Ik plan van tevoren het tijdstip en de duur van mijn bezoek. Koffie en soep duren bij elkaar zo'n twee uur. Dat is te lang voor mij. Dus kwam ik later. Ik nam plaats op een stoel die mij door een van de vrijwilligers aangeboden werd. Leuk om tussen onbekenden te komen zitten en een gesprekje aan te gaan. Er waren meer nieuwe gezichten voor mij. Dat komt ook omdat ik niet elke week aan tafel zit. Dit keer een vrouw, die ik nog niet eerder gezien en dus gesproken had. Ze vertelde, dat ze voorheen werkzaam was op een boerderij. Ze fokte ook honden en deed werk als pedicure aan huis. Haar man was ook aan de koffie. Rechts van mij zaten anderen met elkaar te praten. Dus kon ik me een kwartslag draaien, zonder onbeleefd te zijn. Wij vormden met z'n drieën een praatgroepje. De derde persoon kende ik al. De gepensioneerde boerin was er voor het eerst. Er kwamen allerlei onderwerpen voorbij. De tijd vloog voorbij, zo gezellig was het. Tegen het einde was mevrouw wat nerveus, want ze had geen contant geld bij zich. Haar man ook niet. Ik stelde haar gerust : "Het is een vrijwillige bijdrage, hoor. We komen van die ene euro van u echt niet in de schuldsanering terecht." Dat luchtte merkbaar op. De soep smaakte trouwens als vanouds : overheerlijk. Dit keer geen afwas. Een van de vrijwilligers nam het serviesgoed mee om het bij haar thuis in de vaatwasser te doen. Vele handen maken licht werk.