Ik kan een hele dag in de bui(t)enlucht met klussen bezig zijn, zonder last te hebben van spanningen of paniekaanvallen. Tenminste als de omgeving en de condities ook daaraan meewerken. De afgelopen weken ben ik bezig geweest en nog bezig met het plaatsen van schuttingen en hekwerkjes. Ik mag dat werk geheel in eigen tempo doen en er loopt niemand om me heen te drentelen met commentaar. Met het laatste bedoel ik storende opmerkingen. Zo heb ik een keer voor iemand een omheining inclusief hek gemaakt, terwijl ik continu storende opmerkingen kreeg. Zo in de geest van 'dat is niet recht'. Maar als ik met de waterpas laat zien dat het wel recht is, dan deugt de waterpas niet. Met een andere waterpas blijft het recht, maar ook dat wordt niet geloofd. Of ik pak een spijker om vervolgens te horen dat het met een schroef beter gaat. En meer van dat soort storend 'toezicht'. Dan daalt bij mij de motivatie. Helemaal als er niet geluisterd wordt naar mijn verzoek ermee te stoppen. Ik heb een paar keer tegen zo'n iemand na eerder verzoek gezegd : ga maar naar binnen, koffie zetten of een boek lezen zo. Later heb ik voor zo'n iemand toch weer iets gedaan, maar onder de voorwaarde van een soort straatverbod. Ze mocht niet in mijn buurt komen, als ik bezig was.😂 Eigenlijk te gek voor woorden. Maar sommige mensen hebben duidelijk last van een ik-bemoei-me-overal-mee virus. Ik klus en help graag, anders had ik het verzoek geweigerd.
Gelukkig kan ik meestal in rustige omstandigheden aan de slag. Ik kan het buiten op die manier erg lang volhouden. Op de fiets is het afhankelijk van de drukte op de weg. Daar is fietsen op het platteland voor mij erg aantrekkelijk. Zolang ik maar kan lucht happen.