Vroeger was gek een gewoon woord (doordenkertje?) We waren / zijn immers allemaal gek. Het maakte niet uit of je nu wel of niet gestudeerd hebt; je had altijd iets geks in je.
Ten tijde van mijn depressie was ik helemaal gek. Zo ervoer ik dat ook, want ik herkende mezelf niet als een 'normaal' persoon. Ik was anders geworden en dat vond ik dus gek. Ik deed en zei gekke dingen, die ik op dat moment heel gewoon vond. Gelukkig liet mijn geheugen mij in die donkere periode ook in de steek. Anders zou ik alleen al van de herinneringen aan al die gekke momenten gek worden, me schamen of zo. Ergens onzin natuurlijk, want ik was immers niet goed in mijn hoofd vanwege mijn depressie. Er zal wel diverse keren gezegd zijn : "Doe niet zo gek!" of "Ben je soms gek?" Het zal best wel.
Ik heb last gehad van een dwangneurose. Ik moest telkens naar het kerkhof. Ik hoorde later, dat mensen dat gek vonden. Dat vond ik, toen ik het hoorde, ook. Om die reden ben ik jaren lang niet meer in de Randstad geweest. Maar ja, da's natuurlijk ook gek. Dat komt omdat ik bang ben weer last te krijgen van die dwang. Weer zo'n gekke gedachte van mij.
En toch vind ik het gek zijn heel gewoon. Als kind las ik al een tekst, die zei : "Wie dit leest is gek." Dus bij deze. We zijn allemaal gek.