Als ik plaats genomen heb, voel ik me niet prettig in hun bijzijn. Het is net alsof ik weer een kind ben. Een kind dat in de derde klas van de lagere school zit. Ik heb aan dat leerjaar een trauma overgehouden. Vanwege het fysiek gedoe als ik iets niet goed deed in de ogen van die autoritaire, gefrustreerde juffrouw.
Ik voel me als 50 + weer een kind met tegenover mij die juf. Het liefst wil ik weglopen. Vluchtgedrag, zo oud als ik was. Ze praten tegen mij alsof ik een stout kind ben. We zitten telkens tegenover elkaar. Net alsof we tegenstanders van elkaar zijn. Ik heb ook weinig tot niets in te brengen, terwijl het toch over mij en mijn gezondheid gaat. Ze willen weten hoe het met mij gesteld is en waar ik last van heb. Het is vervelend om telkens weer mijn verhaaltje te moeten afsteken, terwijl ik het liever laat voor wat het is. Waarom wordt dat niet genoteerd? Waarom is er geen gemeende belangstelling? Dat is toch zeker essentieel voor mijn gezondheid en de 'hulp' die ze mij willen verstrekken? Ze begrijpen ook niet dat als ik om 10.00 uur een afspraak heb, ik niet tot 10.20 uur of later kan wachten in die benauwende omgeving. Vanwege mijn paniekaanvallen. Ik heb dat al een paar keer verteld. Mijn bloeddruk zegt hetzelfde.
Ze komen mij stuk voor stuk autoritair over. Ze spreken over mij alsof het over iemandanders gaat. Alsof ik mijn ziekte fingeer en mezelf niet zou kennen. Ik ben verplicht te komen. Anders komt mijn uitkering in gevaar. De bezoeken werken contraproductief; ik word er enkel nog zieker van en ga er tegenop zien.