
Op Omroep West zag ik boze migranten. Een vrouw zei verontwaardigd voor de camera : "Dit is geen leven las je een kamer binnenkomt waar geen tv is..." Een groep ging uit protest op straat slapen.
Hopelijk is deze veeleisende mevrouw uitgelegd, dat de tv's die her en der in ons land in huizen staan gekocht is van geld, dat verdiend is met werken. En aan dat buiten slapen komt vanzelf een eind. Als het kouder wordt. Veel migranten denken dat ze hier met luxe worden ontvangen. Zo had ik het een keer aan de stok met een asielzoeker, die boos was toen hij een lege woning bezichtigde. "Waar stoel, waar tafel?! Waar kleed?!" riep hij boos. Nee, hij had het nog net niet over een tv en ander interieur. Ik heb hem vriendelijk uitgelegd, dat iedereen in dit land daarvoor moet werken. Hij mocht al blij zijn met zijn gratis optrekje, waar anderen zo'n twee jaar of langer op moeten wachten. Maar meneer bleef boos en durfde zelfs het woord 'discriminatie'te gebruiken. Het liefst had ik die ondankbare, brutale man schop onder zijn kont gegeven. Richting zijn land van herkomst, Eritrea.
Bij Calais huizen ook veel boze migranten / illegalen. De EU is van mening dat Frankrijk fatsoenlijke tentenkampen voor hen bij Calais moet neerzetten. Men spreidt zodoende het bedje voor de migranten en leert hen dat ze nog meer rechten hebben, dan ze al wisten.
Wat mij betreft is mijn houding nog steeds hetzelfde. Als hier iemand ongevraagd naar binnenkomt, jaag ik hem weg. Desnoods met gepast geweld. Zijn ze nou helemaal?
