Het is vandaag de dag van de arbeid. Een rooie dag dus. Ondanks dat is het bij het FNV onrustig. De CAO is nog niet rond. Het is het verhaal van de schoenmaker en diens eigen kinderen, die blootsvoets gaan. Ik herinner me nog de periode dat ik bij het pas ontstane FNV (uit het NVV en NKV) in Amsterdam een conversie opdracht deed. Dat was eind jaren 70 toen de FNV aan het Plein 40-45 in de hoofdstad gevestigd was. Toen beklaagde het IT personeel van het FNV zich over de uitblijvende CAO. Er is dus bij deze schoenmaker weinig veranderd.
Nu ik het er zo over heb, het raam naast mijn bureau had een spiegelruit. Van buitenaf kon je niet naar binnen kijken. Wel andersom. Dus genoten wij dagelijks van al die mensen, vooral vrouwen, die de spiegel gebruikten om het gelaat of de haren wat bij te werken. Of hun gebit uitvoerig controleerden. Zelfs als je binnen vlak voor de ruit ging staan, zag men je niet. Overigens maakt ook bepaald FNV personeel zich in die tijd schuldig aan discriminatie en racisme. Wat niet alleen in de vastgelegde data van ledenbestanden tot uiting kwam, maar ook op kantoor onder het personeel in mijn bijzijn. Vreemd genoeg ging het dan niet over mij.