Gnocchi gegeten

Als blijk van dank kreeg ik van een vluchtelingengezin een soort kerstpakket. Het was geen doos, maar een zak (ik heb het over de verpakking en niet over de bezorger 😂). In die zak zat onder meer een verpakking met witte balletjes met de tekst Gnocchi. Volgens de verpakking waren het balletjes waarin iets van tomaten en Mussolini kaas. Het eerste wat ik dacht was : "Ja, en??" Die witte balletjes deden mij denken aan de keer dat ik in Duitsland knoedels at. Ik vond er toen al niets aan. Net een soort meelbal bedoeld voor het vissen op karpers.
Op het www zag ik allerlei gerechten met de gnocchi. Maar geen ervan deed mij het water in de mond lopen.
Ik heb ze gisteravond maar volgens de bereidingswijze op de verpakking klaargemaakt. We hadden nog een restje aardappelen en sperzieboontjes en twee saucijzen. Dus er was nog een reddingsboei. Er stond ook nog een potje met witte bonen in tomatensaus. Maar ik vond het een doodzonde om die met de Italiaanse balletjes op te dienen.
We hebben niet al die balletjes opgegeten. Bij elke hap keken we elkaar wat zurig aan. Ik met nog steeds het "Ja, en??" in mijn hoofd. Het is niet eerder zo stil geweest onder het eten. Volgens mij is het een vinding die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Italië gedaan is. Zoals hier toen met de tulpenbol. Nogmaals : ik vond er niets aan. Gnocchi, nooit meer! Vanavond weer stamppot.