Want het oog wil ook wat. Vanmorgen was ik weer even in het huisje. Voor wat kleinigheden. Als we op de bank zitten en omhoog kijken, kijken we o.a. tegen de onderkant van de vensterbank aan. De ramen aan die kant zitten relatief hoog, vandaar. De onderkant vertoonde naden, die duidelijk zichtbaar waren. Zo kon je zien dat het deel onder de ramen uit drie delen opgebouwd is. Geen gezicht.
Dus heb ik de kitspuit gepakt en hem met een patroon overschilderbare witte kit geladen. Ik heb over de hele lengte van het kozijn twee naden dichtgespoten. Het resultaat mocht er toen al zijn.
De onderkant vormt nu een geheel. Rest nog het schilderen ervan. Vervolgens heb ik nog een stukje geschilderd. Ook voor het oog.
Telkens wanneer ik bij dat huisje aankom, geniet ik steeds meer van het resultaat. Het ziet er zo prachtig uit na de opknapbeurt. Ook omdat ik weet dat de binnenkant ook opgeknapt is, mag ik spreken van een bijzonder, instapklaar geheel.
Onderweg zag ik huisjes die ook zo'n opknapbeurt verdienen. Niet dat mijn handen ervan gaan jeuken hoor, want ik weet hoeveel werk het is. Zelfs als ik ervoor betaald zou worden, zou ik niet direct Ja
zeggen. Komt bij dat het voor vreemden is waarvan ik niet weet hoe 'streng' ze zijn als het over klussen gaat. Er zijn er die constant over je schouder heen kijken, niets doen en enkel commentaar en geen koffie geven. Ik zie ze soms in "Help, mijn man is klusser". Het kan natuurlijk ook best wel meevallen. Niet iedereen is zo. Maar misschien denk ik er over een maand of zo anders over. Wie weet.
